ตอนดูหนังเรื่องนี้จบอารมณ์มันเหมือนเดจาวูครับ มันเหมือนผมเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนแฮะ…

แล้วผมก็นึกออก ว่าผมเคยรู้สึกแบบนี้ตอนดู Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief ซึ่งเรื่องนั้นก็กำกับโดย Chris Columbus เหมือนกัน

ออกตัวก่อนว่าผมยังไม่ได้อ่านหนังสือ แต่มันรู้สึกได้ระหว่างดูว่าหนังมันมีวัตถุดิบดีๆ เยอะ ทั้งดาราก็ดี ฉากต่างๆ ก็ได้ แล้วตัวเรื่องนี่ผมว่าก็น่าสนใจ พอดูจบแล้วมององค์ประกอบของคดี มองโยงใยตัวละครแล้วรู้สึกว่ามันโอเคเลยสำหรับหนังสืบสวนแบบรวมทีมคนวัยดึก แต่มันเหมือนว่าทั้งหมดทั้งปวงนั้นมันถูกนำเสนอแบบยังไม่สุด ยังไม่ถึงจุดสนุกแบบที่มันควรจะเป็น

คือมันไม่ค่อยมีอารมณ์ลุ้นน่ะครับ หนังไม่ค่อยกระตุ้นให้เรารู้สึกอยากจะตามปม หรือตอนทิ้งปมมันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกแบบ “เอ๊ะ” หรือ “เฮ้ย” คือสารภาพเลยว่าตอนดูนี่เส้นกราฟความรู้สึกผมนิ่งมาก ทั้งที่ปกติชอบหนังสืบสวนจะตายไป ชอบคิดตาม ชอบวิเคราะห์ ชอบ “เอ๊ะ” ว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้ หรือ “เอ๊ะ” ว่าอันนี้มันจะเกี่ยวกับคดีอย่างไร คือผมชอบดูหนังสืบสวนก็เพราะมันได้บริหารสมองและกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นในตัวเราน่ะครับ แต่กลายเป็นว่าตอนดูเรื่องนี้สัญชาตญาณนักสืบในตัวมันง่วงๆ ซึมๆ ยังไงก็ไม่รู้

พล็อตว่าด้วย 4 ผู้สูงอายุ อลิซาเบธ (Helen Mirren), รอน (Pierce Brosnan), อิบราฮิม (Ben Kingsley) และจอยซ์ (Celia Imrie) ที่มาร่วมสืบคดีกันในชมรมไขคดีวันพฤหัสฯ ซึ่งตอนแรกมีการพูดถึงคดีที่ยังไขไม่ได้เมื่อในอดีต แล้วต่อมาก็ดันเกิดคดีฆาตกรรมขึ้นแถวๆ นั้น พวกเขาเลยร่วมมือกันสืบ

คือจริงๆ ผมมองว่าหนังมีอะไรให้เล่นเยอะไปหมดน่ะครับ ไม่ว่าจะเล่นกับพฤติกรรมของเหล่าตัวละคร ซึ่งสามารถเล่นได้ทั้งมุมฮาและมุมซึ้ง อย่างฉากที่พวกเขาต่อปากต่อคำกันถ้าทำดีๆ ก็ได้แล้วหนึ่งยิ้ม แต่ผลที่ออกมามันกลับไม่สุด และไปๆ มาๆ ดูเหมือนว่าตัวละครเดียวที่หนังเอาตัวตนมายำได้ค่อนข้างฮาก็คือสารวัตรคริส ฮัดสัน (Daniel Mays) น่ะครับ

ส่วนตัวมองว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่นักแสดง เพราะแต่ละคนนี่ลายครามทั้งนั้น แต่อารมณ์เหมือนคนทำยังตีตัวละครไม่แตก ดังนั้นแม้ดาราจะมีฝีมือ แต่พอคนทำยังมองคาแรคเตอร์ไม่ชัด ก็เลยไม่สามารถขับเน้นหรือชูในสิ่งที่ควรชูในตัวละครแต่ละคนได้ แล้วตัวหนังก็ยังเหมือนลืมใส่เครื่องปรุง ลืมใส่ลูกเล่นชูรส ความสนุกมันเลยยังไม่สุด

เอาจริงๆ คือผมอยากจะชอบหนังนะครับ เพราะดารานี่ก็คนโปรดทั้งเซ็ต แนวหนังนี่ก็เข้าทางแบบสุดๆ และในส่วนของคดีผมว่าก็ผูกได้เข้าท่า แล้วที่สำคัญคือตัวเรื่องมันยังมีการสอดแทรกประเด็นเรื่องความรักลงไป ซึ่งผมว่ามันกินใจนะ ถ้าชงดีๆ นี่คือจะซึ้งมาก

หรืออย่างตอนที่ตัวละครหนึ่งบอกว่า “ผมไม่ทำร้ายเขาหรอก เพราะเขาเป็นเพื่อนของผม” ไม่รู้สิ ผมชอบฉากนี้จัง รู้สึกเลยว่ามันมีความหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่ออลิซาเบธ ฉากนี้ Mirren แสดงได้ดีมาก (จริงๆ ในเรื่องนี้ไม่มีฉากไหนที่เธอแสดงไม่ดีครับ มือชั้นนี้แล้ว ต้องคารวะแม่เลย)

แล้วยิ่งตัวเอกในเรื่องเป็นคนสูงอายุ เป็นคนไม้ใกล้ฝั่ง ดังนั้นหลายประเด็นมันยิ่งเข้มในเชิงความรู้สึก – สำหรับคนที่ผ่านโลกมานาน และอาจจะอยู่ได้อีกไม่นานนั้น มุมมองต่อหลายๆ เรืองมันจะเข้ม มันจะข้น และมันจะเปี่ยมความหมายโดยอัตโนมัติ

คนสูงอายุนี่ ได้เจอกันวันนี้ก็จริง แต่วันพรุ่งนี้จะยังได้คุยกันเหมือนวันนี้ไหมเนี่ย ไม่อาจตอบได้เลย – แค่ประเด็นนี้ก็เล่นได้อีกหนึ่งแล้ว

และตัวคดีนี่ มันไม่ใช่แค่ฆ่ากันอย่างเดียว แต่มันมีเรื่องราวแทรกอยู่ มันมีอะไรระหว่างบรรทัด ซึ่งหนังจับมาเสนอได้เพียงระดับหนึ่งเท่านั้น

ลึกๆ ก็แอบเสียดายครับ มันเหมือนตอนดู Percy Jackson ภาคแรกน่ะ คือมันรู้อยู่ว่ามีอะไรให้เล่นเยอะ มันยังสนุกได้อีกเยอะ แต่ดันไปไม่ถึงจุดนั้น ไม่นึกเหมือนกันว่าจะได้รู้สึกแบบนี้อีกในคราวนี้ – แต่อย่างน้อยผมก็โอกับเรื่องนี้มากกว่า Percy ครับ ยกความดีให้เหล่าดาราเลย

แต่กระนั้นผมก็ยังอยากดูต่อนะครับ เพราะหนังก็เกริ่นๆ ปมเอาไว้พอสมควร ก็อยากให้มีภาคต่อเหมือนกัน แต่ขอให้มันสนุกขึ้น ออกรสขึ้น ลึกซึ้งขึ้นก็น่าจะดี

บอกเลยว่าสำหรับ Chris Columbus เนี่ย คืองานเก่าๆ ของเขานี่ผมชอบเป็นส่วนใหญ่เลยนะ ไม่ว่าจะ Home Alone 2 ภาค, Mrs. Doubtfire, Stepmom, Bicentennial Man แล้วก็ Harry Potter 2 ภาคแรก แต่ละเรื่องนี่ดูซ้ำไปไม่รู้กี่รอบ แต่งานระยะหลังของเขานี่ มันเหมือนเขาทำเสน่ห์และมนต์ขลังหล่นหายไปน่ะครับ อะไรทื่มันบันเทิง – อะไรที่ที่ทำให้เราดูแล้วรู้สึก “เฮ” – อะไรทีทำให้เราเอามือกุมอกตัวเองด้วยความรู้สึกบางอย่าง… มันลดปริมาณลงยังไงก็ไม่รู้

ก็ขอว่าไปตรงๆ ตามที่คิดครับ สำหรับท่านที่ชอบหนังเรื่องนี้ผมก็ยินดีด้วย ผมอยากจะชอบมันจริงๆ นะ แต่ก็อย่างที่ร่ายไปครับ มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่ถ้ามีภาคต่อก็ตามดูครับ ใจจริงก็อยากให้มีเลยล่ะ ระหว่างนั้นก็ไปเอาหนังสือมาอ่านก่อน

สองดาวกว่าๆ ให้องค์ประกอบดีๆ ครับ

(6.5/10)