ชีวิตคนเราถือว่าเป็นอะไรที่น่าสนใจเสมอครับ ไม่ว่าจะเรื่องปรัชญา, วิถีชีวิต, การเปลี่ยนย้ายถิ่นฐาน-สังคม-สิ่งแวดล้อม, การเลือก-ไม่เลือกอะไรบางอย่าง ทั้งหมดทั้งปวง ล้วนมีผลต่อชีวิตเราทั้งสิ้น จะมากหรือน้อยก็เท่านั้นเอง
ว่าตามจริงแล้วนี่คือหนังพล็อตน้ำเน่าแบบเทพนิยายน่ะครับ เรื่องของหญิงสามัญได้พบรักกับเจ้าชายรูปงาม มันคือสูตรสำเร็จเดิมๆ ที่เราเดาทางได้ไม่ยากว่ามันต้องจบลงแบบมีความสุขแน่นอน
จำได้ว่าหนังเรื่องนี้นักวิจารณ์และคนดูส่วนใหญ่ไม่ปลื้มจนหนังไม่ได้เข้าโรงในไทยแล้วก็โดนจับลงแผ่นเลย แต่กระผมดันรู้สึกสนุกครับ ซึ่งก็เป็นไปได้ว่าเพราะได้ยินกระแสเสียงในแง่ลบมากๆ เลยพานไม่คาดหวังกับหนังไปโดยปริยาย และส่วนใหญ่ถ้าไม่คาดหวังเราก็จะรู้สึกว่าหนังอร่อยได้เหมือนกัน
ลูเธอร์ วิทนี่ย์ (Clint Eastwood) คือตีนแมวลายครามที่ขโมยของที่หมายตาได้ทุกครั้ง และการขโมยครั้งล่าสุดก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรครับ แค่เล็งสถานที่ไว้ ดูจังหวะให้เหมาะ แล้วก็ดอดเข้าไปฉวยของออกมาจากคฤหาสน์ของมหาเศรษฐีรายหนึ่ง
ภาพยนตร์ก็เหมือนกับอาหารนะครับ ใช้บริโภคได้ทั้งความอร่อยและคุณค่า
เป็นการจับเอา Die Hard มาเจอกับ Air Force One แล้วปรุงรสด้วย “การถล่มทำเนียบขาวเล่น” ตามสไตล์ของผู้กำกับ Roland Emmerich ที่หาพล็อตมาถล่มโลกได้บ่อยมากๆ คนหนึ่ง
คาเรน แม็คคานน์ (Sally Field) น่าจะมีชีวิตที่สดใสจนใครๆ อิจฉาครับ ไหนจะมีสามีที่ดี (Ed Harris) ลูกสาวน่ารักของคนได้แก่ จูลี่ (Olivia Burnette) และเมแกน (Alexandra Kyle) แต่แล้วทุกอย่างต้องมาพังทลายเมื่อจูลี่ถูกข่มขืนแล้วฆ่าอย่างอำมหิต จากการสืบสวนผู้ต้องสงสัยก็คือ โรเบิร์ต ดู๊บ (Kiefer Sutherland)
