Steve Martin รับบท โจนัส ไนทิงเกล ชายหนุ่มผู้มีความสามารถทางการพูดอย่างสุดยอด เขาสามารถเกลี้ยกล่อมคนให้เชื่อคำเขาได้ และงานของเขาคือตระเวนไปทั่วอเมริกา อ้างว่าตนคือผู้วิเศษ มีอำนาจมหาศาลในการรักษาโรคได้ หลอกเงินผู้คน แต่เมื่อเขาเดินทางมาถึงเมืองๆ หนึ่ง เขากลับได้พบกับผู้คนและเหตุการณ์ที่จะเปลี่ยนแปลงเขาไปตลอดกาล

หนังดีครับ อันดับแรก ลุง Steve ยังคงเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม เวลาขึ้นเวทีพูดทีไรนี่ สามารถดึงคนให้ตั้งใจฟังและจดจ่อที่เขาได้อย่างอยู่หมัด (ลุงแกเคยเป็นนักเดี่ยวไมโครโฟนมาก่อนด้วยครับ เลยสุดจะลื่นไหลเลย) ขณะเดียวกัน หนังก็ทำได้อย่างน่าติดตามเพราะพลังดาราอย่างหนึ่งล่ะ นอกจากลุง Steve แล้วก็ยังมี Debra Winger, Lolita Davidovich, Liam Neeson, Meat Loaf และ Philip Seymour Hoffman ซึ่งช่วยเสริมอารมณ์ให้หนังได้อย่างดี ไหนจะเนื้อหาอีกครับ หนังทำให้เราอยากตามไปดูซิว่าโจนัสจะทำให้คนเชื่อได้อย่างไรว่าเขามีอำนาจวิเศษ รวมไปถึงบทสรุปของเรื่อง ที่ทำให้ผมประทับใจในคำว่า “ศรัทธากับปาฏิหาริย์” ไปพอสมควรครับ

หนังมีอะไรน่าคิดหลายอย่างนะครับ อย่างการที่โจนัสหลอกคนไปทั่วเนี่ย มันไม่ถูกก็จริง แต่สำหรับบางท่านก็อาจมองว่าอย่างน้อยเขาก็สร้างความหวัง สร้างพลังใจให้กับผู้คน ซึ่งบางครั้งยาบำรุงใจนี่ก็ทรงพลังนะครับ คนป่วยบางคนอาการดีขึ้นส่วนหนึ่งก็ด้วยพลังใจนี่แหละ หรือคนบางคนอาจท้อแท้หมดพลังจนไม่อยากทำอะไร อันอาจจะเนื่องจากความผิดหวังหรือประสบการณ์ที่ไม่ดี คนเหล่านี้บางครั้งก็ต้อการยาบำรุงใจมาเติมพลังเหมือนกัน

แต่ของแบบนี้ก็ควรเดินทางสายกลางครับ พลังใจพลังจิตน่ะจะเพิ่มเสริมเติมบำรุงบ้างน่ะมันก็ได้ แต่ขณะเดียวกันก็ต้องไม่ลืมที่จะหาทางตั้งหลักและหยัดยืนด้วยตนเอง อย่าเอาแต่พึ่งพาพลังจากภายนอก ไม่ว่าจะพึ่งพาคนอื่นหรือพึ่งพาพลังวิเศษใดๆ ก็ตาม คือเราจะใช้สิ่งเหล่านี้มาเป็นเครื่องพยุงน่ะได้ แต่อย่าถึงขั้นหมกมุ่นงมงายจนถึงขั้นทุ่มชีวิตไปพึ่งพิงคนอื่น หรือเชื่อแบบหมดหน้าตัก – มันต้องกลางๆ พอดีๆ ครับ

และที่สำคัญที่ต้องขอย้ำคือ อย่าลืมว่า “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” ครับ

หนังอาจไม่ได้ตลกมากมายครับ แต่มีสาระชวนคิดที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย

สองดาวกว่าๆ ครับผม

(6.5/10)