หนังแนวรักๆ คลั่งๆ ครับ ตัวเอกคืออาฟา (อ้ายตี๋, Eddie Chen) ชายเจ้าอารมณ์ที่ยังไงก็จะแต่งงานกับอาเฉีย (เจี่ยงลี่ผิง, Cheung Lai Ping) ให้จงได้ แต่ก็กลายเป็นว่าเรื่องราวของพวกเขากลับต้องจบลงอย่างโศกนาฏกรรม

สมทบด้วย เซี่ยผิง (Teresa Ha, Ha Ping) ในบทแม่ของอาเฉีย และเจียนเซิน (Chan Shen) ในบทลุงหลิว กำกับโดย จินปิ่งฉิง (Gam Bing Hing) ซึ่งถ้าความเข้าใจของผมไม่พลาดผิด เรื่องนี้ก็คืองานกำกับเรื่องแรกและเรื่องเดียวของเขาครับ

บอกตรงๆ ว่าระหว่างดูหนังเรื่องนี้นี่มันไม่มีความบันเทิงเลยครับ ไม่ได้บอกว่าหนังไม่สนุกนะครับ แต่เพราะเรื่องราวมันเต็มไปด้วยความรุนแรงและความคลั่ง เราต้องมานั่งดูภาพความสัมพันธ์ที่ยังไงก็ยากที่จะมีความสุขได้ – ฝ่ายชายก็คลั่งเหลือเกิน เจ้าอารมณ์เหลือเกิน ควบคุมตัวเองก็ไม่ค่อยได้ ออกแนวคุ้มดีคุ้มร้าย บทจะรักนางเอกก็รักจัดๆ (แต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยความรุนแรง) ครั้นจะอาละวาดก็ฟาดงวงฟาดงาซะจนจักรวาลแทบจะถล่ม ส่วนฝ่ายหญิงก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทน พอถึงจุดหนึ่งก็ต้องทนมือทนเท้า หรือตพอถึงจุดที่ทนไม่ได้และพยายามหนี ยังไงก็เถอะก็จะยังโดนฝ่ายชายตามรังควานอยู่ดี

ซึ่งเราก็ปฏฺิเสธไม่ได้ครับว่าเรื่องแบบนี้มันมีอยู่ในโลกจริงๆ ไม่ว่าจะตอนที่หนังออกฉายเมื่อ 40 กว่าปีก่อน หรือในตอนนี้ก็ตาม

ผมคงไม่วิพากษ์ปัญหาล่ะนะฮะ เพราะคนก็วิพากษ์เรื่องพวกนี้กันมานานนับศตวรรษแล้ว เอาเป็นว่าขอเชียร์ให้มีการแก้ไขเรื่องพวกนี้กันอย่างเป็นระบบและจับต้องได้ ขอให้มีการตั้งองค์กรไว้ช่วยเหลือ รวมถึงมีการปรับแก้กฎหมายให้สามารถจัดการเรื่องความรุนแรงลักษณะนี้ให้ได้แบบเด็ดขาดซะที

แต่ดูในเรื่องแล้วก็ต้องยอมรับนะ ว่าอาฟานี่เกินเยียวยาจริงๆ บางฉากดูแล้วเกาหัวแกรกๆ เลยครับ ประมาณว่าพี่แกชวนเพื่อนมาล้อมวงกินสุกี้ (หรือจิ้มจุ่ม หรือขาบู หรืออะไรก็ตามเถอะ) แล้วพี่เขาเอาแก๊สปิคนิกมาตั้งต้มหม้อกันกลางเตียงครับ ใช่ครับ เตียงที่เป็นฟูกและมีผ้าปูนี่แหละ คือเห็นแล้วหนักใจเลย คือพวกพี่ไม่กลัวไฟจะไหม้กันบ้างหรือฮะ ทำไปได้นะนั่น

ถ้าถามว่าหนังน่าดูไหม ก็คงตอบได้ว่า หากท่านคาดหวังความสนุกหรือความบันเทิงก็คงไม่ตอบโจทย์ครับ และขณะเดียวกันหากคาดหวังดราม่าที่มันเข้มข้นคมลึก ประเภทนักแสดงเชือดเฉือนฝีมือกัน ก็คงไม่ใช่เรื่องนี้อีกเช่นกันครับ ซึ่งถ้าจะให้สรุปนิยามหนังเรื่องนี้ก็คงได้เป็นว่า มันคือหนังที่สะท้อนชีวิตรักที่ล้มเหลว ที่ฝ่ายชายใช้ความรุนแรงกดขี่ฝ่ายหญิงแบบเต็มขั้น – โดยปากก็อ้างตลอดว่า “รัก” และไม่เคยมองว่าตัวเองทำอะไรผิดเลย – ส่วนฝ่ายหญิงนั้นจะหนีก็หนีไม่พ้น เหมือนคนมีกรรม

ส่วนการนำเสนอของหนังก็จะเป็นไปในเชิงโฉ่งฉ่างแบบหนังฮ่องกง เน้นการเล่นใหญ่ของเหตุการณ์มากกว่าจะเล่นกับจิตใจในเชิงลึก และบางจังหวะก็เล่าหนังแบบเรื่อยๆ ไม่ค่อยน่าสนใจนัก โดยรวมหนังเลยโอเคในแง่ของการสื่อสาระประเด็น แต่ในแง่ของความเป็นหนังอาจยังไม่ลงตัวแบบเต็มๆ

ส่วนผมนั้นก็ยอมรับครับ ว่าดูแล้วก็ไม่ได้รู้สึกสนุกหรอก แต่ในแง่หนึ่งมันก็ทำให้เราเห็นภาพและเข้าใจหัวอกของคนที่ต้องโดน “คนที่บอกว่ารัก” มาตามล่าตามล้างตามราวีแบบไม่จบไม่สิ้น

และแง่คิดอีกอย่างก็คือ การจะปล่อยให้คนผู้ใดมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนั้น ควรกลั่นกรองให้ดีเสมอนะครับ ไม่ใช่เฉพาะแฟนเท่านั้นที่ต้องกลั่นกรอง จะเพื่อนจะใครก็เถอะ เพราะพวกเขาเหล่านั้นหากมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเมื่อไหร่ ก็ย่อมมีผลส่งมาถึงเราไม่มากก็น้อยทั้งสิ้น

เกือบสองดาวครับ

(5.5/10)