ก่อนดู CSI ชุดนี้ ผมก็เอา CSI ดั้งเดิมของเก่ามาเวียนดูอีกรอบตามความต้องการของภรรยาครับ แล้วเราก็เห็นตรงกันว่าตอนจบของ CSI ดั้งเดิมคือคือปี 9 ตอนที่ 10 อันเป็นตอนที่ กิล กริมซั่ม (William Petersen) ก้าวออกจากซีรี่ส์ไป สำหรับผม ผมถือว่าตอนนั้นแหละที่ซีรี่ส์จบบริบูรณ์ไปแล้ว ส่วนปีต่อๆ มาก็ถือว่าดูได้ แต่ความอินความพีคมันจะไม่มากเท่า 9 ปีแรกอีกแล้ว

แล้วผมก็เอา CSI: Vegas มาดูครับ ก็เป็นความพยายามที่จะปลุกซีรี่ส์นี้อีกครั้ง แต่ในยามนี้เราก็รู้กันแล้วนะครับ ว่าสุดท้าย CSI ชุดนี้ก็อยู่ได้ถึงปี 3 เท่านั้น ก็คงกล่าวได้ว่ายุคสมัยสำหรับซีรี่ส์ชุดนี้ได้ผ่านไปแล้วล่ะครับ

ปีแรกของฉบับใหม่นี้มี 10 ตอนครับ ตัวหลักจริงๆ คือแม็กซีน โรบี้ (Paula Newsome) ที่ตอนนี้นำทีมอยู่ โดยมีลูกน้องอย่าง จอช ฟอลซั่ม (Matt Lauria), อัลลี่ ราจัน (Mandeep Dhillon), คริส ปาร์ค (Jay Lee), หมอชันสูตรฮิวโก้ รามิเรซ (Mel Rodriguez) และเจ้าหน้าที่แลป เพนนี กิล (Sarah Gilman) มาคอยไขคดีต่างๆ

ถ้าพูดถึงคาแรคเตอร์ใหม่ จริงๆ ก็รู้สึกได้น่ะครับว่าพวกเขาก็พยายามแสดงกันเต็มที่นั่นแหละ แต่ผมว่าบทยังวาดภาพคาแรคเตอร์ของพวกเขาไม่ชัด ความเด่นของพวกเขาเลยยังไม่มาก – ไม่เหมือน CSI ยุคแรกที่ตัวละครหลักโผล่มา 2 – 3 ตอนเราก็จับคาแรคเตอร์ได้ชัดเจนกันไป

แต่ไฮไลท์จริงๆ มาอยู่ที่บทสมทบครับ ซึ่งก็คืออดีตตัวนำจากชุดก่อน ไม่ว่าจะกิล กริสซั่ม, ซาร่า ไซเดิล (Jorja Fox), จิม แบรส (Paul Guilfoyle) และเดวิด ฮอดเจส (Wallace Langham) ซึ่งสำหรับคอซีรี่ส์ยุคแรก การได้เห็นหน้าพวกเขานี่ก็นับว่ามีความหมายอยู่

กระนั้น… ให้พูดตรงๆ ไหมครับ… คือผมว่าปัญหาของเวอร์ชั่นนี้ส่วนหนึ่งคือบท โอเค ในแง่ของคดีจริงๆ ก็ถือว่าพอได้ ถือว่าพอจะน่าติดตามอยู่ แต่ในแง่ของคาแรคเตอร์ผมว่ามันดูเบาๆ ยังไงก็ไม่รู้ อย่างคาแรคเตอร์ชุดใหม่ก็ดูไม่ชัดอย่างที่ผมบอกไป กระทั่งดาราชุดเก่าที่บารมีมีมากอยู่แล้ว แต่ระหว่างดูมันก็แอบรู้สึกน่ะครับ ว่าธรรมชาติ-จุดเด่น-เสน่ห์ของคาแรคเตอร์นั้นๆ แบบที่เคยมีในเวอร์ชั่นเดิม มันดูขาดๆ หายๆ ไปยังไงก็ไม่รู้

ในแง่หนึ่งก็พยายามมองน่ะครับ ว่าทีมงานคงพยายามจะไม่ทำให้ตัวละครชุดดั้งเดิมดูเด่นจนเกินไป ไม่งั้นมันจะกลายเป็นกลบตัวละครใหม่ไปแทน อันนี้เข้าใจครับ เข้าใจเลย แต่พอเป็นแบบนี้มันกลายเป็นว่า ตัวละครใหม่ก็ยังไม่แข็ง ตัวละครเก่าที่ตามหลักควรจะมาเรียกแฟนเก่าๆ ก็เหมือนกลับมาแบบไม่เต็มตัว บางอย่างมันขาดไป บางอย่างมันหายไป – เลยกลายเป็นไม่สุดน่ะครับ

อีกอย่างคือที่ติดในใจมากๆ ก็คือ ดูฉบับนี้แล้วกลับรู้สึกว่ากริสซั่มกับฮอดเจสดูมีช่องว่างยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่สมัยโน้นนี่พวกพี่แกแทบจะสื่อจิตกันได้ด้วยซ้ำ แม้จะห่างกันไปแค่ไหน แต่กริสซั่มก็ไม่น่าจะดูมีช่องว่างหรือมีท่าทีเหมือนไม่รู้จักคนคุ้นเคยซะขนาดนั้น – อันนี้ส่วนตัวครับ แต่มันรู้สึกจริงๆ นะ

พอมาลองไล่ดูชื่อคนเขียนบท ก็พบว่าไม่มีทีมเขียนบทจากเวอร์ชั่นเก่าเลยครับ (อาจจะมีอยู่คนคือ Sam Humphrey ที่เคยเขียนให้ CSI: NY บ้าง แต่กับ CSI ดั้งเดิมนี่ไม่เคย) เลยพอจะเข้าใจอยู่ครับว่าทำไมประเด็นเกี่ยวกับตัวละครถึงออกมาอย่างที่เป็น

แต่ถ้าตัดประเด็นเรื่องคาแรคเตอร์ออกไป ซีรี่ส์ก็ยังดูได้เรื่อยๆ นะครับ แน่นอนว่ามันไม่เด็ดเท่าของเก่าแต่ก็ถือว่าพอได้ – ยกเว้นถ้าท่านคาดหวังมากๆ และรักฉบับดั้งเดิมสุดๆ ก็อาจรู้สึกผิดหวังได้

สรุปว่าดูได้ครับ ไม่ดีเท่าของเก่า แต่ผมว่าก็เวิร์คกว่า CSI: Cyber นะ ถ้าให้เรียงตามความชอบแล้ว อันดับ 1 ยังเป็น CSI ดั้งเดิม ตามด้วย CSI: NY ส่วน CSI: Vegas นี้ผมให้พอๆ กับ CSI: Miami ครับ

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)