และด้วยความที่หนังเรื่องนี้มีทั้งคนชอบ-เฉยๆ-ไม่ชอบ ผมจึงต้องขอความกรุณาให้ทุกท่านแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างสุภาพครับ พื้นที่ในเพจนี้ต้อนรับทุกความเห็นเสมอ ขอเพียงเราสนทนากันอย่างฉันท์มิตร ซึ่งเราอาจได้มุมมองใหม่ๆ เพิ่มเติมจากการสนทนาก็ได้ครับ ^_^
และด้วยความที่หนังเรื่องนี้มีทั้งคนชอบ-เฉยๆ-ไม่ชอบ ผมจึงต้องขอความกรุณาให้ทุกท่านแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างสุภาพครับ พื้นที่ในเพจนี้ต้อนรับทุกความเห็นเสมอ ขอเพียงเราสนทนากันอย่างฉันท์มิตร ซึ่งเราอาจได้มุมมองใหม่ๆ เพิ่มเติมจากการสนทนาก็ได้ครับ ^_^
หนังปล้นเบาสมองแบบที่ทำให้นึกถึง Ocean’s Eleven และ Tower Heist ครับ เจุดต่างก็คือเหล่าตัวเอกที่มาทำการปล้นนั้น ไม่ใช่คนหนุ่ม แต่คือเหล่าผู้เฒ่าวัยดึกที่สังขารเริ่มจะไม่อำนวยแล้ว
ดูจบแล้วก็บอกตัวเองว่า “หนังสนุกดีตามมาตรฐาน” แต่หลังจากนั้นก็นั่งคิดอยู่พักหนึ่งครับว่า “มาตรฐาน” ที่ว่านี่ ตอนเราดูมันในหนังก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรยากในการทำนะ แค่เดินเรื่องมันส์ เนื้อหาโอเค ดาราบู๊กันพอเหมาะ เท่านี้เราก็พอใจแล้ว… แต่เอาเข้าจริงผมว่ามันยากในการทำไม่น้อย และมีหนังไม่กี่เรื่องที่ทำสำเร็จได้
ถือเป็นหนึ่งในหนังที่อยากดูที่สุดของปีครับ แต่ก็ไม่ได้คาดหวังมากนักเพราะหนังปีนี้หาที่เข้าเป้าโดนใจได้ยากเหลือเกิน อีกทั้งได้ฟังเสียงลือเสียงเล่าอ้างเกี่ยวกับหนังมาพอสมควร เลยลดความคาดหวังลงไปได้เยอะ
คิดไปคิดมาผมว่าผมชอบสูตรหนังแอ็กชันแบบนี้อยู่เหมือนกันนะครับ ประเภทว่าตัวเอกเป็นมือพระกาฬที่ไปอยู่ผิดที่ผิดเวลา แล้วก็ต้องสำแดงความสามารถในการปราบเหล่าร้าย แบบหนัง Die Hard หรือ Under Siege ประมาณนั้นน่ะครับ
ดูหนังเรื่องนี้ด้วยอารมณ์ยินดีครับ ดีใจที่ Edgar Wright มีหนังร้อยล้านกับเขาสักที จริงๆ ก็เชียร์เขามาหลายเรื่องแล้วล่ะ เพราะชอบหนังของพี่แกทั้งนั้น ไม่ว่าจะ Shaun of the Dead, Hot Fuzz, Scott Pilgrim vs. the World และ The World’s End
กลับมาหนนี้ถือว่าเข้าเป้าและเวิร์กมากๆ เลยล่ะครับ พูดได้เต็มปากว่าผมชอบแบบที่เคยชอบ Spider-Man 2 ภาคแรก (อาจจะชอบในคนละแบบ แต่หากสรุปคะแนนในใจก็คือชอบไม่น้อยไปกว่ากัน) ถือเป็นการรีบูทใหม่ที่ประสบความสำเร็จเลยล่ะครับ เพราะหนังดูสนุก เพลิน ลงตัวในแบบของมัน
ว่าง่ายๆ เลยนะครับ การผจญภัยหนที่ 2 ของทีมพิทักษ์จักรวาลยังคงสนุก มันส์ ฮา และดูเพลินไม่ผิดหวังครับ เพียงแต่ความสดกับความกลมกล่อมบางประการอาจไม่เท่าภาคแรกเท่านั้นเอง
ออกตัวเลยว่า ผมเขียนบทความนี้ในฐานะ คนที่เคยเผชิญกับ “ความกลัว” ที่เคยมีต่อเพนนีไวส์เมื่อประมาณ 25 ปีก่อน…
ผมนั้นโตมากับซีรี่ส์ขบวนการ 5 สีครับ ผ่านมาแล้วทั้งญี่ปุ่น ทั้งฝรั่ง หรือกระทั่งไทยก็เคยมาแล้ว (สปอร์ตเรนเจอร์ไงครับ) แต่ออกตัวก่อนว่าผมไม่ถึงขั้นเป็นแฟนประจำ คือดูบ้างหากมีโอกาส แต่ไม่ถึงกับติดอะไรมากมาย