จำได้ว่าเห็นหนังสือเรื่องนี้บ่อยมากครับ แต่ก็ไม่เคยได้อ่านสักที แต่ก็คิดว่ามันคงจะสนุกไม่น้อยเพราะเห็นทำออกมาหลายเล่ม และได้ข่าวว่าฮิตเยอะอยู่ อีกอย่างคือดูคาแรคเตอร์กัปตันกางเกงในแล้วมันก็ฮาในตัวอยู่แล้วล่ะครับ
พูดตรงๆ ว่าสมัยเด็กผมกลัวผีนะ กลัวจริงอะไรจริงตามประสาเด็กที่โตมากับเรื่องเล่าผีสางสารพัด ไหนจะอ่านหนังสือผีๆ (สมัยก่อนจำได้ว่าออกเยอะมาก โดยเฉพาผีญี่ปุ่น) และดูหนังผีอีก จำได้ว่าเคยกลัวขนาดไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำเลย
ในที่สุดก็ดูจนจบครบ 7 ซีซั่นครับ และพอดูจบก็บอกได้เลยว่า PaR เรื่องนี้กลายมาเป็นซีรี่ส์ที่ผมรักจนได้ เพราะมันสนุกเพลิน ฮาได้เรื่อยๆ แต่ที่เกินคาดก็คือความกินใจ อีกทั้งอารมณ์ Feel Good ที่สอดแทรกลงมาแบบพอเหมาะพอดี
ผมไตร่ตรองอยู่พักหนึ่งว่าจะเขียนสิ่งที่ผมจะเขียนต่อไปนี้ดีไหม ยอมรับว่ากังวลเหมือนกันครับเวลาจะต้องเขียนความรู้สึกเฉยๆ หรือลบๆ ที่มีต่อหนังสักเรื่อง เพราะบอกตรงๆ ว่าไม่อยากให้สิ่งที่เราเขียนไปกระทบความรู้สึกของใครทั้งนั้น
อย่างที่หลายคนทราบครับว่าผมชอบดูหนังแนวใต้น้ำ จะดำทะเลหรือดำแม่น้ำก็ได้ ขอให้มีฉากใต้น้ำงามๆ หรือถ้าหนังเรื่องไหนอยากให้เราได้อารมณ์ผวาล่ะก็ ผมก็จะภาวนาให้ทีมงานทำมันออกมาได้ผวาสมใจ
หนังดีอีกเรื่องที่จัดว่าโดนใจทีเดียวครับ มันเป็นส่วนผสมระหว่างหนัง Feel Good กับ Feel Suck กล่าวคือมีทั้งส่วนที่ดูแล้วเกิดความหวังและพลังชีวิต แล้วก็มีส่วนที่ดูแล้วตระหนักถึงด้านเฮงซวยของชีวิตอยู่เหมือนกัน
หน้าหนังเหมือนแนวแอ็กชันทริลเลอร์ แต่ตัวหนังจริงๆ มีส่วนผสมของดราม่าและตลกร้ายใส่ลงมาพอสมควรครับ
ผมมีโอกาสได้ดู Oculus: Chapter 3 – The Man with the Plan หนังสั้นสร้างชื่อของผู้กำกับ Mike Flanagan ว่าด้วยชายคนหนึ่งตั้งกล้องเพื่อพิสูจน์ว่ากระจกบานหนึ่งมีอำนาจชั่วร้ายสิงสถิตย์อยู่ ซึ่งก็ถือว่าเป็นหนังสั้นแนวสยองที่โอเคครับ อาจไม่ถึงกับเด็ดมากๆ แต่ก็ดูเพลินไม่เลว
คำจำกัดความของ Wrong Turn 6: Last Resort สำหรับผมคงเป็น “เรื่องของมนุษย์กินคน และหนุ่มสาวกินตับ” (555)
Wrong Turn 5: Bloodlines ภาคนี้ก็ต่อจากภาคบีกินนิ่งครับ เหตุการณ์เกิดในช่วงฮาโลวีนปี 2003 (ซึ่งก็คือเกิดก่อนภาคแรกเล็กน้อยนั่นเอง)
หมื่นทิพ's Review 