เรื่องนี้เล่าง่ายครับ สรุปเลยคือถ้าท่านเป็นคอหนังแนวเชือด (Slasher) ก็สามารถดูเรื่องนี้ได้แบบเรื่อยๆ ขอเพียงไม่คาดหวังก็น่าจะพอได้อยู่

อย่างแรกเลยคือต้องไม่เอาเรื่องนี้ไปเทียบกับไตรภาค Fear Street ครับ เพราะชุดนั้นมันกลมกล่อมและลูกเล่นดีกว่า ในขณะที่เรื่องนี้เน้นความเป็นหนังเชือดสไตล์ยุค 80 – 90 เป็นหลัก พวกลูกเล่นหรือการเชื่อมกับ Fear Street ตอนอื่นๆ จะไม่เน้น (แต่ก็มีบ้าง)

ผมก็ดูแบบเอามันส์ครับ ช่วงแรกตอนแนะนำตัวละครก็จะเรื่อยๆ สักหน่อยตามสูตร พอมากลางเรื่องถึงจะเริ่มมีการเชือด แล้วตอนท้ายก็ไล่เชือดกันไปก่อนจะเฉลยว่าใครทำ และทำเพราะอะไร แล้วก็มักจะมีการหักมุมตามสูตรอีกเช่นกัน เรียกว่าใครอยากดูหนังแนวเชือดตามสูตรนี่ก็น่าจะโอเคอยู่

ฉากเชือดก็โหดพอประมาณครับ ส่วนความน่ากลัวก็ต้องขึ้นกับว่าท่านผ่านหนังแนวนี้มามากน้อยแค่ไหน เพราะถ้าผ่านมาเยอะก็อาจไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือนอะไร แต่ถ้าผ่านมาน้อยก็อาจพอกรี๊ดกร๊าดบ้าง แต่โดยรวมผมว่าหนังมันก็พอได้น่ะครับ ไม่ได้เจ๋ง แต่ก็ไม่ถึงกับแย่

ดาราวัยรุ่นในเรื่องก็มีทั้งหน้าใหม่และหน้ากลางๆ ครับ ในแง่การแสดงก็ถือว่าเรื่อยๆ ในขณะที่ดารารุ่นโตหน่อยอย่าง Katherine Waterston, Lili Taylor และ Chris Klein ก็ถือว่ามาแบบให้คนคอหนังพอเห็นหน้า แต่อาจไม่ถึงกับเด่นหรือขโมยซีนแบบเต็มๆ

หนังกำกับโดย Matt Palmer ที่โตมาทางสายหนังสั้น แล้วก่อนหน้านี้ก็มีผลงานที่เข้าท่าหน่อยอย่าง Calibre (หนังของ Netflix นี่แหละครับ) ซึ่งก็จัดว่าเวิร์คกว่าเรื่องนี้ แต่ก็นั่นแหละครับ อาจเพราะผมดูแบบไม่คาดหวัง ก็เลยรู้สึกกลางๆ อีกอย่างคือหนังไม่ยาวมาก แค่ 1 ชั่วโมงครึ่งเอง ก็เลยรู้สึกโอเคที่หนังไม่ยืดไม่อืดจนเกินไป

เอาเป็นว่าแฟนๆ Fear Street ก็ตามมาดูได้ครับ อย่างที่บอกนั่นแหละว่าถ้าไม่คาดหวังก็ไม่น่าจะผิดหวัง และในแง่หนึ่งผมว่าหนังก็ยังสร้างความรู้สึกที่ว่า “เชดดี้ไซด์คือเมืองอาถรรพ์” ได้อยู่บ้าง

หรือถ้าชอบหนังแนวเชือดก็ดูได้แบบขำๆ อย่างน้อยผมว่ามันก็ยังเพลินกว่าเรื่อง Time Cut น่ะครับ

สองดาวหน่อยๆ ครับ

(6/10)