เรื่องนี้ดูรอบแรกในโรงครับ ก็ถือว่าเพลินๆ ดี ครั้นพอเวลาผ่านไป 23 ปีก็เอามาดูซ้ำ ก็ชวนให้คิดถึงนะครับ หนังรอมคอมที่ดูแล้วสดชื่นเริงรื่นหัวใจแบบนี้

มาริสา เวนทูร่า (Jennifer Lopez) คือแม่บ้านแห่งโรงแรมสุดหรูที่จับพลัดจับผลูได้เจอกับ คริสโตเฟอร์ มาร์แชลล์ (Ralph Fiennes) นักการเมืองหนุ่มอนาคตไกลที่กำลังจะลงสมัครเลือกตั้ง สว. โดยเขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นแขกของโรงแรมครับ แล้วพวกเขาก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน… แต่มันจะเป็นอย่างไร หากสุดท้ายแล้วเขาได้ทราบความจริง ว่าเธอไม่ได้เป็นแบบที่เขาเข้าใจ

ว่ากันว่าพล็อตเรื่องนี่ดัดแปลงมาจากเรื่องราวความรักระหว่าง Steven Clark Rockefeller ลูกชายของผู้ว่าฯ นิวยอร์ค กับ Anne-Marie Rasmussen แม่บ้านสาวที่ทำงานอยู่ในโรงแรมในแมนฮัตตัน (ซึ่งเป็นของตระกูล Rockefeller นั่นแหละ) ซึ่งถือเป็นความรักที่เป็นตำนานของนิวยอร์คเลยก็ว่าได้

คนที่จับเอาเรื่องนี้มาดัดแปลงเป็นบทหนังก็คือ John Hughes (Home Alone) ที่ตอนแรกเขาตั้งใจจะกำกับเอง แล้วก็จะนำแสดงโดย Hilary Swank แต่พอถึงจุดหนึ่งทั้ง Hughes และ Swank ก็ถอยออกจากโปรเจคท์ จากนั้นผู้กำกับก็เปลี่ยนเป็น Wayne Wang (The Joy Luck Club) แล้วบทก็ถูกดัดแปลงใหม่เกือบหมดโดย Kevin Wade (Working Girl และ Meet Joe Black) แล้วว่ากันว่า Sandra Bullock กับ Julia Roberts เคยถูกเล็งให้มารับบทนำ แต่สุดท้าย Lopez ก็เป็นคนได้บทไป

ตัวหนังลงสูตรรอมคอมแบบที่หลายคนอาจมองว่าน้ำเน่าครับ มันออกแนวซินเดอเรลล่าที่ผู้หญิงบ้านๆ คนหนึ่งได้พบรักกับหนุ่มหล่อฐานะดี ซึ่งหนังก็อาจจะไม่ได้สุดยอดลงตัวไปเสียทั้งหมด อย่างผมนี่ก็ยังรู้สึกว่าตอนต้นๆ หนังอาจจะเรื่อยๆ ไปนิด ยังไม่มีอะไรมาก หรือตอนที่พระนางได้เข้าคู่กัน ก็ดูเหมือนว่าฝ่ายชายจะได้เรียนรู้ตัวตนฝ่ายหญิงมากกว่าที่ฝ่ายหญิงจะได้เรียนรู้ฝ่ายชาย แต่ด้วยความที่ Lopez สื่ออารมณ์ได้ดี และ Fiennes ก็แสดงได้อย่างมืออาชีพ หนังเลยชวนให้ดูไปเรื่อยๆ น่ะครับ แล้วหนังก็มาโกยคะแนน Feel Good อีกทีในตอนท้าย ก่อนที่จะจบลงแบบ Happy Ending ตามสูตรเป๊ะเลย

แล้วหนังยังมีดาราดีๆ มาสมทบ ไม่ว่าจะ Bob Hoskins ในบทไลโอเนล พ่อบ้านประจำชั้นที่บริการคริส กับ Stanley Tucci ในบท เจอร์รี่ ซีเกล เลขาของคริสที่แม้จะขี้บ่นมากหน่อย แต่พี่แกก็จริงใจและหมายปกป้องคริสอย่างเต็มความสามารถ 2 รายนี้อาจไม่เด่นเต็มที่ แต่ก็มีโมเมนต์ของตัวเอง แล้วก็ยังมี Natasha Richardson ผู้ล่วงลับกับบทสไตล์นางอิจฉาที่หนังจำกัดขอบเขตของเธอได้พอเหมาะครับ ไม่ปล่อยให้เธอดูน่ารำคาญจนเกินไป ซึ่งเธอก็แสดงได้ดีตามบท และอีกคนที่ถือว่าขโมยซีนได้พอดูในตอนท้าย คือ Tyler Posey ในบทไท ลูกชายแสนรักของมาริสา

โดยรวมผมเลยรู้สึกโอเคกับหนังครับ แม้บทจะไม่ได้อะไรมาก แต่ดาราดี โปรดักชั่นดี การเล่าเรื่องชวนดูไปเรื่อยๆ แล้วที่สำคัญคือเพลงครับ หนังสามารถใช้เพลงแทรกลงมาได้อย่างพอเหมาะ และสอดรับการอารมณ์ในฉากนั้นๆ อย่างตอนที่มาริสาต้องกลับบ้านลำพัง แล้วเพลง Don’t Know Why ของ Norah Jones ก็ดังขึ้น คือจังหวะมันใช่น่ะครับ มันถูกต้อง มันจี้ใจ ซึ่งผมถือเป็นหนึ่งในเสน่ห์ของหนังรอมคอมนะ แค่คุณต้องรู้ว่าจะใส่อะไร ในจังหวะไหน แล้วมันจะสามารถทำให้หนังดูดีขึ้นมาได้เลย

หนังอาจไม่ถึงขั้นฮิตถล่มทลาย แต่ก็กำไรสวยๆ ล่ะครับ ทำเงินทั่วโลกไป $154 ล้าน จากทุนสร้าง $55 ล้าน ถือว่าใช้ได้เลย

มีเรื่องที่ผมอยากบันทึกไว้สักหน่อย คือผมดูหนังเรื่องนี้เป็นรอบที่ 2 ในตอนบ่ายของวันอาทิตย์ครับ โดยก่อนที่จะดูเรื่องนี้ ผมเพิ่งดูหนังไปเรื่องหนึ่ง นั่นคือ Kraven the Hunter ซึ่งบอกเลยว่าผมเฉยกับหนังเรื่องนั้นมาก และผลข้างเคียงอีกอย่างคือมันทำให้อารมณ์ผมออกแนว” ชืด” รู้สึกเบื่อๆ เฟลๆ ยังไงพิกล จนไม่ได้คิดจะดูหนังเรื่องไหนต่อ แต่กลับจะไปนอนสักตื่น เผื่อตื่นมาแล้วจะสดชื่น

แต่แล้วผมก็ตัดสินใจเลือกหนังเรื่องนี้มาดู เพราะอยากเปิดหนังสักเรื่องให้ภรรยาที่นั่งอยู่ได้ดูไปด้วย ได้ดูหนังสบายๆ ในตอนบ่ายวันอาทิตย์ – แล้วภรรยาผมก็ชอบครับ ตอนท้ายนี่คือร้องไห้เลยแหละ ซึ่งผมรู้สึกดีใจนะที่ตัวเองเลือกจะเปิดหนังเรื่องนี้ดูต่อแทนที่จะไปนอน ดีใจที่ผมคิดถึงภรรยามากกว่าคิดถึงแต่ตนเอง แล้วผลที่ได้ก็คือภรรยามีความสุข เช่นเดียวกับผมที่นอกจากสุขเพราะภรรยามีความสุขแล้ว ผมเองก็เหมือนได้ความสดชื่นกลับมา หลังจากอยู่ในโหมดชืดไปเมื่อกี้นี้

บางทีเหตุผลที่ทำให้เรามีความสุข ก็ไม่ได้เกิดเพราะความสุขของตัวเราเพียงอย่างเดียว

ที่ผมร่ายไปด้านบนนั้นก็เพื่อบันทึกไว้ให้ครบครับ ว่าที่ผมรู้สึกเชิงบวกกับหนังนั้น มันมีเหตุปัจจัยใดเป็นองค์ประกอบบ้าง และผมอาจรู้สึกบวกกับหนังมากกว่าที่มันเป็นจริงๆ ก็ได้ แต่กระนั้นก็พูดได้เต็มปากครับว่า ถ้าท่านชอบหนังรอมคอมหรือคิดถึงหนังรอมคอมสไตล์นี้ ก็ลองจัดเรื่องนี้ได้ครับ

สองดาวกว่าๆ ครับ

(6.5/10)