เห็นว่าได้รับความนิยมขึ้นอันดับ 1 ในบ้านเรา (ในวันนั้น) แล้วมีพากย์ไทยด้วย ก็เลยจัดซะครับ

พล็อตหลักๆ ว่าด้วยเฟรด (Franck Gastambide) ที่ได้รับการทาบทามให้ขับรถขนไนโตรกลีเซอรีนเป็นระยะทาง 800 กิโลเมตรฝ่าโซนเดือดโดยข้อแลกเปลี่ยนคือผู้ว่าจ้างจะช่วยให้ อเล็กซ์ (Alban Lenoir) พี่ชายที่ต้องติดคุกเพราะเขาได้ออกมาจากคุก

ว่ากันถึงของดีก่อน อย่างแรกคืองานภาพที่ดูดีทีเดียวครับ จับภาพภูเขารกร้างระหว่างทางได้สวยพอดู หรือฉาก CG พวกระเบิดและเปลวไฟลุกโชนต่างๆ ก็ถือว่าเข้าท่าและมีฟอร์มไม่น้อย ซึ่งผมมองว่าเป็นข้อได้เปรียบสำคัญของหนังยุคใหม่ครับ คือจะเกรดไหนก็ตาม ฟอร์มไหนก็ตาม แต่งานภาพมักโอเคเพราะกล้องยุคใหม่มันดี จับภาพคมๆ ชัดๆ มานำเสนอ ก็ช่วยเสริมอารมณ์ให้หนังได้พอตัว

แต่สิ่งที่พร่องไปคือความตื่นเต้นครับ หนังดูเรื่อยเปื่อยมาก ตอนตั้งต้นเกริ่่นนำน่ะยังโอเค แต่พอเข้าโซนขับรถขนของ ตอนแรกก็นึกว่าจะมีความระทึกมาเสิร์ฟเรื่อยๆ ถ้าถามว่ามีอุปสรรคระหว่างทางไหม คำตอบคือมีครับ มีเป็นพักๆ แต่ปัญหาคือสารพัดอุปสรรคที่มีมันไม่ได้สร้างความตื่นเต้นเร้าใจเท่าที่ควร โดยเฉพาะซีนกับระเบิดนั่นมันดูอืดช้าและเรื่อยจนผมยังถามตัวเองเลยว่า “ทำไมไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลยล่ะเนี่ยฉัน” คือมันนิ่งมากจริงๆ น่ะครับ และความนิ่งที่ว่าก็ยาวไปจนจบ ขนาดตอนไคลแม็กซ์ยังค่อนข้างนิ่งเลย กลายเป็นว่าผมไม่ได้รู้สึกระทึกอะไรระหว่างดูครับ อันนี้ว่ากันตรงๆ เลย

ก็ต้องแล้วแต่ท่านล่ะนะครับ หากอยากลองก็ไม่ว่ากัน แต่ถ้าให้พูดจากใจ ผมว่างานชิ้นก่อนๆ ของ Lenoir อย่าง Lost Bullet ทั้ง 2 ภาค หรือ AKA เนี่ย สนุกกว่ากันมาก น่าติดตามกว่ากันเยอะ หรือถ้าเทียบหนังคล้ายๆ กันผมก็นึกถึงเรื่อง The Ice Road ของป๋า Liam Neeson น่ะครับ เรื่องนั้นผมว่าเรื่อยๆ แล้วนะ แต่มันยังดูโอเคกว่าเรื่องนี้พอสมควรเลย

สรุปว่างานโปรดักชั่นดี CG ดี และดนตรีนี่ก็ได้ Éric Serra คอมโพเซอร์คู่บุญของ Luc Besson มาทำให้ ซึ่งก็ถือว่าน่าพอใจ – แต่สิ่งที่หนังทำหล่นหายคือความตื่นเต้นเร้าใจนี่แหละครับ

ชื่อฝรั่งเศสของหนังคือ Le salaire de la peur ครับ ซึ่งหนังก็รีเมคมาจากหนังเก่าปี 1953 ที่ว่ากันว่าสนุก แต่เนื่องจากยังไม่เคยดูเลย No Comment ครับ

จบที่ดาวครึ่งครับ

(5/10)