The Gentlemen หนังเมามันส์ตามสไตล์ Guy Ritchie ที่ไม่ต้องเล่าอะไรมากครับ ง่ายๆ เลยคือใครที่ชื่นชอบงานเก่าๆ ที่เก๋าๆ กวนๆ ของพี่แกอย่าง Lock, Stock and Two Smoking Barrels และ Snatch ก็จัดเรื่องนี้ได้เลย เพราะลีลาของหนังก็จะประมาณเดียวกันนั่นแหละ

ส่วนใครที่ไม่คุ้นเคยกับหนังสไตล์นี้ ก็พอจะบอกแบบคร่าวๆ ได้ว่าหนังออกแนวบอกเล่าชีวิตมาเฟียที่มีความฮาร้ายๆ และมีความระทึกผสมเข้าไป เรื่องของมิคกี้ เพียร์สัน (Matthew McConaughey) เจ้าพ่อนักค้ากัญชาที่คิดจะวางมือ แต่ไปๆ มาๆ เขาและคนรอบตัวกลับต้องตกอยู่ท่ามกลางการแย่งชิงอำนาจ ก็เป็นสูตรคุ้นเคยน่ะครับ เจ้าพ่อรายไหนคิดจะวางมือทีไร ใครๆ ก็มักจะมารุมหาทางชิงอำนาจทุกทีไป

สไตล์การเล่าเรื่องก็จะไม่ได้เป็นเส้นตรงครับ แต่จะเป็นการเล่าแบบย้อนไปย้อนมา เช่นแวะไปเล่าตอนจบก่อน แล้วค่อยย้อนมาเล่าตอนเริ่ม หรือไม่ก็เล่าแบบสลับฟันปลา 5 3 2 1 4 อะไรประมาณนี้ ดังนั้นถ้าจะดูให้สนุกก็ต้องตั้งหลักในการดูสักหน่อยครับ คือถ้าเปิดดูเป็นเพื่อนแบบดูบ้างไม่ดูบ้างก็อาจจะงงเอาได้ เพราะต้องใช้ความตั้งใจในการลำดับเหตุการณ์พอสมควร

ส่วนผมนั้นชอบแนวนี้อยู่แล้วครับ เป็นปกติที่ตอนต้นๆ ความน่าสนใจจะยังไม่พุ่ง เพราะเป็นการเกริ่นแนะนำสถานการณ์และตัวละครแบบคร่าวๆ ดังนั้นถ้าช่วงต้นๆ ท่านจะกึ่มๆ ก่งก๊งหน่อยก็ไม่แปลกครับ เพราะหลายคนก็เป็นกัน – แต่พอเริ่มเล่าเรื่องไป พอเราเริ่มปะติดปะต่ออะไรๆ ได้ ทีนี้ล่ะความสนุกจะไหลมา บางวาระก็ฮาแบบเจ็บๆ และที่ขาดไม่ได้คือความพลิกผันของสถานการณ์ บางอย่างที่เราเห็นมันอาจไม่ได้เป็นเช่นนั้นก็ได้ ซึ่งจุดหักเหหักมุมทั้งหลายก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ช่วยเพิ่มความสนุกให้กับหนังสไตล์นี้ได้เสมอ

แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกคือดีกรีความแรงและความดิบของหนังจะไม่เยอะเท่าสมัย Lock, Stock and Two Smoking Barrels อันนี้บอกให้เผื่อใจไว้ก่อนครับ รสชาติมันจะออกแนวฮอลลีวู้ดมากกว่าหน่อย

นอกจากลีลามันส์ๆ สไตล์ Ritchie แล้วก็ต้องยกนิ้วให้เหล่าดาราที่มาร่วมแจมกัน ไม่ว่าจะ Matthew McConaughey, Charlie Hunnam, Michelle Dockery (ที่มารับบทแทน Kate Beckinsale หลังจากเปิดกล้องไปได้ 2 อาทิตย์ ซึ่ง Beckinsale จำต้องถอนตัวไปเนื่องจากคนในครอบครัวเกิดไม่สบายขึ้นมาครับ), Jeremy Strong, Colin Farrell, Henry Golding, Tom Wu, Hugh Grant, Eddie Marsan และ Samuel West แต่ละรายมีบทมากบ้างน้อยบ้างต่างกันไป แต่บอกได้เลยว่าทุกคนมีซีนของตัวเอง และพลังของพวกเขาเมื่อมาบวกกับฝีมือของ Ritchie แล้ว หนังเลยออกมาลื่นและชวนติดตามครับ

ดูหนังแล้วก็มีประเด็นชวนให้ตระหนักครับ ว่าคนเรานั้นควรเรียนรู้วิถีของโลกที่เราอยู่ ควรรู้ธรรมชาติความเป็นไปของโลกใบนั้นๆ และควรรู้กติกาในเกมที่เราเล่นเสมอ (โดยเฉพาะเกมที่ไร้กติกา หรือที่มีกติกาแต่ผู้ร่วมเล่นพร้อมจะละเมิดกติกาทุกเมื่อ)

อย่างในโลกของมิคกี้ที่แวดล้อมด้วยเสือสิงห์กระทิงแรด ถ้าพี่แกไม่แน่จริง ไม่เก๋าจริง ก็มีโอกาสโดนเล่นได้ทุกเมื่อ – ซึ่งก็ไม่ต่างจากชีวิตคนทั่วไปน่ะครับ ที่อาจมีปัญหาแวะเข้ามา หรือมีคนนำปัญหาเข้ามาได้เสมอ เราเองก็ต้องพร้อมตั้งรับ และการจะตั้งรับได้นั้นก็ต้องรู้ทันโลกทันเกมและรู้เท่าทันใจตนเอง นึกแล้วก็แอบขำนิดๆ นะครับ เพราะแม้โลกที่เราอยู่อาจไม่ได้คอขาดบาดตายเท่าโลกของมิคกี้ แต่ดีกรีความเยอะบางทีก็ไม่น้อยไปกว่ากัน เรียกว่ากว่าจะแก้ปัญหาได้บางทีก็เหนื่อยเจียนตายอยู่เหมือนกัน

และที่สำคัญคือโลกนี้ไม่ได้มีแต่ด้านสวยงามครับ ด้านโทรมทรามก็มีเหมือนกัน เช่นเดียวกับคนที่มีหลากแบบหลายโทน บางคนก็แสนดีและหมั่นยึดกติกา แต่บางคนนี่จ้องจะหาเรื่องแหกกติกา พร้อมจะเล่นยังไงก็ได้เพื่อนำประโยชนฺ์มาสู่ตน – เมื่อเราอยู่บนโลกกลมๆ ใบนี้ก็ต้องพร้อมรับความเบี้ยวที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ไม่มีทางรู้หรอกครับว่าวันไหนเราจะไปเจอคนแบบไหน ก็ควรตั้งสติเตือนตนให้รู้เท่าทันเอาไว้

โลกก็คือโลกธรรมดาๆ นี่แหละครับ มันไม่จำเป็นต้องยุติธรรมเสมอไป และบางครั้งความจริงก็ไม่จำเป็นต้องสวยงาม มันเพียงเป็นอย่างที่มันเป็น ซึ่งเราก็ควรจ้องมองมันและรู้จักมันตามที่เป็นจริง เพื่อที่เราจะได้มี Reaction ที่เหมาะสม

เกร็ดสนุกๆ ที่อยากนำมาเล่าก็คือ Hugh Grant นั้นต้องรับบทตัวละครที่พูดเยอะและยาวกว่าชาวบ้านเขา Grant เลยพยายามช่วยเหลือตนเองโดยการเขียนบทย่อๆ ไว้เตือนความจำใส่ลงในกระดาษเล็กๆ กะว่าจะพกเข้าฉากเพื่อช่วยให้เขาไม่ลืมบท แต่ปรากฏว่าหนึ่งคืนก่อนการถ่ายทำ รถของเขาโดนงัดแงะและถูกขโมยของไป และหนึ่งในสิ่งที่เจ้าโจรเอาไปด้วยก็คือสคริปและกระดาษเล็กๆ เหล่านั้น ทำให้พอถึงเวลาถ่ายทำ Grant ก็ต้องแสดงโดยไม่มีตัวช่วยใดๆ

ตัวหนังถือว่าประสบความสำเร็จไม่เลวครับ ทำเงินทั่วโลกไป $123 ล้าน จากทุนสร้างราวๆ $22 ล้าน

ถือเป็นอีกหนึ่งผลงานชั้นดีของ Ritchie ที่ควรค่าแก่การรับชมครับ

สามดาวครับ

(8/10)