เล่าหนังใหญ่ภาคแรกไปแล้วนะครับ ต่อด้วยตอนที่สอง กับการสืบคดีบนจอใหญ่ของเอโดงาวะ โคนัน

ครั้งนี้ได้เกิดการลอบสังหารขึ้นหลายครั้ง ทั้งกับดร.อากาสะ, สารวัตรเมงุเระ หรือจะแม่ของรัน จากการลองวิเคราะห์ดีๆ ก็ดูเหมือนว่าเหยื่อทุกรายจะเกี่ยวข้องกับโมริ โคโกโร่ นักสืบเอกชนที่โคนันไปขออาศัยอยู่ด้วยนั่นแหละครับ

แล้วนอกจากนี้ ดูเหมือนว่าการฆ่าจะไล่เรียงไปตามลำดับชื่อของคนที่มีตัวเลขประกอบอยู่ และคนเหล่านั้นก็ต้องเกี่ยวข้องไปโมริไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ทำให้โคนันต้องรีบแข่งกับเวลาสกัดกั้นการฆาตกรรมที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป

ภาคนี้การสืบเหมือนจะเนเนื้อเดียวกันมากขึ้นนะครับ ไม่เหมือนภาคก่อนที่มันออกจะกระจัดกระจายยังไงก็ไม่ทราบ ซึ่งตอนนี้ก็ยังดูสนุกอยู่ล่ะครับ เรื่อยๆ กาตามปมเริ่มเป็นเรื่องเป็นราวมากขึ้น มีการผูกกับคดีเก่าๆ ของลุงโมริ อันนำไปสู่การเปิดปมว่าทำไมลุงโมริกับแม่ของรันถึงได้แยกทางจากกันไป

ปมที่ว่านี่ก็ทำเอารันมองคุณพ่อของตัวเองในแง่ลบไปเลยล่ะครับ ซึ่งจุดนี้ก็เป็นอะไรที่น่าสนใจเช่นกันครับ เพราะมันมาเฉลยเหตุผลเอาตอนท้ายเรื่อง เมื่อชินอิจิ (หรือโคนัน) ต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับตอนที่โมริ โคโกโร่ต้องตัดสินใจทำลงไปนั่น

ไปๆ มาๆ ผมว่าจุดสนุกของโคนันฉบับหนังใหญ่ ส่วนมากจะไปเป็นเรื่องความสัมพันธ์ตัวละครมากกว่านะครับ เพราะจะว่าไป พวกปมการสืบการแก้คดีนั้น แม้จะเข้าท่า แต่ก็ไม่เด็ดขาดชวนลุ้นเท่าตอนปกติ จุดที่แตกต่างคือตอนปกติมันจะสืบกันเฉพาะที่น่ะครับ ส่วนมากมักเป็นพื้นที่ปิดตายหรือไม่ก็เกิดขึ้นไม่ไกลจากกันเท่าไหร่หรอก มันเลยทำให้มีความกดดันและน่ากลัวเพิ่มขึ้นโดยปริยาย เพราะมันแคบไงครับ สถานที่แคบๆ หรือจำกัดมันก็สร้างความกดดันได้ไม่ยากเย็นอยู่แล้ว แต่กับภาคหนังใหญ่มันจะเกิดแบบทั่วราชอาณาจักร ดังนั้นประเด็นความกดดันเลยตัดไปได้ฮะ หนังเลยหนักไปทางแอ๊คชั่น สืบสวนเสียมากกว่า แต่ถ้าถามผมลึกๆ แล้วผมออกจะชอบตอนปกติมากกว่า มันลุ้นกว่ากันเยอะ

แต่กับภาคหนังใหญ่นี่จะได้เปรียบตรงเหตุการณ์และฉากมันจะอลังการกว่าครับ อย่างระเบิดเงี้ย ดูๆ ไปเลยครับมันจะระเบิดกันบ่อยมาก

มันก็เป็นตอนที่ดูสนุกดีล่ะครับ แม้การแก้ปมจะไม่ซับซ้อนเท่าตอนปกติ แต่ก็โอเค เพราะเหตุผลเดิมๆ ที่ผมเคยบอกครับ อย่างน้อยเราก็ได้เจอกับพวกโคนันและตัวละครคุ้นเคย แค่นี้ก็สนุกแล้วล่ะ

ส่วนปมระหว่างรันกับพ่อของรันนั่นก็นำเสนอแบบไม่หนักหนามากน่ะครับ แต่ก็มีผลกับตอนท้ายเรื่อง ซึ่งถ้าพูดถึงประเด็นนี้ยังไงผมก็ยังประทับใจกับปมด้ายแดงจากภาคแรกมากกว่าอยู่ดีน่ะครับ อันนี้เป็นประเด็นส่วนตัวนะจ๊ะ ไม่มีอะไรมากมายหรอก

แต่จุดที่ผมคาดหวังจากหนังชุดนี้ได้เลยนับแต่ภาคนี้ไป คือ ตอนจบของเรื่องท่านจะได้นั่งฟังเพลงเพราะๆ ประจำตอน ซึ่งผมก็เป็นโรคประหลาดชนิดหนึ่งครับ ชอบเพลงญี่ปุ่นมากๆ ครับ แล้วตอนจบของหนังหรือการ์ตูนญี่ปุ่นทุกเรื่องมักจะกำนัลผมได้ตรงตามความชอบซะด้วย ใช่ครับ เพลงเยี่ยมๆ ฟังแล้วสบายใจ ไม่ก็ซึ้งกันไปเลย เพลงภาคนี้ก็เป็นเพลงที่ผมชอบที่สุดด้วยเพลงหนึ่งครับ เพราะ ได้อารมณ์สุดๆ ไปเลย สำหรับผมนะ แค่นี้ก็คุ้มแล้วล่ะครับ มันรับกับอารมณ์ของตอนได้ดีจริงๆ

ก็นั่นแหละครับ ลองว่าท่านชอบโคนันล่ะก็ ภาคนี้ก็เรื่อยๆ สบายๆ ดูสนุกดี แม้จะไม่เด็ดเท่าตอนธรรมดาก็เถอะครับ

สองดาวครึ่งอยู่ครับ

(7/10)