นอกจากการไม่คาดหวังก่อนดูหนังสักเรื่องแล้ว การตั้งท่ารับว่าหนังจะมาแบบไหนก็มีส่วนช่วยให้เราโอเคกับหนังได้ในระดับหนึ่งครับ

อย่าง Best. Christmas. Ever! นี่ สิ่งที่ผมทำอย่างแรกคือไม่คาดหวัง เพราะหนังคริสต์มาสของ Netflix มักจะออกมากลางๆ ไม่ได้สุดยอดอะไรอยู่แล้ว และอย่างต่อมาคือทำความเข้าใจล่วงหน้าว่าหนังจะเป็นแบบไหนครับ เพราะพล็อตหนังว่าด้วยชาร์ล็อต แซนเดอร์ส (Heather Graham) ที่แอบอิจฉาครอบครัวของเพื่อนเก่าอย่างแจ็คกี้ เจนนิงส์ (Brandy Norwood) ที่ชีวิตดูดีมีระดับแบบสุดๆ แต่แล้วก็มีเหตุให้เธอต้องไปใช้เวลากับครอบครัวเจนนิงส์แบบจำยอมครับ

พอพล็อตมาแนวนี้ก็กะได้คร่าวๆ ว่าครึ่งแรกมันคงจะไม่ Feel Good สักเท่าไร เพราะหนังคงใช้เวลาไปกับนำเสนอความรู้สึกแย่ๆ ที่ชาร์ล็อตมีต่อแจ็คกี้ และก็กะไว้แล้วว่าความรู้สึกแย่ๆ นั้นก็จะต้องลามไปทำให้สามีของเธออย่างร็อบ (Jason Biggs) พลอยรู้สึกแย่ไปด้วย

และมันจะต้องมีจุดแตกหักครับ จุดที่ชาร์ล็อตจะเปิดเผยให้แจ็คกี้รู้ว่าเธออิจฉาชีวิตดีๆ ของแจ็คกี้ รวมถึงต้องมีเหตุที่ชาร์ล็อตไปทำให้อะไรสักอย่างของครอบครัวเจนนิงส์เสียหาย แล้วหลังจากนั้นหนังถึงจะค่อยเริ่มเข้าฟอร์ม Feel Good เมื่อ 2 สาวค่อยๆ ปรับความเข้าใจกัน ก่อนจะหันมาฟื้นมิตรภาพต่อกัน จนหนังจบแบบ Happy Ending

ดูหนังแนวนี้เยอะก็อย่างงี้แหละครับ แม้ยังไม่ดูก็เดาทางได้หมดแล้ว

ผมมองว่าถ้าเป็นตัวเองสมัยก่อนก็อาจหงุดหงิดกับช่วงที่ชาร์ล็อตอิจฉาชีวิตของแจ็คกี้น่ะครับ แต่พอตั้งท่ารับและเข้าใจทิศทางที่หนังอยากพาเราไป เลยไม่รู้สึกรำคาญอะไรมาก และส่วนหนึ่งผมว่าหนังก็ไม่ปล่อยให้ฉากเหล่านี้มันออกมาน่ารำคาญจนเกินงาม เรียกว่าดูแล้วพอรู้ความรู้สึกของตัวละคร แต่ไม่เยอะล้นจนกลายเป็น Feel Bad ไป ช่วงครึ่งแรกเลยดูได้เรื่อยๆ ส่วนครึ่งหลังก็ดังคาดครับ ทั้งชาร์ล็อตและแจ็คกี้ก็จะหันมาเข้าใจกัน แบ่งปันความรู้สึกต่อกัน และชาร์ล็อตเองก็จะได้ทราบว่าจริงๆ แล้วชีวิตของแจ็คกี้ก็ไม่ได้สวยไปซะทั้งหมดหรอก

โดยรวมตัวหนังถือว่าดูได้เรื่อยๆ ครับ ส่วนตัวแล้วผมว่าเพราะดาราด้วยส่วนหนึ่งที่ทำให้หนังดูโอเคกว่าที่มันควรจะเป็น ไม่ว่าจะ Graham, Biggs หรือ Norwood ต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้โอเคในระดับหนึ่ง ส่วนพล็อตก็ถือว่าโอเค แต่ยังไม่ถึงกับเข้มข้นหรือซาบซึ้งกินใจอะไรมาก แต่อย่างน้อยก็ดู Feel Good น่ะครับ ดูแล้วได้รอยยิ้ม ได้ความสุขตามแบบฉบับของหนังแนวนี้

แต่กระนั้นก็ต้องบอกไว้ก่อนครับว่าอาจมีบางท่านที่รู้สึกรำคาญกับตัวละครอย่างเบียทริกซ์ (Madison Skye Validum) ลูกสาวของแจ็คกี้ที่ดูจะเยอะและอวดฉลาดไปสักหน่อย อันนี้ก็บอกไว้ให้ท่านตั้งรับแล้วกันน่ะนะครับ – ส่วนผมน่ะก็เข้าใจแหละว่าตัวละครนี้หนังตั้งใจทำออกมาให้ดูล้นๆ เยอะๆ ให้ดูเป็นสีสันในแบบหนึ่ง เพียงแต่อาจไม่ใช่สีสันที่ถูกจริตกับทุกคนเท่านั้นแหละ

หนังกำกับโดย Mary Lambert ผู้กำกับสายมิวสิควีดีโอที่แจ้งเกิดจากหนังสยอง Pet Sematary (1989) แล้วก็ทำ A Castle for Christmas ให้ Netflix เมื่อ 2 ปีก่อน สำหรับเรื่องนี้ผลที่ได้ก็ถือว่าเรื่อยๆ ครับ ไม่ได้โดดเด่นจนน่าจดจำ ซึ่งส่วนหนึ่งก็อยู่ที่พล็อตด้วยครับที่แม้จะลงสูตรแต่ก็ยังไม่กลมกล่อมออกรสแบบเต็มร้อย ซึ่งคนที่เขียนบทต้นเรื่องก็คือ Todd Calgi Gallicano ก่อนที่ Charles Shyer จะมาช่วยเกลาอีกที

ใช่ครับ Charles Shyer แห่ง Father of the Bride ยุค 90 หนังที่ผมโปรดปรานนั่นแหละ อันนี้ก็บอกแบบไม่อ้อมค้อมครับว่าชื่อของเขาก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมตามมาดูหนังเรื่องนี้ แต่ขณะเดียวกันก็ทำใจล่วงหน้าไว้เหมือนกัน เพราะผลงานของเขาหลังจากแยกทางกับอดีตภรรยาอย่าง Nancy Meyers แล้ว ส่วนใหญ่มักจะขาดความกลมกล่อมบางประการไปเสมอ – และผมก็ตระหนักเป็นการส่วนตัวครับว่าผลงานเก่าๆ ของเขาที่กลมกล่อมน่ะ คงมาจากฝีมือของ Meyers ไม่มากก็น้อย เพราะหนังที่ Meyers กำกับทุกเรื่องล้วนอร่อยถูกใจผมทั้งสิ้น – อะไรที่คิดว่าขาดไปจากหนังของ Shyer น่ะ ยังคงมีอยู่ครบในหนังของ Meyers ครับ

หนังมาพร้อมแง่คิดประจำสำหรับหนังแนวนี้ครับ นั่นคือ อย่ามัวแต่เอาชีวิตเราไปเปรียบเทียบกับชีวิตคนอื่นเลย แต่ควรพอใจกับสิ่งที่มี มีความสุขกับสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเสียก่อน – การที่เราจะอัพเกรดเพิ่มสิ่งต่างๆ ให้กับชีวิตไม่ว่าจะเงินในบัญชีธนาคาร, ขนาดของบ้าน หรือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ นั้น ถือเป็นอะไรที่ควรทำครับ แต่ขอให้ทำเพื่อตัวเรา หรือไม่ก็เพื่อเพิ่มความสุขสบายให้คนในครอบครัว ว่าง่ายๆ คือฮึดทำด้วยพลังบวก เพราะหากเราทำเพราะอิจฉา เพราะแค้นเคือง ใจเรานี่แหละครับที่จะเหมือนมีไฟมาสุม – อย่างน้อยก็เห็นใจตนเองเถิดครับ

ก็ถือเป็นหนังที่ดูเพื่อเอาความสบายใจครับ ดูเพื่อกินบรรยากาศสวยๆ ในวันคริสต์มาส ดูให้ใจฟู ดูให้เกิดความรู้สึกดีๆ ใครชอบแนวนี้ก็จัดไปครับ แม้จะไม่ได้ลงตัวสุดยอดอะไรมากมาย หรือในแง่ของตัวละครก็ยังไม่ลงลึกอะไรมาก แต่ก็พอใช้ได้น่ะ

สองดาวครับ

(6/10)