แอนิเมชั่นที่ได้รับการพูดถึงมากอีกเรื่องหนึ่งของปีนี้ครับ ซึ่งพอได้ชมแล้วก็ขอเป็นอีกหนึ่งเสียงยืนยันว่าของเขาดีจริง สนุกจริง ดูเพลินและเปี่ยมจินตนาการจริง

เรื่องราวแนวแฟนตาซีครับ ตัวเอกคือคูโบ้ เด็กชายตาเดียวที่อยู่กับแม่ ซึ่งแม่ของเขานั้นก็ดูจะมีความทุกข์อัดแน่นในจิตใจ แต่คูโบ้ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เขารู้เพียงว่าแม่จะเล่านิทานเรื่องตำนานนักรบผู้กล้าให้เขาฟังบ่อยๆ

และที่สำคัญคือ แม่เขาย้ำเตือนตลอดว่าห้ามอยู่ข้างนอกในยามกลางคืนเด็ดขาด แต่เราก็คงพอเดาได้น่ะนะครับว่ามันต้องมีอยู่วันหนึ่งที่เขาอยู่นอกบ้านในตอนกลางคืน และนั่นล่ะครับคือจุดเริ่มการผจญภัยของคูโบ้

เรื่องนี้นี่ถือว่าทำออกมารำลึกถึงตำนานการผจญภัยแบบญี่ปุ่นครับแบบพวกโมโมทาโร่อะไรแบบนั้น ตัวเอกคือเด็กที่มีความพิเศษ โดยจะมีสิงสาราสัตว์หรือสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติคอยติดตามไปปฏิบัติภารกิจด้วย

ส่วนผมนอกจากนึกถึงญี่ปุ่นแล้ว ก็จะนึกไปถึงหนังแนวผจญภัยของไต้หวันที่หลินเสี่ยวโหลวนำแสดง อย่างเช่น เทวดาท้าสู้, ท้อไม่ท้อของเป็นซาเซียน อะไรเหล่านี้น่ะครับ (ซึ่งจริงๆ ก็ดัดแปลงมาจากโมโมทาโร่นั่นแหละ) สไตล์มาทางเดียวกันเลย

ดังนั้นในเบื้องต้น ผมว่าใครชอบแอนิเมชั่นแบบผจญภัยปราบมารก็น่าจะเพลินกับเรื่องนี้น่ะครับ เพราะทำออกมาได้สนุกดี อาจมีบ้างบางช่วงที่เดินเรื่อยเอื่อย แต่ไม่มากครับ ส่วนมากจะน่าติดตามและมีลูกเล่นมาดึงความสนใจเราได้ตลอด

งานภาพถือว่าสวยครับ อาจจะไม่สวยแบบ Song of the Sea แต่ด้วยธีมที่ทำให้เหมือนเป็น “เรื่องเล่าจากโลกของตุ๊กตากระดาษ” ดังนั้นลักษณะองค์ประกอบต่างๆ ในเรื่องเลยจะไม่พริ้วซะทีเดียว แต่จะมีเหลี่ยมมีมุม (แบบตุ๊กตากระดาษ) ซึ่งก็ดูเจ๋งไปอีกแบบครับ

แต่ที่ผมชอบมากๆ จริงๆ คือจินตนาการครับ หนังอุดมด้วยจินตนาการมากๆ ทั้งในส่วนของเรื่องราวและงานภาพ เช่น หากว่าถึงงานภาพ มีหลายฉากเลยครับที่ออกแบบได้สวย แม้องค์ประกอบของฉากนั้นจะไม่ซับซ้อน แต่มันดูพอดีอย่างไม่นาเชื่อ (เขาอีหรอบ Less is More น่ะครับ)

หรือบางฉากเราจะได้เห็นองค์ประกอบในฉากเปลี่ยน เช่นพอมีใครสักคนเล่าเรื่องแล้ว ภาพด้านข้างๆ ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เหมือนเป็นการสลับฉาก ซึ่งรายละเอียดในการสลับฉากของแต่ละช่วงทำออกมาได้ตื่นตาน่าดูชมทีเดียว

ส่วนในแง่ของเรื่องราวแล้ว ผมชื่นชมทีมงานเลยครับ เพราะหลายรายละเอียดมันทำให้เห็นเลยว่าพวกเขาใช้พลังจินตนาการเยอะมาก โอเคครับ ในส่วนของเนื้อเรื่องเราอาจไม่แปลกใจ เพราะส่วนใหญ่ก็จะใช้ตามขนบของตำนานญี่ปุ่น แต่ในส่วนของรายละเอียดฉากนี่แหละที่ผมประทับใจ

อย่างเวลาตัวละครเล่นซามิเซ็งนี่อยากให้จับตาเลยครับ เพราะอะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ในฉากนั้น (ที่ผมชอบสุดคือตอนสร้างเรือนี่แหละ เป็นอะไรที่ดูง่าย Simple แต่เจ๋งดีจริงๆ) หรือฉากเอา “ดาบที่ไม่มีวันหัก” ก็ทำออกมาได้ตื่นเต้นดีครับ ผมชอบตรงขนบต่างๆ ที่เขาใส่ลงไปในฉากนั้น เช่น ตอนแรกเหมือนจะดึงได้ง่ายๆ แต่เอาเข้าจริงยังมีโจทย์ยากรออยู่ หรือพอดึงดาบออกมาแล้วส่งผลต่อปีศาจกระดูกนั่นยังไงต่อ มันเป็นรายละเอียดที่ต้องผ่านการคิดน่ะครับ ซึ่งผลที่ได้ออกมาก็น่าปรบมือมาก

โดยรวมแล้วไม่อยากให้พลาดกันครับ ยิ่งใครชอบหนังผจญภัยรุ่น 20 – 30 ปีก่อนที่ไต้หวันชอบทำออกมาให้เราดู (นี่ผมนึกถึงซีรี่ส์ ถล่มวังนกยูงทอง” ขึ้นมาอีกอันนะ ไม่รู้ยังมีคนจำได้อีกไหม) ผมเชื่อว่าดูแล้วนอกจากสนุกแล้ว จะยังได้รำลึกอารมณ์เก่าๆ ยามเรายังเด็ก (หรือหนุ่มสาว) ด้วย

ย้ำอีกที เรื่องนี้มีดีน่าดูครับ

สามดาวครึ่งครับ

(8.5/10)