A Boy Called Christmas เล่าเรื่องราวของหนุ่มน้อยนิโคลัส (Henry Lawfull) กับการออกเดินทางฝ่าป่าเขาลุยหิมะไปตามหาพ่อ (Michiel Huisman) ที่เงียบหายไปหลังรับภารกิจหาหมู่บ้านภูตเอลฟ์ที่ชื่อว่า เอลฟ์เฮล์ม แล้วนั่นล่ะครับคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยแห่งคริสต์มาส
ดูจบแล้วผมถามตัวเองว่าชอบสโนว์ไวท์รสชาติไหนมากกว่ากัน ระหว่างรสภารตะผสมวนิลาหอมเนยนมกับรสโกโก้เข้มข้นบวกเข้าไปด้วยลิโพอีกขวดกว่าๆ
ผมเป็นคนแปลกอยู่อย่างครับ นั่นคือ เวลาดูหนังการ์ตูนแนวผจญภัยทีไร อดไม่ได้ที่จะเกิดคำถามว่า “ทำไมไม่ทำเป็นเวอร์ชั่นคนแสดงจริงล่ะ?” เพราะยังไงความรู้สึกและการรับรู้ของคนดูย่อมต่างกัน ไม่ว่าวิทยาการด้านภาพกราฟฟิคจะไปไกลแค่ไหน ทำตัวละคร ภาพเคลื่อนไหวต่างๆ ได้เหมือนจริงเพียงไร แต่ยังไงภาพคนมีเลือดเนื้อแท้ๆ (แม้จะมีสลิงกับเอฟเฟคท์ช่วย) กับภาพคนคอมฯ เนรมิตก็ยังมีช่องว่างห่างกันอยู่พอสมควร
เป็นหนังที่ดูแล้วอึ้งมากครับ คือจริงๆ อยากดูมาก ครั้นพอได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างก็ใจแป้วไปนิดหนึ่ง แต่ก็พยายามไม่คิดมาก เพราะหนังหลายเรื่องที่เขาว่าไม่สนุกแต่เราดูแล้วสนุกก็มีตั้งเยอะแยะไป… แต่ไม่ใช่กับเรื่องนี้ครับ
หนังแนวชีวประวัติที่บอกเล่าเรื่องราวของ ศรีนิวาสะ รามานุจัน ชาวอินเดียผู้เป็นอัจฉริยะแห่งโลกคณิตศาสตร์ เขาสามารถสร้างสรรค์ผลงานออกมากว่า 4,000 ชิ้นครับ ไม่ว่าจะงานวิจัยหรือทฤษฎีบทต่างๆ
ว่าตามจริงพอเห็นตัวอย่างแล้วก็คิดถึงตอนจบได้เลยครับ กับพล็อตแนวทริลเลอร์ไซไฟที่ว่าห้องทดลองลึกลับห่างไกล ที่ทดลองมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ โดยตอนแรกการทดลองก็ดูจะน่าตื่นตา ก่อนที่สักพักสิ่งทดลองนั้นจะเริ่มเผยความน่ากลัวออกมา (นึกถึง Splice เลยครับ)
“ความหวัง คือสิ่งเดียวที่แข็งแกร่งกว่าความกลัว”
ในแง่ความบันเทิง The Hunger Games ตอบโจทย์ได้ดี เพราะมีทั้งพล็อตชวนติดตาม มีแอ็กชันมีความตื่นเต้นชวนลุ้น และมีเรื่องให้สะเทือนใจแทรกเป็นพักๆ
นานมาแล้วผมเคยดูหนังเรื่อง Harold and Maude แล้วก็เกิดอาการกระอักกระอ่วนใจพอประมาณ เมื่อพบว่าหนังเกี่ยวกับความรักระหว่างหญิงชราวัย 70 กว่ากับหนุ่มวัยละอ่อนอายุ 20 ต้นๆ
บางสิ่งยิ่งเห็นชัด ก็จะยิ่งคลุมเครือ และบางสิ่งยิ่งคลุมเครือ ก็จะยิ่งเห็นชัด
หมื่นทิพ's Review 