ตอนก่อนๆ ถ้าท่านอ่านกันน่ะนะครับ จะเห็นว่าผมชมในเรื่องการเขียนบทของพี่ Sylvester Stallone ในภาคแรกนั้น บทหนังมันสมบูรณ์ครับ เรียบง่ายแต่สมบูรณ์ ส่วนภาคสองก็ป็นส่วนเสริมจากภาคแรก พอมาภาคสามพี่แกก็ฉลาดพอที่จะเปลี่ยนแนวให้กับหนังโดยเพิ่มความมันส์ลงไป พอมาภาคสี่แกก็ผูกเรื่องจากภาคสามมาสร้างเงื่อนไขทางอารมณ์ให้กับคนดู ซึ่งถ้าดูจากสี่ภาคแรกนี่ ยอมรับว่าแกก็มีฝีมือนะครับ
แต่พอมาภาคห้าเท่านั้นแหละ ผมถึงแก่ความงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สไลเนี่ย
มันก็จริงนะครับที่หลังๆ มานี่ผลงานของพี่ Sylvester Stallone จะไม่ค่อยประสบความสำเร็จและไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ แต่ผมก็เป็นคนหนึ่งครับที่ยังบ้าดูผลงานของพี่แกอยู่เรื่อยๆ แม้ว่าคนจะด่ายังไงก็เหอะ ซึ่งคนละเหตุผลกับที่ผมบ้าดูหนังของพี่ Steven Seagal นะครับ ขานั้นน่ะผมดูเอาฮามากกว่า แต่การที่ผมยังดูหนังของพี่สไลอยู่อย่างต่อเนื่อง ก็เพราะหนังเรื่องนี้นี่แหละ
อืมม์ … ตอนผมดูหนังชุดนี้ผมเอามาดูเรียงกัน 3 ตอนรวดเลยนะครับ มันเลยเกิดอารมณ์บางอย่างขึ้นมาตอนผมดูภาคที่ 3 นี้เอง แต่เป็นอารมณ์ไหน เด๋วผมเล่าให้ฟัง
เหตุการณ์หลังจากภาคแรก 6 เดือนครับ ตอนนี้ทั้งแดเนี่ยล (Ralph Macchio) และมิยากิ (Pat Morita) คู่ศิษย์อาจารย์นักคาราเต้ก็มีอันต้องจับเครื่องบินมายังเมืองโอกินาวา ประเทศญี่ปุ่น เพื่อไปพบกับพ่อของมิยากิที่กำลังป่วยหนัก และการกลับมาครั้งนี้ของมิยากิก็ทำให้เขาต้องเผชิญหน้ากับอดีตซึ่งเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง
ตอนแรกของหนังชุดนี้ครับ เป็นเรื่องของแดเนียล ลารุสโซ่ (Ralph Macchio) เด็กหนุ่มหน้าใหม่ที่เพิ่งย้ายมายัง แอล.เอ กับแม่ เขาได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ พบสาวน้อยน่ารักอย่าง แอลลี่ย์ (Elisabeth Shue) แต่วินาทีที่เขาพบเธอ นั่นก็เป็นวินาทีที่เขาได้พบกับศัตรูคนใหม่
หมื่นทิพ's Review 