เคยไหมครับ ยามเราดูหนังสักเรื่องแล้วก็พบว่าเรารู้สึกไม่สนุกกับการดูหนังเรื่องนั้นเลยเนื่องจากมันมีอะไรบางอย่างที่เราไม่ชอบปรากฏอยู่ในนั้น เช่น ไม่ชอบมุกตลก ไม่ชอบเนื้อเรื่อง ไม่ชอบโทน หรือไม่ชอบตัวละครบางตัวที่ยิ่งดูยิ่งรำคาญ จนแทบจะหยุดดูหนังซะเดี๋ยวนั้น แต่ครั้นพอทนดูไปเกินครึ่งเรื่อง นอกจากความไม่ชอบจะค่อยๆ หายไปแล้ว มันยังกลายเป็นว่าเราชอบครึ่งหลังของหนัง ประมาณว่ามันโดนใจเราอย่างยิ่ง
ตอนแรกผมนึกว่า Intern! จะเป็นหนังว่าด้วยคนทำงานน้องใหม่ที่เข้าไปฝึกงานอินเทิร์น แล้วก็เผชิญกับอุปสรรคต่างๆ ก่อนจะฟันฝ่ามันและเอาชนะได้ในท้ายที่สุด แต่เอาเข้าจริงกลับไม่ใช่แค่นั้นครับ หนังมีอะไรมากกว่านั้น
แรกเริ่มเดิมทีผมเปิด เดอะ กัปตัน เหินฟ้าฝ่านรก เรื่องนี้กะเปิดดูเป็นเพื่อนระหว่างทำงานครับ แต่กลายเป็นว่าผมตัดสินใจพลาด เพราะถึงจุดหนึ่งผมเป็นอันต้องหยุดทำงานแล้วมาดูหนังเรื่องนี้แบบเต็มตัวแทน – ว่าง่ายๆ คืองานหยุดเดินชั่วคราวเพราะหนังเลยครับ
Welcome to Mama’s เรื่องนี้สร้างความประทับใจให้ผมแบบซึมลึกครับ คือดูแล้วไม่ได้ชอบในทันที และว่าตามจริงหนังไม่ได้สมบูรณ์พร้อมเจ๋งเป้งอะไรขนาดนั้น แต่หนังน่ะมีดีอยู่ครับ และสิ่งดีๆ (ทั้งเรื่องราวดีๆ, แง่คิดดีๆ และความรู้สึกดีๆ) มันค่อยๆ ถูกบ่มอยู่ภายในใจเราระหว่างที่ดู จนผมบอกได้ว่าหนังเรื่องนี้ถือว่าน่าดูไม่น้อยสำหรับคนที่ชอบหนังโรแมนติกผสม Feel Good สไตล์ Hallmark
Along for the Ride นี่มันหนังสำหรับผมชัดๆ ครับ หนังแนว Coming of Age ที่มีตัวละครหลักไปใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ใหม่ๆ แล้วก็พบกับอีกหนึ่งตัวละครที่ชอบทำตัวลึกลับน่าค้นหา แล้วพวกเขาก็พูดคุยกัน สานสัมพันธไมตรีต่อกัน อันนำมาสู่การเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างที่จะเปลี่ยนชีวิตพวกเขาไปตลอดกาล
ขอเกริ่นก่อนสำหรับท่านที่ไม่เคยดูหนังชุดนี้นะครับ ว่านี่ถือเป็นตอนที่ 4 ของหนังชุด Time for Me to Come Home for Christmas ที่สร้างโดยได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง Time for Me to Come Home ของ Blake Shelton และจากหนังสือชื่อเดียวกับเพลงที่เขียนโดย Dorothy Shackleford (ซึ่งก็คือแม่ของ Blake Shelton) และ Travis Thrasher
แล้วเราก็มาถึงตอนที่ 3 ของหนังชุด Time for Me to Come Home for Christmas ครับ ซึ่งสองภาคแรกนั้นผมยังรู้สึกเรื่อยๆ ยังไม่ถึงกับชอบอะไรมาก แต่มาภาคนี้นี่ต้องขอยกนิ้วให้เลยครับ เพราะทำออกมาได้กลมกล่อมกำลังดี และน่าติดตามอีกด้วย – แต่ก็ต้องบอกก่อนนะครับว่าหนังแต่ละตอนนั้นมีตัวละครหลักเป็นคนละชุดกัน แต่อยู่ในจักรวาลเดียวกันครับ และมีสิ่งที่เชื่อมหนังทุกตอนเข้าด้วยกันก็คือเพลง Time for Me to Come Home ของ Blake Shelton นั่นเอง
อันว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบหนังเรื่องไหนนั้น มันต้องดูเองจริงๆ ครับ เพราะบางทีหนังที่คนเขาชอบกันเยอะๆ เราเองอาจกลายเป็นเฉยๆ แต่หนังที่เขาว่าธรรมดาไม่ได้สนุกอะไร อาจกลายเป็นหนังโดนใจของเราก็เป็นได้
ช่วงนี้ผมกำลังเปรมครับ เพราะทั้ง Netflix และ HBO ต่างก็พากันนำเข้าหนังรักหนัง Feel Good สไตล์ Hallmark มาหลายเรื่อง ดังนั้นอย่าแปลกใจหากผมจะเขียนถึงหนังแนวนี้เยอะสักหน่อยน่ะนะครับ และ We Need a Little Christmas ก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ
Lyle, Lyle, Crocodile ทำให้ผมนึกถึง Stuart Little ครับ ดูแล้วได้อารมณ์ประมาณเดียวกัน นั่นคือเป็นหนังเด็กดูได้ สไตล์เรื่องเบาสมองดูง่าย เน้นย้ำความรักความผูกพันในครอบครัว แล้วก็ได้ความ Feel Good หลังดูจบด้วย
หมื่นทิพ's Review 