แล้วก็มาต่อกับทีมซิดนี่ย์ครับ ก็ถือเป็นอีกหนึ่งชุดแยกของ NCIS ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน เพราะขนาดทีมฮาวายที่ถือว่าสนุกขึ้นในปีหลังๆ ก็ยังไม่ได้ไปต่อ ก็ต้องรอดูกันไปครับ

สำหรับทีมนี้ก็ถือว่าใช้ได้ครับ ในแง่ความสนุกความเพลินนี่ผมว่าพอๆ กับของทีม Hawaii ปีแรก คือออกจะเรื่อยๆ ไปบ้างในตอนต้น แต่ตอนหลังก็เริ่มเข้าท่าขึ้น และปีแรกนี้มีแค่ 8 ตอนครับ ผมเลยอาจยังไม่ทันได้คุ้นเคยกับพวกเขาสักเท่าไหร่ แต่ว่ากันโดยรวมๆ ผมก็ให้ผ่านนะ

จริงๆ ตัวละครหลักทั้ง 6 ถือว่ามีคาแรคเตอร์ที่ชัด แล้วก็มีเอกลักษณ์ประจำตน เริ่มจากมิเชลล์ แม็คคีย์ (Olivia Swann) หัวหน้าทีมก็ดูแกร่ง เอาจริงเอาจัง แต่ก็มีมุมอ่อนโยนผสมเจืออยู่, จิม เดมป์ซีย์ (Todd Lasance) หรือเจดี รายนี้ก็ดูเข้าคู่กับมิเชลล์ได้ไม่เลว แต่ผมว่าคู่ที่ดูเด่นจริงๆ นี่คือเดชอว์น แจ็ควัน (Sean Sagar) กับอีวี่ คูเปอร์ (Tuuli Narkle) 2 คนนี้ออกแนวคู่หูคู่ฮา และถ้าในอนาคตพวกเขาจะคู่กันผมก็ไม่แปลกใจล่ะครับ ลองปูมาซะขนาดนี้แล้ว

อีกคนที่ผมว่าน่ารักและมีความเด่นเฉพาะตัวสูงมากคือบลูเบิร์ด (Mavournee Hazel) ผมชอบในความอ่อนโยน จริงใจ แล้วก็เนิร์ดๆ ของเธอครับ ทำให้ตัวละครนี้ดูน่ารักและน่าเอาใจช่วยมากๆ และอีกคนก็ด็อก รอย เพนโรส (William McInnes) คุณหมอชันสูตร รายนี้ออกแนวผู้เฒ่าผู้แก่ที่มีความลุ่มลึก และขณะเดียวกันปมในชีวิตเขาก็ดูจะหนักหนาไม่น้อยด้วย

ผมชอบทุกตัวละครนะ แต่ละคนมีจุดเด่นในแบบของตน แต่ทว่าปัญหาอย่างหนึ่งเลยของทีมนี้คือ พวกเขามีความสามารถ และฉลาด แต่บางครั้งก็ขาดเฉลียวไปหน่อย เพราะพวกพี่เขาจะพลาดนั่นพลาดนี่ค่อนข้างบ่อยเลยครับ ที่ดูำไป 8 ตอนนี่เหมือนจะมีพลาดกันทุกตอนเลยมั้ง ซึ่งจริงๆ ก็เข้าใจได้ครับ คนเรามันก็ต้องมีพลาดกันบ้าง อย่าง NCIS ทีมอื่นๆ เขาก็มีพลาดกัน แต่เผอิญว่าทีมนี้พลาดบ่อยไป และบางครั้งนี่พลาดแบบประมาทจนถ้าผมอยู่แถวนั้นคงเดินเข้าไปสะกิดพวกพี่เขาแล้วล่ะว่า “เฮ้ ลืมอันนี้ไปหรือเปล่า” หรือ “เดินดุ่มๆ เข้าไปแบบนั้น เดี๋ยวก็โดนผู้ร้ายโผล่มาจ่อปืนข้างหลังหรอก”

จุดนี้รู้สึกเหมือนทีมเขียนบทยังเขียนรายละเอียดบางอย่างไม่กลมกล่อมนักครับ มันเหมือนการพลั้งพลาดที่เกิดในแต่ละครั้งน่ะ มันคือการพลาดแบบ “พลาดเพื่อให้ตัวละครได้หาทางแก้ปัญหา” มันเลยจะพลาดในตอนแรก แล้วตอนหลังตัวละครนั้นๆ ก็จะแสดงฝีมือในการแก้ปัญหา แต่บางครั้งมันก็ไม่เนียนน่ะครับ ประมาณว่าถ้าพี่เก่งขนาดที่จะแก้ปัญหาได้อย่างที่ทำในตอนท้ายนี่ พวกพี่ก็ไม่น่าจะพลาดในตอนแรกนะ มันเหมือนทีมงานเน้นแต่ว่า “ให้พลาดก่อน แล้วใช้สมองแก้ทีหลัง” แต่กลับไม่ได้ประเมินในรอบด้านว่า จริงๆ แล้วด้วยทักษะและนิสัยของตัวละครนั้นๆ น่ะ เขาจะพลาดแบบนั้นได้หรือเปล่า

หรือจริงๆ ถ้าจะใช้มุกนี้ ก็น่าจะให้ตัวละครเหล่านี้ “พลาดแบบที่พวกเขาควรพลาด” แล้วค่อยให้แก้ปัญหา – ซึ่งเสมือนหนึ่งเป็นการเรียนรู้ของพวกเขา เรียนรู้ที่จะพลาดก่อน (พลาดเพราะตัวเองนั่นแหละ) แล้วต่อมาก็เรียบนรู้ที่จะไม่พลาดอีก – แบบนั้นน่าจะเวิร์คกว่า

แต่ก็เอาเถอะครับ ปีแรกก็งี้แหละ หายากที่จะเปิดมาแล้วสนุกเทพแบบสุดยอด – ในกระบวนซีรี่ส์แนวนี้ ที่ผมเห็นว่าเปิดมาแล้วเทพโคตรๆ สนุกจนเกินหน้าเกินตาปีหลังๆ นี่ต้องยกให้ CSI ครับ คือปีแรกนี่อย่างมันส์จริงๆ

ก็ไว้รอดูปีต่อๆ ไปกันครับ ส่วนใหญ่แล้วถ้าเป็นของ NCIS นี่ ความสนุกมักไต่ระดับ ปีต่อๆ มาเดี๋ยวมันจะสนุกขึ้นเอง แต่จริงๆ ปีนี้ก็ไม่ได้แย่หรอกครับ ผมว่าก็เพลินใช้ได้อยู่

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)