แซมมี่ คามิน (Billy Crystal) เอเยนต์ดาราผู้มีวาทศิลป์เป็นเลิศ แต่ช่วงนี้เขากำลังถังแตกครับ แล้วยังซวยซ้ำเจออุบัติเหตุรถคว่ำอีก แต่ก็เหมือนกับสวรรค์ชี้ทางครับ เพราะมันทำให้เขาได้พบกับแม็กซ์ (Gheorghe Muresan) ชายร่างยักษ์สูง 7 ฟุต 7 นิ้ว เขาจึงสบโอกาสหาทางชักชวนให้แม็กซ์เข้าวงการบันเทิง ซึ่งทำให้เงินไหลเข้ากระเป๋าแซมมี่อย่างแน่แท้

จากนั้นก็ลงตามสูตรครับ ที่แซมมี่จะได้เรียนรู้แง่คิดชีวิตจากแม็กซ์ อันทำให้เขาต้องหันมาทบทวนตัวเองว่าเขาควรจะเลือกคำไหนระหว่าง “เห็นแก่ตัว” และ “เห็นแก่กัน”

Crystal เหมาะกับบททำนองนี้มากๆ ครับ ช่างพูด จ้อไปเรื่อย เป็นคนประเภทเปี่ยมวาทศิลป์โน้มน้าวคนได้เก่ง แล้วก็เล่นมุกเป็นระยะๆ อันนี้นี่เป็นอะไรที่คาดหวังจากเขาได้เสมอ และเรื่องนี้พี่แกก็ยังเล่นได้ดี ไม่ผิดหวังครับ

หนังนั้นเขียนบทโดย Crystal ร่วมกับ David Seltzer แล้วรายหลังก็เอามาเกลาอีกทีนึง โดยรวมๆ ถือว่าใช้ได้ครับ ลงสูตรหนังชีวิตแนวคู่หูคู่ต่าง ฝ่ายหนึ่งจะต้องเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมและเห็นแก่ตัว แล้วก็มักจะมีชีวิตที่กำลังติดหล่มประสบปัญหาอะไรสักอย่าง ส่วนอีกฝ่ายก็จะต้องเป็นคนดีหรือไม่ก็เป็นคนแปลกที่มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ซึ่งถึงที่สุดแล้วคนหนึ่งก็จะได้เรียนรู้วิชาชีวิตจากอีกคน หนังแบบนี้เลยมักจะมีอะไรดีๆ แฝงไว้ให้คนดูเก็บไปคิดเสมอครับ แต่จะมีมากมีน้อยก็ว่ากันไป

ผมชอบหนังแนวนี้ครับ เพราะทำให้ได้คิด ได้ทบทวนชีวิต อย่างชีวิตของแซมมี่นี่ก็สะท้อนความจริงของคนทำงานได้เหมือนกัน จริงๆ เขาก็ไม่ได้เป็นคนร้ายกาจอะไรหรอกครับ เพียงแค่ออกจะบ้านงาน อีกทั้งไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัว ดังนั้นจริงๆ แล้วเขาก็เป็นคนธรรมดาที่โอเคคนหนึ่งล่ะครับ เพียงแต่อาจจะเป็นนักฉวยโอกาสเล็กๆ ซึ่งก็ทำให้ตระหนักน่ะนะครับว่าคนมากมายจริงๆ เขาก็เป็นคนธรรมดานี่แหละ ไม่ได้คลั่งไคล้หลงใหลเงินทองแต่แรกเริ่ม แต่พอโดนโลกกระทำ โดนสิ่งแวดล้อมและสถานการณ์บังคับนำพา เขาก็อาจจะเปลี่ยนไปเป็นคนกระหายเงินและทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดของตน

ส่วนแม็กซ์นั้นถือว่ากลางๆ ครับ หนังเขียนบทเปิดปมอะไรเกี่ยวกับเขาไว้หลายอย่างเหมือนกัน แต่การเล่าเรื่องในส่วนของเขาอาจจะยังไม่ดีนัก รวมถึงการเร้าอารมณ์ให้คนดูอินตามก็ยังไม่มาก อย่างการที่แม็กซ์จดจำลิเลียนน่า (Joanna Pacula) หญิงสาวที่เขาหลงรักมาตลอดเวลา 22 ปี ซึ่งเพราะเธอย้ายบ้านไปทำให้พวกเขาต้องจากกัน จริงๆ เอาแค่ปมนี้นี่ถ้าเล่าดีๆ มันก็เปี่ยมความหมายแล้วครับ ก็แอบเสียดายเหมือนกันที่หนังยังพร่องเรื่องการเล่าเรื่องและการบิ้วอารมณ์ไปสักหน่อย และส่วนหนึ่งก็ต้องยอมรับว่าในแง่การแสดงแล้ว Muresan อาจถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ ยังไม่ถึงกับเด่นมาก

แต่ฉากที่ดีๆ ก็มีครับ อย่างตอนที่แซมมี่เดินลงมาส่งเซเลน่า (Kathleen Quinlan) ขึ้นแท็กซี่ ฉากนี้ถือว่าทำได้ดีมาก ทั้งซึ้งทั้งแรงโดยที่ดาราไม่ต้องแสดงอะไรมาก แค่คุยไปมองหน้าไปแค่นี้ก็ถึงอารมณ์แล้ว ส่วนตัวผมยกให้ฉากนี้ดีที่สุดในหนังเลยล่ะครับ

หนังกำกับโดย Michael Lehmann ที่เคยทำหนังดีๆ อย่าง Heathers และ The Truth About Cats & Dogs แล้วก็หนังที่โดนคนบ่นอย่าง Hudson Hawk สำหรับเรื่องนี้ก็ถือว่ากลางๆ ครับ ยังไม่เด่นมาก ในแง่ความตลกส่วนมากก็จะได้เพราะลีลาของ Crystal ในขณะที่พาร์ทดราม่าอาจยังไม่ลึกและไม่ซึ้งแบบเต็มๆ กระทั่งดนตรีโดยคอมโพเซอร์ที่ผมชอบอย่าง Marc Shaiman ก็ยังค่อนข้างธรรมดาครับ ไม่เด่นเหมือนเรื่องอื่นๆ

โดยสรุปหนังถือว่าพอได้ครับ อย่างน้อยบทสนทนาคมๆ ก็พอมี เพียงแต่ยังไม่เด่นนัก เรื่องบทยังแน่นได้อีก อ้อ หนังได้พี่ Steven Seagal โผล่มาแจมด้วยนะครับ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพี่แกมาเองหรอทีมงานไปตามมาเล่น เพราะรู้สึกว่าพี่เขาดูสนุกกับบทนี้จัง และได้ข่าวว่าตอนถ่ายทำนี่ต้องใช้เวลามากกว่าที่คาด เพราะพี่ซีเก้าแกถูกคอกับ Muresan เลยเล่นเกมกันอยู่พักหนึ่ง

อีกหนึ่งเกร็ดที่อยากบันทึกไว้ก็คือ เดิมทีตัวละครที่ชื่อลิเลียนน่านั้น ตามบทเดิมเธอจะชื่อแองเจลิกาครับ แต่ Muresan ขอให้เปลี่ยนเป็นลิเลียนน่าเพราะนั่นคือชื่อของภรรยาของเขาเองครับ

สองดาวครับ

(6/10)