นิค เวสต์ (Andrew Howard) กับแซมมี่ (Pollyanna Rose) เข้าไปเฮ้วกันในโรงพยาบาลร้างที่ชื่อว่าแบล็ควอเตอร์ แต่แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นนรกแตกเมื่อแซมมี่นั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่กลางห้องในที่แห่งนั้น

หลังจากวันนั้นนิคถูกจับเข้าสถานบำบัดและใครๆ ก็คิดว่าเขาฆ่าแซมมี่ แต่แล้ว ดร. วิลลาร์ด (David Gant) ก็เกิดสนใจเคสนี้เลยพาตัวนิคออกมาและพากลับไปยังโรงพยาบาลที่มีเก้าอี้สยองนั้นอีกครั้ง พร้อมด้วยสมาชิกร่วมวิจัยอย่างราเชล (Elize du Toit), เบรตต์ (Matt Berry) และเมลิสซ่า (Louise Griffiths) ซึ่งทุกคนต่างก็เชื่อว่านิคหลอนไปเองเรื่องเก้าอี้ปีศาจนั่น

แล้วทีนี้ทุกคนก็จะได้รู้ครับ ว่านิคน่ะหลอนไปเองจริงๆ หรือเปล่า

ก็ถือเป็นหนังสยองอาบเลือดที่ไม่เลวนะ สำหรับผมนี่คือดูได้เรื่อยๆ และถือว่าหนังตอบโจทย์ได้ครบทั้งในแง่ความสยอง เลือดสาด อวัยวะขาดกระจุย หรือพล็อตที่มีจุดหักเห โอเคครับ มันอาจไม่ใช่อะไรที่สดใหม่ แต่ก็ถือว่าหนังนำสูตรเวิร์คๆ ของหนังสยองทั้งหลายเอามาใช้ได้แบบพอเหมาะ ถ้าจะติดหน่อยก็คงเป็นการเล่าเรื่องที่บางจังหวะก็เรื่อยไปนิด หรือความตื่นเต้นที่อาจยังไม่ถึงขีด แต่ถ้าดูแบบไม่คิดมาก ผมว่าก็ใช้ได้นะ

ถ้าถามว่าชอบอะไรที่สุดในเรื่อง ก็คงเป็นบรรยากาศของโรงพยาบาลร้างที่ดูหลอนโดยไม่ต้องทำอะไรมาก และที่ชอบอีกอย่างคืองานเสียงครับ พวกเสียงคนเดิน เสียงย่ำเท้า เสียงรองเท้าไปเหยีบบเศษโน่นนี่ในห้องต่างๆ จนดังกร็อบแกร็บ อะไรเหล่านี้ช่วยเสริมอารมณ์ได้ดี ทำให้เรารู้สึกเหมือนไปเดินโรงพยาบาลร้างกับเขาด้วย

ดูเรื่องนี้แล้วผมได้แง่คิดอันแสนคุ้นเคยกลับมาเตือนตัวเองอีกจนได้ นั่นคือ อย่าไปเลยครับที่ร้างๆ น่ะ ยิ่งที่ที่มีประวัติหลอนๆ หรือบอกอยู่โต้งๆ ว่ามีผีสางสิงสู่ คือถ้าไม่มีก็ดีไป แต่ถ้ามีขึ้นมานี่อาจไม่ได้กลับออกมานะ หรือไม่ต่อให้ไม่มีผีก็อาจมีอันตรายอื่นๆ รออยู่ เช่นงูเงี้ยวเขี้ยวขออะไรทั้งหลาย ว่าง่ายๆ คือขออยู่กับบ้านแล้วกันครับ

สรุปว่าผมโอเคกับหนังมากกว่าที่คาดไว้ครับ ตอนแรกนึกว่าจะเห่ยเฟยดูแล้วเฉยซะอีก แต่นี่ก็ถือว่าใช้ได้ งานสร้างงานถ่ายทำและงานบันทึกเสียงถือว่าเวิร์ค ส่วนดาราก็เล่นไปได้เรื่อยๆ และพล็อตก็ถือว่าโอเค ดูได้เพลินๆ สำหรับคอหนังสยองขวัญ ยิ่งถ้าใครชอบแนวหลอนในโรงพยาบาลร้างก็น่าลองอยู่ แต่ถ้าใครคาดหวังความแปลกใหม่ล่ะก็ ไม่ใช่เรื่องนี้ครับ

ใกล้สองดาวครับ

(5.5/10)