คอหนังที่โตมากับยุค 80 – 90 น่าจะรู้จักนายคนนี้นะครับผม เขาคือ เออร์เนสต์ พี วอร์เรลล์ ตัวละครสุดฮาที่สวมบทบาทโดย Jim Varney ซึ่งด้วยความดังและความนิยมก็เลยทำให้เออร์เนสต์กลายมาเป็นคาแรคเตอร์ประจำตัวของเขาไปเลยครับ (แบบเดียวกับที่ Charlie Chaplin มีภาพจำเป็น The Tramp นั่นแหละครับ)

หลายคนยกให้เออร์เนสต์เป็นเหมือนอินฟลูเอนเซอร์หรือเซเลปไวรัลในยุคนั้นน่ะครับ โดยเขาเริ่มจากการปรากฏตัวในโฆษณาต่างๆ ด้วยคาแรคเตอร์เพี้ยนๆ ฮาๆ เลยทำให้ผู้คนพากันจดจำ ทีนี้พอดังจากโฆษณาหนึ่งก็เลยมีแบรนด์อื่นๆ มาจ้างเขาไปโฆษณาต่อ ทีนี้ล่ะยาวเลยครับ มีโฆษณาที่เออร์เนสต์เป็นตัวหลักผุดออกมาอย่างเยอะเป็นหลักร้อยเลยล่ะ และพอตัวละครนี้ดังมากพอ Varney และผู้กำกับคู่บุญอย่าง John R. Cherry III เลยจัดการเอาคาแรคเตอร์นายเออร์เนสต์คนนี้มาทำเป็นหนังซะเลย

และนี่ก็คือหนังเรื่องแรกครับ ยาวประมาณ 50 นาที เนื้อเรื่องก็ว่าด้วยเออร์เนสต์ (Varney) ไปค้นเจออัลบั้มรูปครอบครัวเข้า เลยหอบมาให้เวิร์น เพื่อนบ้านของเขาได้ดู พร้อมทั้งสาธยายถึงญาติแต่ละคน แล้วภาพบนจอก็จะบอกเล่าถึงเรื่องราวของญาติคนนั้นๆ ซึ่งก็สวมบทโดย Varney นั่นแหละครับ ดังนั้นตลอดเรื่องเราก็จะได้เห็น Varney แกวันแมนโชว์เล่นเป็นหลากตัวละคร บางครั้งก็โชว์เดี่ยว บางครั้งก็จะมีคนอื่นมาสมทบบ้าง หรือบางครั้งก็เล่นเป็นตัวละครตัวโน้นตัวนี้สลับกัน โต้ตอบกันไปมา เรียกว่า Varney แกปล่อยของแบบเต็มสูบเลยครับ

แล้วหนังสนุกไหม? ส่วนสำคัญก็คงขึ้นกับว่าท่านโอเคกับการแสดงเพี้ยนๆ ฮาๆ ของ Varney ไหมนั่นแหละครับ อย่างผมนี่อยู่ในข่ายชอบครับ ผมชอบคาแรคเตอร์ของเออร์เนสต์และสารพัดตัวละครที่ Varney รับบท อย่างแรกที่ชอบเลยคือความฮาครับ พี่เขาสามารถแสดงท่าทางหรือคำพูดออกมาได้เพี้ยนและฮา และที่สำคัญที่สุดสำหรับผมคือ พี่เขาเล่นได้พอเหมาะ เป็นความตลกที่กำลังน่ารัก จะมีทะเล้นทะลึ่งบ้างก็พอหอมปากหอมคอ แต่จะไม่ถึงขึ้นติดเรตตึงตังหรือทำอะไรล้ำเส้น ดังนั้นหนังที่มีเออร์เนสต์เป็นตัวละครหลักนั้น ท่านไว้ใจได้เลยครับว่าเด็กๆ จะดูได้แบบสบายๆ มันจะไม่ทะลึ่งเกิน ห่ามเกิน หรือทำให้พ่อแม่ไปไม่เป็นยามนั่งดูอยู่กับลูก – ว่าง่ายๆ คือเป็นหนังที่ดูได้ทั้งครอบครัวนั่นแหละครับ

สำหรับผม ผมเลยไม่ใช่แค่ชอบตัวละครเออร์เนสต์นะครับ แต่ผมรักเลยล่ะ เพราะพี่เขาน่ารักครับ นอกจากความเพี้ยนเฮฮาบ้าบอติงต๊องตามประสาแล้ว สิ่งที่ผมชื่นชมในตัวเออร์เนสต์ก็คือ เขาจะเป็นคนที่มีความพยายามเสมอ อย่างที่เราจะได้เห็นในหนังหลายเรื่องต่อจากนี้ว่า จริงๆ เออร์เนสต์ไม่ใช่คนเก่งกาจอะไร เป็นเหมือนคนขี้แพ้ (Loser) ด้วยซ้ำ แต่ถึงเขาจะล้ม เขาจะท้อ หรืออ่อนกำลังแค่ไหน แต่พอถึงจุดหนึ่งเขาก็จะลุกขึ้นมาสู้เสมอ ไม่ว่าปัญหาจะใหญ่แค่ไหน ไม่ว่าคู่แข่งจะแกร่งแค่ไหน แต่เขาจะไม่ยอมแพ้ – คงเป็นเพราะอันนี้แหละครับ ผมเลยรู้สึกรักตัวละครนี้เอามากๆ เลย

เอาล่ะ กลับมาที่หนังเรื่องนี้ก่อน เพราะที่ผมพูดนี่ท่านจะยังไม่ค่อยได้เห็นในหนังเรื่องนี้หรอก แต่จะได้เห็นในหนังเรื่องอื่นๆ ซึ่งผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะเอามาเล่าให้ครบแน่นอน ส่วนหนังเรื่องนี้ หลักๆ ที่เราจะได้เห็นคือ Varney โชว์ของครับ ได้เห็นพี่แกแสดงในหลายบทบาท เป็นนายทหารจอมเปิ่น, เป็นชาวไร่จอมเพี้ยน, เป็นกุ๊ยสายฮา, เป็นผู้ดีเก่าที่มีดีแค่มาด, เป็นคุณปู่หงำเหงือก ฯลฯ

ทีนี้ผมเชื่อว่าหลายท่านพออ่านมาถึงตรงนี้แล้วก็อาจมีคำถามยิกๆ ขึ้นในหัวว่า ระหว่าง Jim Varney กับ Jim Carrey คนไหนฮากว่ากัน (ชื่อดันออกเสียงใกล้ๆ กันด้วยนะนั่น) สำหรับผมผมมองว่าพวกเขาเด่นกันไปคนละทางครับ อย่างพี่ Jim Carrey นี่แกจะเด่นเรื่องการออกท่าทาง การปั้นหน้าได้ดุจหน้ายาง ซึ่งในเชิงการแสดงแล้ว Carrey อาจเล่นได้หลากหลายกว่า Varney แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกก็คือ ผมว่าตลกแบบ Varney จะดูเป็นมิตรกับเด็กๆ มากกว่า และบางคาแรคเตอร์ที่ Carrey แสดงนั้น มันจะมีบางช่วงที่คาแรคเตอร์นั้นดูมีกลิ่นอายแบบร้ายๆ กร้าวๆ แต่กับ Varney นี่ท่านจะรู้สึกได้เลยครับว่าพี่แกไม่มีทางจะไปกร้าวกับใครได้ หรือต่อให้วางท่ากร่างแค่ไหนก็เถอะ แต่ถึงจุดหนึ่งฟอร์มก็จะแตกและกลายเป็นฝ่ายตกเป็นรองทุกที

แต่ผมก็ชอบทั้ง 2 คนล่ะครับ ผมว่าพวกพี่เขาเด่นกันไปคนละแบบ แต่ที่ต่างกันแน่ๆ คือตอนนี้ Varney เขาไม่อยู่แล้วครับ เขาจากเราไปเมื่อปี 2000 ตอนอายุได้ประมาณ 50 ปี ซึ่งผมก็ยังคิดถึงพี่เขาอยู่เสมอครับ และยังคงเสียดายกับการจากไปของเขาอยู่ เพราะผมว่าเขายังแสดงอะไรได้อีกเยอะน่ะครับ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไป – เราก็ทำได้เพียงนำเอาผลงานเก่าๆ ของเขามาดูนี่แหละครับ

และถ้าถามผมว่าผมชอบช่วงไหนที่สุดในหนัง ก็ต้องยกให้ตอนที่พี่ท่านรับบทเป็นกุ๊ยในสวยสนุกน่ะครับ ช่วงนั้นนี่ทั้งลีลาท่าทางมันสุดมาก ไหนจะดนตรีที่โคตรจะเข้า และการตัดต่อยังทำได้ดีมากๆ อีกด้วย คือทั้งฮา ทั้งกวน และยวนบาทามากันครบเลยครับ – เอาจริงๆ เลยคือผมยังจำท่วงทำนองดนตรีได้อยู่เลยนะ มันจะประมาณ “แต๊วแต๊ว แต๊ว แต๊วแต๊ว – ตึกตะละตึกตึกตึก” นี่แค่นึกมันยังก้องในหัวเลยครับ 555 ชอบมาก

เอาเป็นว่านี่คือหนังเรื่องยาว (ขนาดกลางๆ) เรื่องแรกของตัวละครเออร์เนสต์ พี วอร์เรลล์ครับ ก็ดูได้เพลินๆ ฮาๆ สำหรับคนที่ชอบนายเออร์เนสต์ อันนี้ต้องบอกก่อนว่าผมเพิ่งได้ดูเรื่องนี้หลังจากที่ได้ดูหนังชุดของ Ernest ไปแล้วหลายภาคน่ะนะครับ มันเลยอาจมีความคุ้นเคยเป็นทุนมากหน่อย ก็แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าท่านไม่เคยรู้จักตัวละครนี้มาก่อนเลย แล้วดูเป็นครั้งแรกแล้วท่านจะคิดเห็นเป็นเช่นไร – เอาเป็นว่าผมแนะนำและอยากให้ลองครับ เผื่อว่าท่านจะได้เจอกับคาแรคเตอร์คนฮาๆ ต๊องๆ แต่จริงใจแล้วอาจจะชอบก็ได้ครับ

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)