ยอมรับว่าก่อนดูนี่ไม่คาดหวังเลยครับ เพราะลึกๆ แล้วก็คิดว่ายังไงมันคงไม่สนุกกวนโอ๊ยเท่าเวอร์ชั่นการ์ตูนดั้งเดิมที่เคยดูมาตั้งแต่หลายสิบปีก่อน แต่ครั้นพอได้ดูไปสักครึ่งเรื่องก็รู้สึกโอเคกับหนังมากกว่าที่คิดแฮะ

ฉบับนี้ย้อนไปเล่าถึงการเจอกันของการ์ฟิลด์และจอนครับ แต่เนื้อหาหลักๆ จะว่าด้วยการผจญภัยของการ์ฟิลด์กับโอดี้ที่มีอันต้องระหกระเหินเพราะการมาของวิค พ่อของการ์ฟิลด์ ในขณะที่จอนนี่จะออกแนวตัวประกอบครับ ไม่ค่อยมีบทบาทสักเท่าไร

ช่วงต้นๆ นอกจากฉากที่จอนกับการ์ฟิลด์เจอกันแล้ว ผมออกแนวเฉยครับ คือมันก็ดูได้ แต่ก็อย่างที่บอกน่ะครับว่าฉบับการ์ตูนดั้งเดิมมันเวิร์คกว่า ฮากว่า กวนกว่า หรือตอนที่การ์ฟิลด์ได้เจอพ่อผมก็ว่ามันยังเรื่อยๆ น่ะครับ อะไรๆ ยังไม่โดดเด่นเตะตานัก

แต่ความสนุกสำหรับผมนี่มันเริ่มมาเมื่อตัวละครอย่างอ็อตโต้ พี่วัวจอมถึกโผล่เข้ามาครับ ดูแล้วชอบทั้งคาแรคเตอร์ของอ็อตโต้และจังหวะการเดินเรื่องในช่วงนั้นเลย เหมือนมันตึ้งโป๊ะโบ๊ะบ๊ะกันได้ลงตัวขึ้น ตามด้วยมีเหตุให้พวกเขาต้องปฏิบัติการอะไรสักอย่างซึ่งก็ถือว่าเพลินใช้ได้ ช่วงนี้สำหรับผมคือเครื่องติดแล้วครับ ชักสนุกมากขึ้นแล้ว

แต่เนื้อเรื่องส่วนที่ทำให้ผมรู้สึกเข้าข่ายชอบหนังเรื่องนี้ไปเลยก็คือปมระหว่างการ์ฟิลด์กับพ่อครับ หนังเล่าประเด็นส่วนนี้ได้ดีกว่าที่คิด โดยเฉพาะฉากย้อนนี่คืออารมณ์มันได้ ทั้งภาพตรงหน้าและดนตรีของ John Debney มันสอดประสานกันอย่างลงตัวจนบอกได้เลยว่าผมซึ้งน่ะครับ อันนี้ถือว่าเกินคาดไปไกลทีเดียว เพราะผมไม่คิดมาก่อนนะว่าจะรู้สึกซึ้งระหว่างดูเรื่องของเจ้าการ์ฟิลด์ได้เนี่ย อันนี้ถือเป็นเซอร์ไพรส์ครับ เป็นเซอร์ไพรส์แบบที่ผมชอบมากๆ เลยด้วย

จากนั้นตอนท้ายหนังก็เข้าโหมดตื่นเต้นลุ้นระทึกซึ่งก็มีเว่อร์บ้างยังกับหนังการ์ตูน (ก็มันการ์ตูนนี่เน้อะ) ก็จัดว่าสนุกดีครับ

สรุปได้เลยว่าช่วงต้นๆ ผมอาจยังนิ่งๆ ยังจูนไม่ติดกับหนัง แต่พอครึ่งหลังตั้งแต่นาทีที่พี่อ็อตโต้แกโผล่มาเนี่ย หนังถือว่าเข้าท่าครับ ดูสนุก ลงล็อค มีลูกเล่น และที่เด่นมากในใจผมคือมีลูกซึ้ง จุดนี้นี่คือชอบมากครับ เลยพลอยทำให้ผมมองหนังในเชิงบวกไปโดยปริยาย

ก็อยากให้ลองครับผม ท่านที่เป็นแฟนการ์ฟิลด์ก็อาจต้องทำใจหน่อยที่การ์ฟิลด์ตัวนี้ดูมีสติสัมปชัญญะมากกว่าปกติ และอาจจะเจ้าเล่ห์น้อยลง สำหรับผมนั้นก็มองว่าเจ้าตัวนี้เป็นการ์ฟิลด์คนละตัวกับที่เราคุ้นเคยครับ ถือเป็นรุ่นใหม่ที่อัพเกรดให้เข้าสมัยมากขึ้น – มองเป็น Multiverse ไปเลยน่ะครับ ง่ายดี

ส่วนคอการ์ตูนทั่วไปที่ไม่คุ้นกับการ์ฟิลด์มาก่อน ก็ลองทำความรู้จักเจ้าแม่สีส้มจอมป่วนตัวนี้ได้ครับ ที่ผมเลือกใช้คำว่า “จอมป่วน” ก็เพราะมันยังไม่ถึงขั้น “จอมกวน” แบบการ์ฟิลด์สมัยก่อน ยังแค่ป่วนๆ เบ๊อะๆ เลอะๆ ซึ่งว่าตามจริงจุดที่ผมชอบในหนังเรื่องนี้กลับไม่ใช้เจ้าการ์ฟิลด์ครับ แต่เป็นตัวละครอย่างพี่อ็อตโต้แล้วก็พ่อของการ์ฟิลด์ที่โกยคะแนนไปได้เยอะในตอนหลัง – แต่สำหรับโอดี้นี่หายห่วงครับ มันยังคงความเด่นแบบน่ารักๆ ตามสไตล์ลูกหมาแสนซื่อผู้ซื่อสัตย์ได้ดีตามเดิม

หนังทำเงินไปใช้ได้ครับ โกยไป $257 ล้านจากทั่วโลก จากต้นทุน $60 ล้าน ก็ถือว่าสวยใช้ได้ครับ

สองดาวกว่าๆ ครับ

(6.5/10)