เบลล่า สปาร์คส์ (Danica McKellar) เจ้าของร้านขายเสื้อผ้าที่มีความฝันอยากขยายกิจการ แล้วอยู่มาวันหนึ่งเธอก็ได้ทำงานด้านดูแลเครื่องแต่งกายให้กับ สเตฟาน บราวน์ (Damon Runyan) ดยุกแห่งแทงฟอร์ด ซึ่งก็แน่นอนว่าตอนแรกๆ พวกเขาก็เข้ากันไม่ค่อยจะได้ซะทีเดียว เพราะมีมุมมองแตกต่างกันไปคนละทาง

แต่พอพวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกัน ต่างฝ่ายต่างก็ได้เรียนรู้โลกของอีกฝ่าย จนในที่สุดหัวใจของทั้งสองก็ค่อยๆ กระเถิบมาใกล้กันตามระเบียบ

สิ่งแรกที่ผมรู้สึกเลยก็คือ พล็อตหนังจริงๆ ไม่มีอะไรเลยครับ มันไม่ได้มีบทหรือโครงสร้างอะไรซับซ้อน เรื่องหลักๆ จริงๆ ก็แค่ชายสูงศักดิ์กับหญิงสามัญมาเจอกัน ก่อนที่ความต่างจะทำให้พวกเขาชอบกันทีละน้อยๆ คือมันดูโล่งโถงนะถ้าว่ากันจริงๆ แล้วนอกจากนี้หนังมันก็มีจุดขาดจุดเกิด จุดประดักประเดิดเกิดบนจออยู่เป็นพักๆ ไม่ว่าจะการที่นางเอกดูล้นไปในบางวาระ หรืออย่างซีนไคลแม็กซ์ตามสูตรของหนังแนวนี้ที่ต้องมีซีนที่ทั้งสองทะเลาะกัน ซีนนั้นก็ดูดราม่าเกินไปบ้าง คือถ้าพูดตรงๆ ก็คือ ผมคงไม่ใช้คำว่า “กลมกล่อม” กับหนังเรื่องนี้ เพราะจริงๆ คือมันยังไม่กลมกล่อมเท่าไร

ผมดูจะบ่นใช่ไหมครับ แต่ท่านรู้อะไรไหม… กลายเป็นว่าผมไม่ได้รู้สึกแย่กับหนังเลย อันที่จริงผมออกจะเพลินกับหนังด้วยซ้ำ ซึ่งพลังสำคัญเลยคือการแสดงสดใสๆ โก๊ะๆ ของ McKellar อันนี้ต้องแยกแยะนะครับ ที่ผมบอกว่านางเอกดูล้นดูอะไรเนี่ย หมายถึงตัวบทที่กำหนดให้เธอดูล้นในฉากนั้นๆ แต่ถ้าพูดถึงการแสดงแล้ว ผมว่า McKellar เธอเล่นได้ดีและเล่นได้เต็มที่ในทุกฉากที่เธอออก เหมือนบทจะให้ไปทางไหน เธอก็จัดให้ไปทางนั้นได้

หรือพระเอกอย่าง Runyan ที่อาจจะดูเด่นน้อยกว่านางเอกอยู่บ้าง แต่ผมว่าพี่เขาก็แสดงได้ดีน่ะครับ ดูเป็นผู้ดีอังกฤษและสำเนียงก็พอเหมาะ คือถ้าเขาเล่นเดี่ยวๆ ก็อาจดูไม่เด่นแบบเต็มที่ แต่พอมาเข้าคู่กับ McKellar นี่ เคมีทั้งสองมันดูไปกันได้ คือผมไม่ได้บอกว่าพวกเขาเคมีเข้ากันนะครับ มันอาจยังไม่เข้าถึงขนาดนั้น แต่ระหว่างดูมันสัมผัสได้น่ะว่า 2 คนนี้เขาตั้งใจเล่นจริงๆ จนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีกับภาพที่เราเห็นบนจอ – อีกอย่างที่รู้สึกคือ เห็น Runyan แล้วนึกถึง Ricardo Montalban (ข่านแห่ง Star Trek ต้นฉบับ) จังเลยครับ

xr:d:DAFAhxqooso:359,j:2738584668266083153,t:23071015

โดยส่วนตัวผมว่าหนังมีปัญหาตรงการร้อยเรียงในบางช่วง และการคุมโทนของคาแรคเตอร์ที่อาจยังมีขาดมีเกิน ถามว่าระหว่างดูมีความรู้สึกแปร่งๆ ไหม ก็ตอบตามตรงว่า “มีครับ หลายจุดเลยแหละ” แต่ก็อย่างที่บอกว่าการแสดงเวิร์กๆ ของพระนางมันช่วยพยุงหนังให้ดูโอเค และทำให้ผมดูด้วยความเพลินไปจนจบ – คือมันเพลินทั้งที่ยังรู้สึกแปร่งๆ เป็นพักๆ นั่นแหละครับ แต่มันก็ยังเพลินอยู่ดี

ยอมรับว่าพอดูจบแล้วก็แอบเสียดายน่ะครับ นี่ถ้าคนทำคุมโทนได้ดีกว่านี้ และมีการเกลาบทเกลาอะไรๆ ให้กลมกล่อมกว่านี้ ผมว่าหนังเรื่องนี้จะเข้าไปนั่งในอ้อมอกอ้อมใจผมได้ไม่ยากเลย

อีกอย่างที่ชอบคือการตกแต่งครับ ฉากตกแต่งได้สวย ได้อารมณ์เทศกาลคริสต์มาส โดยเฉพาะฉากในห้องพักแขกของบ้านแทงฟอร์ดก็ดูอบอุ่น สวยงาม และน่าไปอยู่จริงๆ อันนี้บอกเลยว่าเรื่องฉากสวยๆ นี่ก็ช่วยหนังไว้ได้เยอะเหมือนกัน

เอาเป็นว่าใครชอบหนังรอมคอมคริสต์มาส หากจะลองเรื่องนี้ดูก็ได้ครับ ท่านอาจชอบนะ ส่วนผมก็อย่างที่บอก คือไม่ได้ชอบมากมาย แต่มันเพลิน – อ้า ใช่ อีกกลุ่มหนึ่งที่ควรดูเรื่องนี้เลยคือคนที่ชอบ McKellar น่ะครับ ผมว่าเรื่องนี้เธอน่ารักสดใสบวกกับโก๊ะๆ ครบสูตรเลย

สองดาวเพลินๆ ครับ

(6/10)