ภาคแรกผมจัดว่าชอบครับ ความสนุกของหนังต้องยกให้การเข้าคู่กันที่ลงตัวพอเหมาะระหว่างผู้ใหญ่ร่างบึ้กอย่าง Dave Bautista (ในบท เจเจ) กับหนูน้อยจอมแสบ (แต่ไม่แก่แดด) อย่าง Chloe Coleman (ในบทโซฟี) ที่พวกเขาเล่นเข้าคู่กันได้เหมาะ มีความน่ารักในระดับพอดี ยิ่งช่วงท้ายของภาคแรกตอนที่เจเจทุ่มชีวิตเกินร้อยออกไปช่วยโซฟีนี่เป็นอะไรที่ได้ใจมาก – สื่อถึงความผูกพันและห่วงใยระหว่างตัวละครได้ดี

มาภาคนี้หนังก็เหมือนจะพยายามฉีกแนวให้ไม่ซ้ำเดิมครับ อย่างแรกเลยคือหาเรื่องพาตัวละครมาผจญภัยกันที่นครวาติกัน และอย่างต่อมาคือการแยกคู่เจเจกับโซฟี ซึ่งผมเดาว่าทีมงานคงมองว่าคาแรคเตอร์ของ 2 คนนี้มีความแข็งแกร่งประมาณหนึ่ง ก็เลยแยกพวกเขาให้ไปประกบกับตัวละครอื่นบ้าง อย่างเจเจนี่ก็จะคู่กับเดวิด (Ken Jeong) หัวหน้าหน่วยเป็นหลัก ส่วนโซฟีก็ไปคู่กับตัวละครใหม่อย่าง คอลลิน (Taeho K) กับไรอัน (Billy Barratt) เพื่อนนักเรียนของเธอ หรือไม่ก็คู่กับตัวละครเก่าสายฮาอย่างบ็อบบี้ (Kristen Schaal)

ก็พอเข้าใจคอนเซปต์ครับ และจริงๆ หนังก็ยังพอดูได้เพลินๆ ว่าตามตรงเลยคือไม่ทรงเสน่ห์เท่าภาคแรก (ที่ให้เจเจคู่กับโซฟี) แต่ก็ยังพอไหว เพราะคาแรคเตอร์ของเจเจและโซฟีถือว่าเด่นอยู่ แต่ตัวละครแวดล้อมอื่นๆ ไมใคร่จะเด่นเท่าที่ควร อย่าง Jeong นี่ผมว่าพี่แกเคยดูเด่นกว่านี้ในหนังเรื่องอื่นๆ หรือ Schaal เองก็เหมือนยังถูกใช้งานได้ไม่เต็มที่

สำหรับผมหนังเลยจัดว่าพอดูได้แบบเพลินๆ แต่ยังไม่ลื่นไหลเท่าภาคแรก แต่ก็ยังโอเคน่ะครับ ดูได้ขำๆ แม้หลายอย่างจะเดาได้แต่การเล่าเรื่องก็ยังพอสนุก ซึ่งก็เป็นฝีมือกำกับของ Peter Segal จากภาคแรก ก็จัดว่ายังได้อยู่น่ะครับ

จุดที่ผมค่อนข้างชอบในภาคนี้คือการเพิ่มสกิลของโซฟีให้เก่งขึ้น ไม่ว่าจะทักษะต่อสู้หรือการช่างสังเกต ทำให้ตัวละครนี้ดูมีอะไรมากขึ้น แล้วในหลายวาระก็ทำให้หนังมีอรรถรสเพิ่มขึ้นด้วย และจริงๆ หนังมีการเพิ่มปมเกี่ยวกับโซฟีที่เติบโตขึ้น มีฮอร์โมนและความขบถอยู่ในตัวมากขึ้นซึ่งก็น่าสนใจอยู่ครับ เพียงแต่หนังก็ไม่ค่อยเน้นอะไรตรงนี้มากนัก เหมือนใส่ลงมาให้มีอะไร แต่ก็เหมือนกับหนังอีกหลายๆ เรื่อง คือจะไปเน้นพวกมุกฮากับแอ็คชั่นมากกว่าจะเน้นปมชีวิต – จุดนี้ไม่ผิดหวัง เพราะกะอยู่แล้วว่าคงอีหรอบนี้ แต่ก็มีเสียดายอยู่หน่อยๆ ครับ ไหนๆ ก็อุตส่าห์เปิดปมมาแล้วแท้ๆ

สรุปคือผมไม่ผิดหวังครับ ดูได้ เอาฮาเอาเพลิน

สองดาวครับ

(6/10)