หนังระดับตำนานครับเรื่องนี้ โดยภายนอกของหนังจะดูเหมือนเป็นหนังทริลเลอร์การเมือง แต่เอาเข้าจริงเราสามราถจัดให้หนังเรื่องนี้เป็นตอนหนึ่งของ The Twilight Zone ได้เลย

เรื่องของผู้พันเบนเนตต์ มาร์โก้ (Frank Sinatra) อดีตทหารที่ร่วมรบในสงครามเกาหลี แต่ตั้งแต่เขากลับมาจากสนามรบได้เขาก็ไม่เคยหลบได้สนิทเลยครับ หลายครั้งที่เขามักจะฝันว่าตัวเองอยู่ในห้องแปลกๆ ที่มีเพื่อนทหารร่วมรบนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในฝันก็หลอกหลอนจิตใจเขาเรื่อยมา – และยิ่งฝันบ่อยเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่านั่นมันไม่ใช่ฝัน แต่มันคือความจริง

ส่วนเรย์มอนด์ ชอว์ (Laurence Harvey) เขาเป็นหนึ่งในลูกทีมของเบนเนตต์ และขณะเดียวกันเขาก็คือลูกชายของเอเลนอร์ (Angela Lansbury) แม่ที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อดันให้ลูกได้ตำแหน่งดีๆ รวมถึงสามีใหม่อย่าง (James Gregory) ที่เธอกะดันให้เขาเป็นถึงขั้นประธานาธิบดี เรียกว่ามักใหญ่ใฝ่สูงเต็มที่

แต่เรย์มอนด์ไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้นเลยครับ เขาอยากทำงานในสายสื่อสารมวลชน อีกทั้งเขายังอยากแต่งงานกับโจเซลีน (Leslie Parrish) สาวน้อยที่เขารัก แต่กระนั้นเขาก็ไม่อาจทำได้เพราะแม่ของเขาพร้อมจะหาทางขวางอยู่ตลอด

แล้วพอเบนเนตต์มาบอกเรื่องความฝันกับเรย์มอนด์ พวกเขาเลยร่วมมือกันค้นหาความจริง ว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่?

บอกก่อนเลยว่าคอหนังรุ่นใหม่ที่ชอบอะไรฉับไวอาจไม่โอกับหนังนักนะครับ เพราะหนังเดินเรื่องเรื่อยๆ ตามสไตล์หนังยุคก่อน แต่หากท่านพอจะทนกับความอืดช้าในบางวาระของหนังได้ ท่านจะพบว่าหนังมีความน่าติดตามเยอะอยู่ เรียกว่าแต่ละช่วงแต่ละตอนนั้นเต็มไปด้วยปมปริศนาให้เราสงสัยและอยากจะตามไขว่าตกลงพวกตัวเอกกำลังเจอกับเรื่องอะไรกันแน่

บอกตรงๆ ว่าผมพอจะเดาอะไรๆ ออกตั้งแต่ต้นครับ ส่วนหนึ่งเพราะมุกในหนังนั้นเราเคยเจอในหนังสมัยใหม่มากมายหลายเรื่อง แล้วยิ่งผมเคยดู The Manchurian Candidate ฉบับรีเมคปี 2004 มาก่อน ก็ยิ่งเดาง่ายเข้าไปใหญ่ แต่ขณะเดียวกันเราก็ต้องไม่ลืมครับว่า ถ้าว่ากันตามไทม์ไลน์แล้ว หนังเรื่องนี้มาก่อนครับ และเรื่องราวอันซับซ้อนหักมุมทั้งหลายในหนังนั้น เรื่องนี้ก็ถือเป็นหนึ่งในรุ่นบุกเบิกกับเขาเหมือนกัน

ดังนั้นแม้ผมจะเดาอะไรได้ก็ตาม แต่หนังก็ยังดูสนุกครับ เพราะความดีของหนังไม่ได้อยู่ตรงแค่การหักมุมหรือเฉลยปมเท่านั้น แต่มันอยู่ที่กลวิธีการเล่าเรื่อง การบิ้วอารมณ์ การสร้างความพิศวงและสับสนให้กับผู้ชม ซึ่งก็ถือว่าผู้กำกับ John Frankenheimer คุมตรงนี้ได้อย่างน่าพอใจ – หนังมีความน่าติดตาม มีการผ่อนอารมณ์และเร่งเครื่องเป็นพักๆ อีกทั้งการเล่าเรื่องในแต่ละโซนก็ถึงระดับ อย่างตอนที่ต้องการให้เราพิศวงสงสัย – เช่นฉากในฝัน – หนังก็เล่าให้เกิดความหลอน ท่ามกลางฉากที่ดูปกติ

หรือฉากโรแมนติกหวานๆ ระหว่างเรย์มอนด์กับโจเซลีนก็ดูน่ารัก และดูแล้วทำให้เราเข้าใจเลยว่าทำไมเรย์มอนด์ถึงลืมเธอคนนี้ไม่ได้ – คือดูแล้วเชื่อน่ะครับว่าพวกเขาต้องตาต้องใจและรักใคร่กันจริงๆ – เลยทำให้หนังมีครบรส ครบอารมณ์ และจัดว่ากลมกล่อมสำหรับหนังที่มีอายุกว่า 60 ปีแล้ว

ดาราก็เล่นได้ลื่นครับ Sinatra กับ Harvey ดูเหมาะกับบท แต่รายที่ต้องยกนิ้วแม่โป้งให้แบบสุดๆ คือ Lansbury ที่ดูเป็นคุณแม่บ้าอำนาจจอมบงการได้อย่างถึงขีด แต่รายที่ผมยอมรับว่ารู้สึกแปลกๆ ระหว่างดูคือ Janet Leigh ที่รับบทเป็นนางเอกที่เบนเนตต์ตกหลุมรัก คือตัวละครนี้ดูลอยๆ น่ะครับ เหมือนถูกใส่เข้ามาแบบไม่ลงตัวนัก – ว่าตามจริงคือหนังไม่ต้องมีตัวละครนี้ก็ได้ครับ แต่เหมือนหนังอยากให้มีนางเอกก็เลยใส่ลงมา อันนี้ต้องบอกก่อนว่าเนื่องจากผมไม่เคยอ่านนิยาย เลยไม่รู้ว่าตัวละครนี้มีบทบาทมากน้อยแค่ไหนอย่างไร แต่ที่หมายถึงนี่คือความรู้สึกที่มีต่อตัวละครนี้ในหนังครับ

อีกตัวละครหนึ่งที่ชอบคือ Khigh Dhiegh ในบทดร. เยน โล ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องราวอันเป็นปริศนานี้ นายคนนี้ดูเป็นตัวร้ายที่ไม่น่าไว้ใจ แต่ขณะเดียวกันหากดูจากภายนอกเขาจะดูอารมณ์ดีและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่บอกได้เลยครับว่ายิ้มของเขามันดูน่ากลัวพิกล

ถ้าถามว่าใครเหมาะต่อการดูหนังเรื่องนี้ กลุ่มแรกเลยคือกลุ่มที่ชอบดารานำ ไม่ว่าจะ Sinatra, Harvey หรือ Lansbury กลุ่มต่อมาคือกลุ่มที่ชอบหนังแนวทริลเลอร์ลึกลับซ่อนเงื่อน แม้นี่จะเป็นหนังเก่า แต่ก็ถือเป็นหนังรุ่นเดอะสำหรับหนังตระกูลนี้ครับ ขอเพียงท่านทำใจกับความเชื่องช้าในบางวาระ หรือทำใจกับประเด็นปลีกย่อยที่ทำให้หนังไม่เนียบ (เช่น ให้ดาราฝรั่งมาแสดงเป็นตัวละครเอเชีย เป็นต้น) ท่านก็น่าจะสนุกไปกับหนังได้

ส่วนผมก็อยู่ในข่ายชอบครับ ชอบเพราะมันให้อารมณ์เหมือนดู The Twilight Zone นี่แหละ มันดูมีเสน่ห์ น่าค้นหา แม้เราจะพอเดาอะไรๆ ออกก็เถอะ แต่บางทีแค่เห็นภาพในหัวก็ยังไม่พอ มันเลยต้องขอเห็นภาพตรงหน้า ที่หนังถ่ายทำมานำเสนอให้เราได้ชม

เกือบสามดาวครับ

(7.5/10)