และนี่คือเรื่องที่ 2 ในหนังสยองชุด 4 Horror Tales ครับ

เชมินยอง (Kim Seo-hyeong) กับลูกสาวย้ายไปอยู่ในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งครับ แล้วพออยู่ไปๆ เธอก็เริ่มพบเจอกับเหตุการณ์ประหลาด เจอกับเพื่อนบ้านแปลกๆ ไหนจะมีคนทยอยตายในตึกอีก และที่น่ากลัวสุดคือลูกสาวของเธอมีท่าทีแปลกมากขึ้นเรื่อยๆ เธอเลยต้องสืบหาความจริงว่าอาคารแห่งนี้เคยมีประวัติอันน่าสะพรึงอยู่หรือเปล่า… แล้วท่านว่ามีไหมล่ะครับ?

เรื่องนี้มาแนวหนังสยองแบบผีหลอกชัดเจนครับ แต่บอกก่อนว่าเจ๊ผีนี่ถือว่าอยู่ในกลุ่มยุคหลัง The Ring และ Ju-On ครับ เจ๊ผีในเรื่องต้องผมยาวปิดหน้า ส่วนตอนเห็นหน้าหน้าก็จะต้องขาว ครั้นเวลาเดินหรือเคลื่อนไหวก็จะกร๊อบแกร๊บ อย่างที่ผมเคยแซวน่ะครับว่าผียุคนี้ไม่มีความสง่างามเหมือนผียุคก่อนที่เวลาจะเดินจะอะไรมันจะดูองอาจ ดูมีพลัง ไม่ว่าจะพวกท่านเคาท์แดร็กคูล่า หรือเฮียเฟรดดี้กับพี่เจสันอะไรทำนองเนี้ย

ครับ เวลาผีหลอกก็มาทางประมาณ The Ring และ Ju-On นั่นแหละ แต่โดยส่วนตัวผมว่า 2 เรื่องนั้นรังสรรค์ฉากหลอนได้เวิร์กกว่า ส่วนเรื่องนี้ถือว่าพอกล้อมแกล้ม แต่ปัญหาใหญ่ของหนังก็คือปัญหาเดียวกับที่ผมรู้สึกในเรื่องก่อน (4 Horror Tales: February 29 น่ะครับ) นั่นคือจากพล็อตแล้วจริงๆ หนังเหมาะจะทำเป็นตอนสั้นๆ มันจะพอดีคำกว่า แต่พอหนังต้องยาวชั่วโมงครึ่งมันเลยต้องยืด เราก็เลยจะได้เห็นมุก “ตัวละครเดินคนเดียวท่ามกลางบรรยากาศวังเวง” อยู่บ่อยๆ

คือพอลองมานึกดูนี่ผมว่าอันตราผีโผล่นี่จริงๆ ไม่เยอะนะ แต่พวกฉากตัวละครเดินคนเดียวทั้งในความมืดและที่สว่างนี่จะค่อนข้างบ่อย บ่อยจนเราเริ่มเฉยน่ะครับ หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือหนังค่อนข้างจืดครับ มันเรื่อยมันเอื่อยไป – แล้วพอลองมานึกๆ ดู ผมก็นึกถึง Dark Water ครับ ทางคล้ายๆ กัน แต่เรื่องนั้นสนุกกว่า

สำหรับผม หนังค่อนข้างน่าเบื่อครับ แต่จะมาน่าสนใจจริงๆ ก็ราวๆ 20 นาทีสุดท้าย ช่วงนั้นพอปมเริ่มคลาย ความระทึกเริ่มมา ค่อยน่าติดตามมากขึ้นหน่อย แต่ก็ออกจะช้าไปครับ เพราะช่วงต้นมันอืดชืดไปแล้วน่ะ

สรุปคือเรื่องนี้สามารถผ่านไปได้ครับ หรือถ้าจะดูหนังในแนวทางนี้ ผมแนะนำ Dark Water ดีกว่าครับ ดูเป็นเวอร์ชั่นญี่ปุ่นนะครับ ส่วนเวอร์ชั่นรึเมคของเมืองมะกันก็ถือว่าพอได้ แต่ญี่ปุ่นเวิร์กกว่าครับ

ไม่ถึงสองดาวครับ

(5.5/10)