ได้เวลาสำหรับหนังชุดนี้ครับ 4 Horror Tales หนังสยองจากเกาหลีที่ทำออกมา 4 เรื่องและนี่คือเรื่องแรกครับ

จียอน (ปาร์คอึนเฮ, Park Eun-hye) คือพนักงานเก็บเงินด่านทางด่วนที่คืนหนึ่งเธอต้องพบกับเรื่องสยอง เมื่อจู่ๆ ไฟทั้งด่านก็ดับ แล้วก็มีรถคันหนึ่งโผล่มาจอดตรงด่าน ก่อนจะยื่นตั๋วที่เปื้อนเลือดให้เธอ แล้ววันต่อมาเธอก็ได้ทราบข่าวว่ามีพนักงานด่านเก็บเงินในแถบนั้นถูกฆ่าตาย ทำให้เธอนึกไปถึงตำนานที่กล่าวกันว่าเมื่อ 12 ปีก่อนมีอุบัติเหตุรถขนนักโทษคว่ำแถวๆ นั้น แล้วก็มีศพของฆาตกรหญิงคนหนึ่งหายสาปสูญไป

จากนั้นทุกวันที่ 29 กุมภาพันธ์ก็จะมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้นใกล้ๆ กับด่านเก็บเงินนั้น และเธอก็เชื่อว่าฆาตกรหญิงที่ศพหายไปนั้น คือฆาตกรต่อเนื่องและเป้าหมายรายต่อไปก็อาจเป็นเธอ!

สิ่งแรกที่อยากจะบอกคือ ตอนเปิดเรื่องของหนังทำเอาผมฮาแบบไม่ตั้งใจครับ คือตอนต้นเรื่องเนี่ยมันจะมีการบรรยายอุ่นเครื่อง โดยคนบรรยายบอกว่า “เรื่องที่คุณกำลังจะได้ฟังนี้ คือเรื่องจริง” ผมก็คิดในใจ “หูย น่าสนใจแฮะ”

แล้วสักพักคนบรรยายก็พูดต่อว่า “… หรือเรื่องแต่ง?” ในใจผมก็ “อ้าว… พี่มาถามผม แล้วผมจะไปถามใครฟะ?” 555

ตัวหนังก็ออกแนวลี้ลับระทึกขวัญที่ผสมกันระหว่างหนังสยองเหนือธรรมชาติกับหนังล่าฆาตกรต่อเนื่อง ว่าตามจริงคือหนังน่ะดูได้ครับ แต่ใจก็คิดนะว่าถ้าหนังทำเป็นเรื่องสั้นให้ยาวแค่ 30 – 45 นาทีมันน่าจะเวิร์กกว่า ในขณะที่ตัวหนังนั้นยาวประมาณ 90 กว่านาทีครับ ซึ่งมันสัมผัสได้เลยว่าหลายช่วงหลายตอนคนทำพยายามยืดเรื่อง พยายามเอาฉากที่นางเอกทำนั่นทำนี่ ไปนั่นไปนี่แทรกลงมาเพื่อยืดเวลาให้ครบ 90 กว่านาที และกลายเป็นว่ามันทำให้หนังอืดชืดไปโดยปริยาย

แต่ ปาร์คอึนเฮ น่ารักดีครับ ยอมรับเลยว่าเธอคือส่วนหนึ่งที่ทำให้หนังพอจะดูไปได้เรื่อยๆ ตอนหน้าปกติก็น่ารักดี แต่พอแต่งหน้าโทรมๆ ซีดๆ ก็ดูเป็นอีกคนหนึ่งไปเลย

และยอมรับครับว่าพอหนังมันยืดมันอืดก็เลยทำให้เราอดไม่ได้ที่จะเดาว่าเรื่องเป็นไง ซึ่งหลายอย่างที่หนังทิ้งปมไว้ก็พอจะทำให้คนที่ดูหนังแนวนี้มาเยอะๆ เดาได้ไม่ยากน่ะครับ ส่วนลีลาความตกใจนั้น หนังก็เน้นมุกตุ้งแช่เป็นหลัง ประเภทตัวละครเดินคนเดียว แล้วบรรยากาศวังเวงไม่น่าไว้ใจ แล้วตัวละครก็จะเดินหรือทำอะไรก็ตามอยู่สัก 2 – 3 นาที ก่อนที่ความสยองจะแฮ่พร้อมเสียงดนตรีดังๆ – หนังใช้มุกนี้ค่อนข้างถี่ด้วยครับ

สรุปคือหนังออกแนวระทึกครับ มีสยองบ้างพอหอมปากหอมคอ แต่ก็อย่างที่บอกครับ ถ้าทำเป็นตอนสั้น เล่าแบบเนื้อๆ เน้นๆ น่าจะเวิร์กกว่า พอเล่ายาวเป็นชั่วโมงความน่าติดตามมันเลยไม่ตลอดรอดฝั่งสักเท่าไร แต่อย่างน้อยก็ถือว่าพอดูได้สำหรับแนวนี้น่ะครับ

สองดาวเรียบๆ ครับ

(6/10)