อาร์เธอร์ (Nick Blood) กับแคลร์ (Emily Wiseman) ที่ตั้งท้องอยู่ พวกเขากลับมาเยี่ยมซาอูล (Allan Corduner) พ่อของอาร์เธอร์ด้วยความหวังว่าจะฟื้นฟูสายสัมพันธ์ ทีนี้ซาอูลเขามีอาชีพรับจัดพิธีศพครับ แล้วก็มีศพของชายคนหนึ่งถูกนำมา ซึ่งพวกเขาไม่รู้เลยว่าภายในศพนี้มีสิ่งชั่วร้ายโบราณสิงสู่อยู่

อีกหนึ่งสูตรหนังผีที่คุ้นเคยครับ นั่นคือต้องมีลูกหลานของใครสักคนไปเยี่ยมยังบ้านเก่า (หรือไม่ก็ย้ายไปอยู่ต่างเมืองที่ห่างไกล แล้วแต่จะกำหนด) แล้วก็ต้องเผชิญกับภูตผีปีศาจ โดยที่ตอนต้นๆ หนังก็จะเรียกน้ำย่อยโดยการให้ตัวละครเดินเพียงลำพังในบ้าน แล้วกล้องก็ถ่ายไป แพนช้าๆ ไปรอบๆ ให้รู้สึกหวิวๆ และไม่น่าไว้ใจ อาจมีมุกตุ้งแช่ใส่ลงไปบ้างเพื่อกระตุกขวัญ แต่ผีจะยังไม่ออกฤทธิ์อะไรมาก ต้องรอสักกลางเรื่องผีถึงจะเริ่มทำร้ายผู้คน แล้วจากนั้นเหล่าตัวเอกก็จะเกิดความสงสัยและพบเงื่อนงำบางอย่าง จะเริ่มตระหนักรู้ว่ามีผีในบ้านแน่ๆ พร้อมทั้งจะได้รับรู้ตำนานว่าผีตนนี้คือผีอะไร แล้วจากนั้นก็จะต้องสู้กับผี ระหว่างนั้นก็มีเจ็บบ้างตายบ้าง ก่อนจะนำไปสู่ตอนจบที่ถ้าไม่จบแบบปราบผีได้ ก็จะจบแบบผีเป็นฝ่ายชนะ – หรือจะจบแบบปราบผีได้ แต่มีการทิ้งเชื้อตอนท้ายว่าผียังไม่ตายจริง อันนี้ก็สุดแท้แต่คนสร้างจะทำไป

กับเรื่องนี้ก็ตามนั้นล่ะครับ ไม่ได้มีท่าแปลกท่ายากอะไร ความน่ากลัวก็กลางๆ คือเน้นฉากแบบให้ตัวละครอยู่คนเดียว แล้วก็เดินไปรอบบ้านท่ามกลางอารมณ์หวาดผวา ถ้าใครกลัวฉากทำนองนี้ก็น่าจะโอเคกับหนัง แต่ถ้าใครชินแล้วก็คงรู้สึกเฉยๆ (แบบผมเป็นต้น)

แต่ผมชอบนักแสดงนะครับ Corduner แสดงเป็นซาอูล พ่อของอาร์เธอร์ได้ดี แววตาท่าทางเขาดูมีเมตตาน่ะครับ อย่างเวลามองลูกนี่ก็รู้สึกได้ว่าเขารักลูกจริงๆ อีกคนก็ Paul Kaye ในบทเฮมิช รายนี้ก็ดูเป็นคนตรงๆ คิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น ส่วน Blood กับ Wiseman ก็ถือว่าแสดงได้โอเคตามที่บทจะอำนวยครับ

ยอมรับว่านึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร คงสรุปง่ายๆ ตรงนี้ว่าถ้าท่านชินชนกับหนังสยองสไตล์นี้ เรื่องนี้ก็สามารถผ่านไปได้ครับ มันไม่ได้น่าดูหรือสนุกอะไร หลายอย่างเดาทางได้ไม่ยาก แต่ถ้าใครอยากลองก็ลองได้ครับ ไม่ว่ากัน ไม่แน่ท่านอาจสนุกกับหนังก็ได้ แต่สำหรับผมนี่สารภาพเลยว่าเฉยจริงๆ ทั้งกับลีลาการเดินเรื่องและในแง่ความสยอง – ที่ชอบก็มีเพียงการแสดงของ Corduner นั่นแหละ

ดาวครึ่งกว่าๆ ครับ

(5.5/10)