ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่ารีวิวชิ้นนี้ผมเคยเขียนไว้เมื่อ 10 กรกฎาคม 2549 ครับ ตอนนั้นยังอยู่ในวาระวัยรุ่นน่ะนะครับ ถ้อยคำและการแสดงความคิดอาจดูแรงและตรง แต่ผมเลือกที่จะรักษาเนื้อหาของต้นฉบับเอาไว้อย่างนั้น ส่วนหนึ่งก็เพื่อเก็บไว้อ่าน ว่าวันหนึ่งเมื่ออดีตผมเคยเขียนอะไรแบบนี้เอาไว้ มันคือห้วงอารมณ์หนึ่งที่ผมเคยมี และผมได้อ่านทวนแล้ว มันคือเนื้อหาที่ผมอยากสื่อตรงๆ หลังจากดูซีรี่ส์เรื่องนี้ครับ – เริ่มล่ะนะครับ

นี่ก็เป็นเรื่องของ มาซากิ คาโนะ (Kyoko Fukuda) เด็กสาววัย 16 ปี ผู้คลั่งไคล้ในตัว เคโกะ อิชิคาวะ (Takeshi Kaneshiro) นักแต่งเพลง ผู้ซึ่งแต่งเพลงได้ประทับใจเธออย่างมาก และเธอก็ยินยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เข้าไปฟังคอนเสิร์ต จนเมื่อทางเลือกหมดลงเธอจึงต้องยอมหาเงินด้วยวิธีเอาตัวเข้าแลก และจากความสัมพันธ์นั้นมันก็ทำให้เธอต้องติดเชื้อ HIV ครับ

Series นี้จริงๆ มันเครียดในระดับหนึ่งเลยนะครับ แต่ด้วยความที่ทีมงานคุมโทนหนังได้ ดีกรีความเครียดจึงไม่มากเกินไป ซึ่งบางกรณีการที่อารมณ์ไม่พีคสุดๆ มันก็เป็นผลร้ายต่อหนัง แต่กับบางกรณีการที่เขาไม่ทำให้มันพีค ก็มีเหตุผลเหมือนกัน… ก็เพื่อให้ความหวังคนดูไงครับ

จุดประสงค์ของ Series นี้มันไม่เชิงว่าจะมานั่งขยี้บี้จิตใจคนดูให้แตกยับ แต่มันให้อารมณ์ของความเห็นใจซะล่ะมากกว่า… เห็นใจคนติดเอดส์ไงครับ

ผมไม่เถียงนะว่าเชื้อ HIV มันน่ากลัว มันอาจจะน่ารังเกียจ อีกทั้งคนที่ติดมาก็มักจะถูกมองว่าน่ารังเกียจไปด้วย โอเค ถ้าคนเหล่านั้นติดโรคด้วยความไม่ฉลาด ความประมาทของตนเอง เช่น ไปมั่วยาเสพติดแล้วติดมา หรือไปสวิงกิ้งเมามันส์สุดๆ แล้วรู้ตัวอีกทีก็ติดมาซะแล้ว นั่นเป็นเพราะเขาไม่ป้องกัน ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีความเสี่ยงและการกระทำลักษณะนั้นมันก็ไม่น่าเห็นใจซักเท่าไหร่ แต่ก็ยังมีอีกบางกลุ่มที่ติดโดยไม่รู้ตัว ติดจากคนใกล้ชิด ติดจากเลือด หรือติดเพราะความรักความเห็นใจจนเผลอตัวยอมทำอะไรลงไปอะไรอย่างนี้เป็นต้น

แต่ที่น่าเศร้าประการหนึ่งคือ เชื้อ HIV มันไม่มีวิจารณญาณครับ มันไม่มานั่งดูหรอกครับว่าเราติดโดยเจตนาหรือไม่ ไม่มีการรอลงอาญา ติดก็คือติด และมันเอาชีวิตคุณแน่ๆ จริงๆ ธรรมชาติได้ให้ภูมิคุ้มกันโรคนี้มาให้เราตั้งแต่มนุษย์ก่อกำเนิดแล้วนะครับ นั่นคือ สติและการยับยั่งชั่งใจ มันมีอยู่ในตัวทุกคน แต่จะเอามาใช้มั้ย ก็ต้องแล้วแต่บุคคลไป นี่พูดถึงในกรณีที่ติดจาก Sex นะครับ

รวมไปถึงบ้านเรามันก็มีธรรมเนียมวัฒนธรรมที่เข้าท่าอย่างนึง นั่นคือการรักนวลสงวนตัว… นี่ผมไม่ได้จะมานั่งเทศนาธรรมอะไรหรอกนะครับ แต่มันจริงน่ะ แม้ผู้ใหญ่บางคนจะจริงจังกับเรื่องนี้เกินไป แต่มันก็จริงอย่างเขาว่า ถ้าหากลองว่าเรามีสติและไม่ทำอะไรแบบนี้ไปอย่างขาดความยั้งคิด โอกาสติดเอดส์มันก็น้อยลงไป จริงมั้ยครับ

ผมมันผู้ชายครับ ถ้าจะบอกว่าไม่สนเรื่อง Sex เลย ก็เป็นการโกหกล่ะครับ แต่เราเลือกได้ว่าจะทำหรือไม่ทำ รวมไปถึงหากทำก็เลือกได้เช่นกันว่า จะทำอย่างมีสติหรือทำอย่างมีสนุก… เลือกได้นะครับ ก็ไม่ได้อะไรนะ อยากเตือนผู้ชายด้วยกัน ทำน่ะระวังด้วย อีกอย่างเห็นใจผู้หญิงเขาหน่อยเถอะครับ ผู้ชายไม่เสียอะไร (นอกจากเวลาและแรงงานบางประเภท) ส่วนผู้หญิงนั้นมีแต่เสียนะ

… ออ และเตือนคุณผู้หญิงอย่างนึง ไอ้พวกผู้ชายที่มาพร่ำบอกว่ารัก แล้วก็ขอทำอะไรแบบนี้โดยมาทำเป็นมารยาว่า “ทำไมไม่ทำอ้ะ ไม่รักเหรอ” รู้ไว้ครับ ไอ้นั่นไม่ได้คิดเรื่องรักคุณอยู่ในหัวหรอก มันกะฟันเพียงอย่างเดียวเท่านั้น … ไม่ได้รักครับ แต่มันใคร่

ส่วนพวกผู้ใหญ่ก็เหมือนกัน ผมขอร้องครับ หากคุณห่วงลูกคุณจริงๆ น่ะ เวลาจะตักเตือนก็ช่วยใช้วิธีที่มันเหมาะหน่อย กรุณาใช้คำพูดครับไม่ใช่คำด่า เพราะผมเคยเป็นวัยรุ่นมาก่อน (และจริงๆ ผู้ใหญ่ทุกคนก็ต้องเคยเป็นวัยรุ่นกันมาแล้วทั้งนั้น – หรือใครเกิดจากท้องแม่แล้วอายุ 40 เลย?) เชื่อเหอะ ยิ่งคุณด่าคนมันยิ่งต่อต้าน ดีไม่ดีด้วยอารมณ์เลยทำมันตรงข้ามประชดคุณซะยังงั้นเลย แล้วสุดท้ายคุณก็ต้องเสียใจในที่สุด… มันคุ้มกันไหม?

นะครับ หากอยากเตือนลูกหลาน พูดดีๆ เถอะครับ แม้ลูกบางประเภทอาจต้องเอาคำด่าใส่หูบ้างก็เถอะ แต่ก็เบาๆ หน่อย ใช้เหตุผลอย่าใช้อารมณ์ เพราะถ้าลูกมันไร้เหตุผล แล้วคุณยังจะไปไร้ตามลูกอีก ก็มีแต่ความพินาศกันล่ะครับ รับประกันได้เลย

… ผมอยู่ไหนแล้วเนี่ย?

ร่ายไปไหนยาวเชียว แต่มันเกี่ยวกับ Series นะครับ (บางคนงง มันเกี่ยวเหรอเนี่ย) เกี่ยวจริงๆ ครับ สารภาพว่าตอนผมดู Series นี้ ผมสลดและหดหู่ไม่น้อย เรื่องความสนุกนี้ไม่ค่อยมีเลยครับ มันเศร้าและหงอยกันมากกว่า แต่ทว่าเรื่องสาระมันก็มีเยอะจนผมเอามาทดแทนในเรื่องความสนุกได้ อย่างที่ผมบอกน่ะแหละ อุตส่าห์เสียเวลา เสียค่าไฟแล้ว อย่างน้อยก็น่าจะได้กำไรติดมือกลับมาบ้าง แบบที่เขาว่ากัน ดูหนังดูละครแล้วย้อนดูตัว แล้วที่ผมพล่ามไปนั่นก็ได้มาจาก Series เรื่องนี้น่ะแหละ

และอีกอย่าง เรื่องผู้หญิงขายตัวเองเพื่อจะหาเงินไปซื้อของฟุ่มเฟือย ผมก็จะไม่ว่าอะไรล่ะนะครับ แต่ขอให้คิดซักนิดเถอะ ว่าทำแบบนั้นน่ะ มันดีแล้วเหรอครับ

ส่วนตัว Series นั้น นักแสดงคงไม่ต้องพูดอะไรมากแล้วครับ โดยเฉพาะ Kyoko Fukuda ที่น่ารักแบบสุดๆ ดนตรีก็ดี ดูแล้วเชื่อจริงๆว่าเธอคลั่งไคล้ในตัวเคโกะมากแค่ไหน ส่วน Takeshi Kaneshiro บทที่ได้ผมว่าหมู ๆ เลยครับ แกถนัดอยู่แล้วบทปั้นหน้าแบกโลกเนี่ย

ถ้าถามว่านี่สนุกมั้ย ผมก็คงต้องบอกว่า มันไม่ได้สนุกแบบครื้นเครงครับ มันเป็นแนวชีวิต (ใครดูไปขำไปก็ต้องเช็คตัวเองแล้วล่ะนั่น) ดูเอาเรื่องราวล้วนๆ น่ะครับ แนวชีวิตเรื่องของคนติดเอดส์ แต่ทำออกมาได้ดีเชียวครับ นับว่าคุ้มที่จะดูเหมือนกัน

ก็ถ้าหวังจะดู Series กุ๊กกิ๊กใสๆ ล่ะไม่ใช่เรื่องนี้หรอกครับ

สองดาวครึ่งให้กับเนื้อหาครับ

(7.5/10)