หนังเรื่องนี้สร้างความสยองให้กับผมตั้งแต่เห็นโปสเตอร์ครับ… ไม่ให้สยองได้ยังไงในเมื่อภาพดาราที่ขึ้นอยู่ในนั้นคือพี่หม่ำ พี่เท่ง และโก๊ะตี๋ จนใจนี่กลัวไปไกลคิดว่าหนังจะออกมาแล้วเน้นไปที่ขายฮาแบบที่หลายๆ เรื่องมักจะเป็นกันหรือเปล่าเนี่ย

แต่โชคดีครับที่ความสยองแบบนั้นไม่เกิดขึ้น คือไอ้ความขำที่เกิดจากการแสดงตลกน่ะมันก็พอมีครับ แต่มีแค่นิดหน่อยประปราย ไม่ถึงกับทำลายให้หนังกลายเป็นหนังผีเลอะเทอะ และในทางกลับกัน ผมว่าหนังทำหน้าที่สร้างความสะพรึงได้เข้าท่าในระดับหนึ่ง

หนังก็มาแนวหลายเรื่องสั้น in 1 ครับ ประมาณว่ามีกลุ่มเด็กมานั่งเล่าเรื่องผีกันในห้อง ซึ่งเรื่องผีที่เอามาเล่าก็เป็นเหตุที่เขาว่ากันว่าเกิดในโรงเรียนนี้ทั้งสิ้น ได้แก่เรื่องผีห้องสมุด, ครูแสงดาว, ภารโรงโก๊ะ, ครูใหญ่, ยายปอบข้างโรงเรียน และผีเพื่อนนักเรียน

ผมพอใจกับหนังเรื่องนี้มากกว่าที่คาดไว้ครับ อย่างแรกคือเหล่านักแสดงตลกรุ่นลายครามอย่างหม่ำ, เท่ง, โก๊ะตี๋ และน้าค่อมที่มาร่วมแสดงในเรื่องก็มีวาระสร้างความขำให้กับคนดูอยู่ แต่มันไม่ทำให้หนังเสียจังหวะความน่ากลัวไปครับ ว่าง่ายๆ คือซีนขำก็อยู่ส่วนขำ แต่พอถึงซีนน่ากลัวหนังก็ปรับทางมาเป็นน่ากลัวได้

ช่วงขำมันก็มีอยู่ไม่มาก น่าจะแค่ 20 – 30% น่ะครับ (ยกเว้นตอน “ยายปอบ” ที่ดูจะใส่ลงมาเพื่อความขำโดยเฉพาะ) นอกนั้นมันก็คือการเล่าเรื่องผีที่ใช้บรรยากาศมืดๆ หลอนๆ มาใช้งานได้อย่างพอเหมาะ ดูแล้วมันก็ได้อารมณ์สยองดีน่ะครับ แม้มันจะไม่ถึงกับสุดยอด แต่ก็ดูได้เพลินๆ ล่ะ

ระหว่างดูนั้นผมรู้สึกเหมือนได้ดูหนังผีแบบสมัยก่อนที่ไม่เน้นเทคนิคหวือหวา อารมณ์มันเหมือนมิติมืดน่ะครับ ภาพก็เล่าไปตามเรื่อง มันดู Old-Fashioned อยู่ในทีจนคอหนังสยองที่กระหายสิ่งใหม่อาจรู้สึกว่ามันเชยไปบ้าง แต่สำหรับผมแล้วจะฟอร์มสดหรือไม่สด จะดูเก่าหรือใหม่แต่ขอเพียงทำออกมาได้เข้าท่าแค่นั้นก็โอเคแล้วครับ

มุกสยองในเรื่องก็เป็นมุกคุ้นเคย แต่ที่น่าแปลกใจคือหนังไม่เน้นตุ้งแช่นะ มันเน้นบิ้วอารมณ์หลอนด้วยบรรยากาศในโรงเรียน หรือบางซีนผีก็โผล่ออกมาได้ทั้งๆ ที่บรรยากาศรอบตัวไม่ได้หลอนอะไร ก็เหมือนเป็นการนำเสนอแบบให้เรารู้สึกน่ะครับว่าผีสางมันมีอยู่รอบโรงเรียน แม้เวลากลางวันหรือในยามที่คิดว่าไม่มีอะไร มันก็อาจมีอะไรเกิดขึ้นได้

มุกสยองตุ้งแช่แม้จะไม่ค่อยมี แต่มุก “แช่” น่ะมีไม่น้อยครับ ประเภทเอาภาพผีมาแช่ให้เราเห็นแบบนานนิดนึง ก็เป็นมุกที่ไม่ค่อยได้เห็นในหนังผีระยะหลังที่มักจะตุ้งแช่หรือไม่ก็นำเสนอแบบผีฉับไว เคลื่อนไหวไวอะไรแบบนั้น แต่กับเรื่องนี้ซีนที่แช่ภาพผีไว้ก็ทำได้ไม่เลว น่าจะมีขึ้นรู้สึกหลอนได้เหมือนกัน

ถ้าว่าตามจริง หนังไม่ได้ทำให้ผมสยองจนต้องเบือนหน้าหนีนะครับ ส่วนหนึ่งคงเพราะดูหนังผีมาทั่วทั้งไทยและเทศจนเดามุกได้หรือไม่ก็ขวัญแข็งกันไปข้างหนึ่งแล้ว อีกทั้งระยะหลังมุมมองที่ผมมีต่อเรื่องผีสางมันก็เปลี่ยนไปเยอะแล้วด้วยแหละ (จุดเปลี่ยนก็เริ่มจากอ่านหนังสือ “ผีมีจริงหรือไม่” ของท่านพุทธทาสภิกขุ นั่นเอง)

แต่ผมก็ยังดูด้วยความสนุก มันสนุกในอารมณ์ว่าได้เห็นมุกหนังผีหลายๆ มุกที่ถือเป็นมุกที่ดี แต่เนื่องจากมุกเก่าเลยไม่ค่อยมีคนใช้ ทว่ากับเรื่องนี้ได้เจอภาพผี เจอมุกหลอนแบบที่เราคุ้นเคยเมื่อสมัยเด็กที่ยังกลัวผีอยู่ มันเลยเหมือนได้เจอเพื่อนเก่าในวันเก่าน่ะครับ (อาจเป็นอารมณ์ที่แปลกสำหรับการดูหนังผี แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ครับ)

และในฐานะคอหนังสยองแบบรวมเรื่องสั้น ผลลัพธ์ที่ได้ในการเล่าเรื่องหรือร้อยเรื่องก็ถือว่าทำได้ดีครับ อย่างที่บอกน่ะว่ามันไม่ได้มีอะไรใหม่ แต่ก็อย่างที่ผมบอก (อีกนั่นแหละ) เป็นประจำว่าสูตรของหนังบางอย่างแม้จะเก่าแค่ไหน แต่หากคนทำเอามาปรุงให้สุกได้ที่ล่ะก็ มันก็อร่อยเพลินลิ้นได้เหมือนกัน

ผู้ที่รับหน้าที่กำกับเรื่องนี้คือคุณมนัสนันท์ พงษ์สุวรรณครับ ก็อยากขอขอบคุณเลยที่ทำหนังผีที่ได้อารมณ์เก่าๆ เหมือนสมัยเรายังเด็กออกมาได้อย่างพอเหมาะ… ก็แปลกจริงๆ แหละครับเพราะผมดูแล้วผมชอบ แต่ไม่ได้ชอบเพราะมันสยองหรือหลอนสุดๆ จนลืมไม่ลง แต่มันทำให้เรานึกถึงวันเก่าๆ สมัยยังเด็กไม่ว่าจะบรรยากาศในโรงเรียน โต๊ะไม้เก่าๆ พัดลมโทรมๆ หรือเพื่อนกวนๆ รวมถึงอารมณ์หนังผีแบบรายการมิติมืดอะไรประมาณนั้น

ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบเรื่องนี้ครับ อันนี้บอกได้เลย ผมเชื่อว่าหลายคนอาจมองว่าหนังงั้นๆ หนังเดิมๆ หนังเชยๆ แต่หากใครอ่านแล้วบังเกิดอารมณ์บางอย่าง (คล้ายกับที่ผมดูแล้วเกิดอารมณ์ย้อนนึกถึงอะไรเก่าๆ) ผมก็อยากให้ลองลิ้มครับ เพราะคุณอาจชอบมันเหมือนผมก็ได้ ^_^

สองดาวหน่อยๆ ครับ

(6/10)