Jersey Boys ไม่ใช่หนังทำเงิน ไม่ได้โกยคำชม แต่สำหรับผม… หนัง “โดนใจ” ครับ

หนังเล่าชีวิตของแฟรงกี้ วาลลี่ เจ้าของเพลงอมตะ Can’t take my eyes off you ตั้งแต่สมัยยังเป็นวัยรุ่นข้างถนนในนิวเจอร์ซีย์ ก่อนจะแจ้งเกิดพร้อมเพื่อนๆ ในวงชื่อ The Four Seasons

สำหรับช่วงแรกๆ อาจต้องใช้ความอดทนในการติดตามเล็กน้อย เพราะหนังเล่าเรื่อยๆ ไม่เร่งไม่เร้าตามสไตล์การกำกับของปู่ Clint Eastwood และอาจดูไม่ค่อยเหมือนหนังเพลงนัก

แต่พอถึงนาทีที่ 40 (ตอนที่บ็อบบี้มาพร้อมเพลง Cry For Me) ของดีเริ่มมาครับ จากนั้นหนังก็เข้าสู่โหมดเพลิน มีเพลงเพราะๆ เสิร์ฟเป็นระยะ ตามด้วยการแสดงเด็ดๆ ของ John Lloyd Young ที่สวมบทแฟรงกี้ตั้งแต่สมัยละครบอร์ดเวย์ (จนได้รางวัลโทนี่มาครอง) เสียงเขาเจ๋งมากครับ และที่เด่นสุดๆ คือแววตาที่สื่ออารมณ์ตอนดีใจ เสียใจ และโกรธจัดได้แบบไม่ต้องปั้นหน้า ใช้ตาในการสื่อล้วนๆ

รายอื่นก็เลือกมาเยี่ยมครับ ทั้ง Vincent Piazza, Michael Lomenda, Erich Bergen, Mike Doyle และ Christopher Walken แต่ละเจ้าเพิ่มความขลังให้หนังได้ดี (โดยเฉพาะซีนที่ทุกคนต้องเผชิญหน้ากัน ฉากที่ว่านี่ตรึงอารมณ์ได้ชะงัดจริงๆ)

ถ้าใครเป็นคอหนังเพลงอย่าง Ray, Dreamgirls หรือ The Sapphires เรื่องนี้ถือว่าน่าลองทีเดียวครับ มันอาจไม่ได้สมบูรณ์สุดยอด แต่จังหวะการเล่าเรื่องมันพอเหมาะ ไม่หวือหวาแต่ได้อารมณ์ ตอนจบก็กำลังดี ดูอิ่มไปอีกแบบ

เพลงก็อมตะ ไม่ว่าจะ Sherry, Big Girls Don’t Cry, Walk Like a Man และ My Eyes Adored You (ที่นำมาใช้ได้เหมาะสุดๆ) ไพเราะแบบยกแผง (ขอออกตัวว่าผมชอบเพลงยุค 60’s เป็นทุนอยู่แล้วครับ เจอชุดนี้เข้าไป หลับฝันดีแน่นอนเลย 5555)

ผมคงไม่สรุปว่าเรื่องนี้เป็นหนังดีเยี่ยมน่ะนะครับ เพียงแต่มันโดนที่ใจ เต็มไปด้วยเพลงที่ผมชอบ, เรื่องของนักร้องและวงที่ผมชอบ (ถ้าใครจำได้จะรู้ว่าผมเล็งหนังเรื่องนี้มาตั้งแต่เห็นตัวอย่างแล้วล่ะครับ)

มีโอกาสลองดูสักครานะครับ แต่ถ้าไม่ชอบหนังชีวิตแนวอิงประวัตินักร้องล่ะก็ จะข้ามก็ได้ ก็ไม่ว่ากันครับ

สองดาวสามส่วนสี่ดวงครับ

(7.5/10)