Inside Job หนังสารคดีที่ได้ออสการ์ไปเมื่อปี 2011 กับการบอกเล่าที่มาที่ไปเบื้องลึกเบื้องหลังของวิกฤติทางการเงินของอเมริกาเมื่อปี 2008

ถือเป็นสารคดีที่ทำได้น่าติดตามครับ Charles Ferguson ผู้กำกับสามารถถ่ายทอดเรื่องราวออกมาได้ดี แต่คนดูที่ไม่คุ้นกับศัพท์แสงทางการเงินหรือโลกธุรกิจอาจต้องเปิดหนังสือหรือเปิดเน็ตทำความเข้าใจกันสักหน่อย ซึ่งหากเข้าใจล่ะก็ รับรองครับว่าจะดูสารคดีนี้ได้มันส์เหมือนดูหนังสืบสวนเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว

ดูแล้วก็ตระหนักได้ถึงความน่ากลัวหลายๆ อย่างในระบบธุรกิจ เศรษฐกิจการเงิน ที่ยิ่งเล่นกับเงินเยอะเท่าไร ก็ยิ่งเสี่ยงภัยหากไม่วางกรอบให้รอบคอบ

ประเด็นหลักที่หนังนำเสนอ ก็คือกระบวนการโกยผลกำไรเข้ากระเป๋าตนเองของคนระดับสูง การเอื้อประโยชน์ด้วยกันเองของเหล่าผู้มีอำนาจ

คงจะดีถ้าคนระดับสูงดูหนังเรื่องนี้แล้วสะกิดใจ รู้ว่ายิ่งพลังอำนาจของตนยิ่งใหญ่เท่าไร ความรับผิดชอบก็ยิ่งเยอะเท่านั้น (คำคม Spider-Man นี่ใช้ได้ตลอดจริงๆ นะนี่ )

ผมชอบหลายประโยคในหนังครับอย่าง “เมื่อถึงเวลาหายนะ คนที่เจ็บที่สุดก็หนีไม่พ้นคนที่ยากจนนั่นแหละ”

“ชาวอเมริกันมากมายพยายามยกระดับฐานะทางการเงินตนเอง ถ้าไม่ใช่ด้วยการเพิ่มชั่วโมงทำงานก็จะเป็นการเพิ่มหนี้ให้ตัวเอง” (ด้วยการไปกู้ จำนอง หรือเอาเงินล่วงหน้ามาใช้) ชวนให้คิดตามว่าเราเป็นหนึ่งในคนทำงานกลุ่มไหนกันหนอ

“ทำไมวิศวกรทางการเงินถึงมีรายได้มากกว่าวิศวกรจริงๆ? ทั้งที่วิศวกรจริงๆ สร้างสะพาน แต่วิศวกรทางการเงินสร้างเพียงฝัน…แล้วหากวันใดที่มันกลายเป็นฝันร้าย เราก็ยังต้องจ่ายเงินให้กับมันอีกหนึ่งต่อด้วย”

ดูแล้วก็อย่าลืมกรองด้วยนะครับ เพราะบางอย่างก็เป็นข้อเท็จจริง และบางอย่างก็ถ่ายทอดตามมุมมองของผู้จัดทำ โดยเอาหลักฐานมาบอกเล่าประกอบกัน

ผมไม่แน่ใจครับว่าหลังจากคุณดูหนังเรื่องนี้แล้ว จะคิดเช่นไร บางคนอาจดูเพื่อเข้าใจและระวัดระวังตน ดูเพื่อมองด้านหนึ่งของโลกธุรกิจ หรือบางคนก็มองเพื่อเป็นลู่ทางที่จะก้าวไปสุ่จุดนั้น และหาทางเอาเงินเข้ากระเป๋าบ้าง (หากคิดแบบนั้นโปรดอย่าทำเลย สงสารคนอื่นเถิดนะครับ)

บางคนก็ดูเพื่อให้รู้เท่าทันเรื่องเงินทอง เรื่องความโลภของคน ความฟุ้งเฟ้อที่สามารถลุกลามระบาดไปได้ไวไม่แพ้เชื้อร้ายใด

บางคนก็ดูเพื่อให้รู้เท่าทันตนเอง จะได้ไม่โลภ ไม่ทำอะไรเกินตัว

ส่วนผมยิ่งดูก็ยิ่งชอบคำๆ นี้มากขึ้น

คำว่า “พอเพียง” นั่นเอง

สามดาวครับ

(8/10)