หนังเอาตำนานไซอิ๋วมายำนิดหน่อย พระเอกของเรา (Michael Angarano) ไปเจอเอากระบองทองของซุนหงอคงเข้า แล้วก็พลัดหลงเข้าไปในแดนจีนโบราณ ได้พบกับนักบู๊ขี้เมา (เฉินหลง), นักบวชไร้ชื่อ (หลี่เหลียนเจี๋ย) และแม่นางวิหคทองคำ (หลิวอี้เฟย) พวกเขาก็มีหน้าที่เดินทางเอากระบองไปคืนให้ซุนหงอคงที่โดนวายร้ายแห่งปราสาทหยกกักไว้

ว่ากันซื่อๆ นะครับ ถ้าไม่คิดมากก็พอไหว เนื้อเรื่องมันเรื่อยๆ แต่หากคิดมากหน่อย (ซึ่งผมคิดมาก) รู้สึกว่าหนังผิดหวัง ไม่ดีดังคาด ได้ข่าวว่าบ้านเราบริษัทนำเข้าเขาตัดฉากออกไปร่วมยี่สิบนาที ก็ไม่รู้จริงเท็จประการใด แต่ที่แน่ๆ หนังมันมีสะดุดเยอะครับ เนื้อเรื่องก็ขาดบ้างเกินบ้าง แต่ส่วนที่ทำให้หนังไม่สนุกไม่ใช่เพราะโดนตัด มันเนื่องมาจากคนทำไม่เข้าใจความเป็นหนังจีนเท่าใดนัก ตัวละครในเรื่องไม่ขลัง อย่างซุนหงอคงที่คือพญาวานรแห่งเขาฮวงโกวซัน ถ้ำสุ่ยเหลี่ยนต้ง เป็นถึงฉีเทียนต้าซิ่น แต่หนังเล่าถึงเฮียซุนแบบเฉยๆ ไม่ได้สัมผัสความอลังการ (สู้การเล่าของหงอคงในไซอิ๋วที่ฉายทางทีวีไม่ได้เลย) หรือการเดินเรื่องก็ออกแนวหนังวันหยุดของ Walt Disney มากกว่า (ไม่แปลกใจครับ เพราะคนทำคือ Rob Minkoff แห่ง The Lion King และ Stuart Little)

ก็ว่าง่ายๆ ครับ ถ้าไม่คิดมาก็ดูได้ แต่หากคุณคุ้นเคยหนังจีนมานักต่อนัก อาจจะโอเคแค่ฉากฟัดเท่านั้นน่ะครับ ด้านเนื้อหานี่ไม่ลื่น เล่าได้ไม่เด็ดพอ ฉากก็สวยดี แตที่น่าสนใจกลับน้อยไป

เปรียบได้กับซาลาเปาใส้แฮมเบอร์เกอร์ มันไม่กลมกล่อมเท่าไหร่นะครับ

จริงๆ หนังก็โอเคหากไม่คิดมาก ดูคนฟัดยัดหมัดใส่กัน แล้วก็ดูเรื่องขำๆ สไตล์เฮียเฉิน ดูความน่ารักของหลิวอี้เฟย แต่ผมนั้นมันประเภทชอบดูหนังจีนมาแต่ไหนแต่ไร ก็ให้เข้าใจนะ ว่าคนทำก็ทำด้วยความรู้สึกดีต่อหนังจีนกำลังภายใน ประมาณว่าเหมือนดูมาตั้งแต่เด็กเลยอยากทำเรื่องนี้มาแสดงความเคารพ (ดังที่ตรงไตเติ้ลเครดิตเอาภาพดาราและหนังกังฟูเก่าๆ หลายเรื่อง มาตัดแปะ) แต่ก็ต้องบอกว่ามุมมองของตะวันตกยังไม่เข้าถึงตะวันออกเท่าที่ควร

จุดสำคัญที่ผมเห็นว่าน่าเสียดายคือเรื่องราวตำนานในหนังที่หยิบมาแต่ชื่อตัวละคร เช่นซุนหงอคง หรือเอาคาแร็คเตอร์นางพญาผมขาวมาเป็นหนึ่งในตัวร้าย แต่เบื้องลึกเบื้องหลังของตัวละครเหล่านี้หนังกลับไปกล่าวถึงเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่หากำเอามาผูกดีๆ ล่ะก็ได้ของดี ทำเรื่องราวได้ใหญ่โตกลายเป็น The Lord of the Ring เวอร์ชั่นตำนานจีนก็ยังได้

อย่างตัวละครลู่หยางของเฉินหลงนั้น จริงๆ เขาคือลู่ต่งปิง (หรือ ลื่อตงปิง) หัวหน้าแห่งแปดเซียน หรือ โป๊ยเซียน เทพแห่งเต๋า อดีตชาติคือเทพเจ้าตงหัวที่ตงลงมาชดใช้กรรมยังโลก ตามตำนานแล้วเขาตั้งใจสอบตำแหน่งจอหงวนถึงสองครั้งแต่ก็พลาดหวัง จนต้องมาเดินพเนจรไปทั่วแคว้นแดนจีน เอาแค่ปูมหลังของเขานี่ถ้าเล่นดีๆ ก็คงผูกเรื่องได้อีกสนุกล่ะครับ หรือนามสกุลของเจสัน จริงๆ แล้วมันแปลหมายความได้ถึง พระถังซัมจั๋งนะนั่น แต่หนังก็ไม่ได้พยายามผูกเรื่องให้มากกว่านี้เท่าไร … เสียดายครับ เหมือนเขาเอาซีอิ๊วขาวสุดหอมไป แต่ดันหยิบไปแค่ขวดซีอิ๊ว ส่วนน้ำซีอิ๊วดันทิ้งไว้ที่จีน เลยเห็นแต่รูปลักษณ์ ชื่อยี่ห้อตรงหน้าขวด แต่ความหอมแท้ๆ มีแค่ปลายๆ เท่านั้น

สองดาวพอครับ

(6/10)