นับเป็นหนังไทยฟอร์มยักษ์ที่น่าสนใจอีกเรื่องแห่งปี รอนานมากครับกว่าจะเสร็จ (นานมากๆ) พอดูตัวอย่างก็เดาได้ล่ะครับว่าเรื่องมันจะเริ่มจะจบแบบไหน แต่ผมก็ลงทุนตีตั๋วเข้าไปดูนี่ก็อุดหนุนหนังไทยโดยเฉพาะเลยนะเนี่ยตอนที่มันเข้าโรงน่ะครับ

หนังก็ว่าด้วยดินแดนลังกาสุกะที่กำลังโดนกองทัพเมืองอื่นจ้องรุกราน หมายยึดครองมาเป็นของตน ทางเดียวที่จะป้องกันเมืองได้คือการนำเอามหาปืนใหญ่ในตำนานที่จมอยู่ใต้ทะเลขึ้นมาเพื่อต่อกรกับข้าศึก แต่การจะนำปืนใหญ่ขึ้นมาได้ต้องใช้พลังจากวิชาดูหลำ มหาศาสตร์ที่จะผนึกพลังปลาเข้ากับพลังคนเพื่อจะได้ควบคุมท้องน้ำได้ดั่งใจนึก รายาแห่งลังกาสุกะ (จารุณี สุขสวัสดิ์) จึงส่งทหารเอกฝีมือเยี่ยมอย่างยะรัง (เดี่ยว ชูพงษ์)ออกไปตามหาผู้มีวิชาดูหลำมาช่วย อันนำเขาไปพบกับปารี (อนันดา เอเวอริ่งแฮม) ชายหนุ่มผู้มีพลังความสามารถสืบทอดวิชาดูหลำระดับสูงได้

แต่เวลาก็ใกล้เข้ามาครับ พวกผู้ร้ายที่คอยซ่องสุมกำลังก็มีคนมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมจะเข้าตีแผ่นดินนี้ทุกขณะ แน่นอนว่าสงครามย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ว่าแต่ใครล่ะจะเป็นผู้กำชัยชนะ

จุดที่ขอปรบมือให้คืองานเทคนิค Effect ที่ยอดเยี่ยม เนี๊ยบดีครับ การถ่ายทำและงานสร้างทั้งหลายก็อลังการยิ่งใหญ่ ส่วนนี้ถือว่าไม่ผิดหวังเท่าไร สมกับทุนที่ลงไป (แม้เมืองลังกาสุกะสมควรจะมีอาณาเขตไพศาลกว่านี้ก็เถอะ ไม่เป็นไรพอหยวนๆ ได้) แต่แน่นอนครับว่าจุดสำคัญคือบทนี้แหละ แข็งพอไหม น่าสนแค่ไหน เพราะถ้าไม่ถึงขั้น ต่อให้ Effect เนรมิตเนี๊ยบอย่างไรก็คงไร้ประโยชน์ (แบบ Max Payne เป็นต้น) ผลปรากฏว่า…

เรื่องราวเบื้องต้นนับว่าผ่านนะครับ เรื่องที่ คุณวินทร์ เลียววาริณ เขียนดูมีที่มาที่ไป อย่างเรื่องพลังดูหลำก็มีการอิงตำนานจริงผสมกับจินตนาการลงไป ได้เป็นศาสตร์ที่ดูมีอำนาจจริงๆ แล้วยังมีปรัชญาน่าขบคิดแทรกในการฝึกวิชาดูหลำด้วย ด้านการเดินเรื่องจัดว่าน่าติดตามในระดับหนึ่งครับ ลื่นไปได้เรื่อยๆ จะมาสะดุดหน่อยก็ตอนหลังๆ ที่อะไรๆ ดูจะรวบรัดไปนิด รวมไปถึงศึกสู้รบในตอนท้ายที่แม้จะยิ่งใหญ่ แต่บทจะสรุปก็ม้วนเสื่อจบดื้อๆ

จุดอ่อนสำคัญคือหนังเหมือนจะสุดแต่ยังไม่สุด จริงๆ องค์ประกอบหลายอย่างอยู่ตัวดี แต่การถ่ายทอดเรื่องราวยังมีขาดเกินบ้าง โดยผมจะไม่เอาไปเทียบกับหนังสือนะครับเพราะยังไม่ได้อ่าน ถ้าว่ากันตามภาพที่เห็นตรงหน้า หนังตอบสนองด้านความอลังการได้ไม่เลว ด้านความบันเทิงก็ได้ในระดับหนึ่ง ดูเอาสนุกแบบไม่ต้องคิดอะไรมากน่ะครับ แต่ถ้าจะเอาความล้ำลึกของตัวละคร ความอินหรือจมลงไปกับเรื่องราว ปืนใหญ่อาจยังไม่สมบูรณ์ถึงขั้นนั้น

ที่ผมเอามาบอกนี่ไม่ใช่จะว่าตัวหนังนะครับ แต่ต้องการบอกให้คนที่ยังไม่ได้ดูเผื่อใจไว้ อย่าคาดหวังจะได้ไม่ผิดหวัง เพราะมีหลายคนหวังกับหนังไว้สูงครับ ดังนั้นเคล็ดลับการดูหนังเรื่องนี้ (รวมไปถึงอีกหลายเรื่อง) คือเอาความคาดหวังไว้นอกโรงครับ แล้วค่อยเดินเข้าไปเสพสิ่งที่ คุณนนทรีย์ นิมิบุตร กับทีมงานนำเสนอดีกว่า

แต่ถ้าถามตัวผมเอง ผมว่าหนังใช้ได้ในระดับหนึ่งครับ สนุก ดูได้เรื่อยๆ สาระน่าคิดก็มีแทรก แม้มันจะคุ้นจากหนังเรื่องอื่น แต่ก็เป็นสาระที่มีคุณค่า เช่น เรื่องเกี่ยวกับพลังดูหลำซึ่งถือเป็นตัวแทน “อำนาจ” หากใครได้พลังก็เท่ากับมี “อำนาจ” เหนือกว่าคนอื่น ที่เหลือก็ต้องมาลุ้นว่า คนที่ได้รับ “อำนาจ” นั้นไปจะใช้ในทางใด

หลายครั้ง อำนาจ มันดึงเราลงต่ำได้หากเราปล่อยใจให้หลงระเริงไปกับมัน เราอาจใช้พลังดูหลำเพื่อเอื้อประโยชน์ให้ตนจนเกิดเรื่องเสียหาย ดังนั้นใครก็ตามที่รู้ว่าเรามี “อำนาจ” ไม่ว่าจะชนิดไหน เราต้องระวังและเตือนสติตัวเองให้ตลอดว่า เราโดนมันครอบงำหรือยัง แต่ถ้าใครมีสติก็ควรคิดอ่านว่าจะใช้อำนาจที่มี สร้างประโยชน์โดยไม่ให้ใครเดือนร้อนได้อย่างไร

ด้านนักแสดงที่เด่นเหนือใครหนีไม่พ้น คุณจารุณี กับ อาสรพงษ์ ชาตรี ที่เล่นหนังกี่รอบกี่ทีก็กลมกลืนไปกับบทไปตัวหนังได้เสมอ ส่วนท่านอื่นๆ ก็ทำหน้าที่ได้ดีครับ เพียงแต่ยังไม่เด่นหรือกลืนไปกับบทแบบเต็มร้อย

โดยส่วนตัวผมชอบฉากสู้รบตอนท้ายนะ มันไล่ระดับความตื่นเต้นได้ดี เห็นแต่ละฝ่ายค่อยๆ งัดเอาอาวุธเยี่ยมๆ ของตัวเองออกมาสู้กัน เหมือนการเกทับน่ะครับ ตอนแรกฝ่ายนี้ดูได้เปรียบ แต่วินาทีต่อมาอีกฝ่ายก็มาพร้อมอาวุธที่คาดไม่ถึง เพิ่มความลุ้นได้ไม่เลวครับ แต่มาเสียหน่อยตรงตอนเผด็จศึกน่ะแหละ บทจะจบก็จบซะอย่างนั้นเลย ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า เร็วไปหน่อยมั้ง อารมณ์ใกล้ๆ กับตอนดู บุญชู 9 น่ะครับ ตอนจะจบนี่อารมณ์กำลังมาเลย เหมือนนั่งเครื่องบินกำลังจะลงพื้นสวยๆ แต่ดันเจอกัปตันเบรกเอี๊ยด หน้าคะมำไปชนเก้าอี้ข้างหน้า… ดูจบออกมาปากเลยเจ่อนิดๆ (ว่าไปนั่น)

แม้กระแสคำชื่นชมจะออกมากลางๆ ค่อนไปทางลบมากกว่า แต่สำหรับผม นี่เป็นหนังไทยอีกเรื่องที่ทำออกมาได้ไม่เลวครับ ดูสนุกได้ มีสาระพอหอมปากหอมคอ ซึ่งถ้าอยากดูให้ได้อรรถรสก็ขออย่างเดียวครับ “อย่าคาดหวัง” เท่านั้นพอ

สองดาวใกล้ครึ่งครับ

(6/10)