ยอมรับว่าตอนดู Atlantis: The Lost Empire รอบแรกตอนที่มันเข้าโรงนั้นผมค่อนข้างจะเฉยกับหนังครับ อาจเพราะยุคโน้นมีหนังและการ์ตูนออกมาหลากรสหลายแนว จนไม่ได้รู้สึกชอบอะไรเป็นพิเศษเรื่องนี้ ครั้นพอเอามาดูรอบล่าสุด (ซึ่งก็ประมาณ 23 ปีให้หลัง) ในแง่ความชอบก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นครับ แต่มันให้ความรู้สึกดีๆ แบบชวนให้นึกถึงวันเก่าๆ อะไรแบบนั้นมากกว่า

ส่วนหนึ่งที่ผมไม่ได้ถูกใจเรื่องนี้มากนักอาจเพราะเคยดูหนังการ์ตูนผจญภัยสไตล์นี้มาบ่อยแล้วจากสารพัดโดราเอมอนตอนพิเศษน่ะครับ ซึ่งผมว่ามันสนุกและกลมกล่อมกว่านะ โดยเฉพาะเรื่องจินตนากรนี้ผมว่าโดราเอมอนทำได้ถึงกว่า อย่างตอนบุกใต้สมุทรที่มีครบทั้งปริศนา ความสนุก จินตนาการลั้ำๆ และความลุ้น ในขณะที่เรื่องนี้ก็อาจจะดูได้เพลินๆ ครับ แต่ก็ยังไม่ถึงกับสามารถจับความสนใจเราได้แบบแม่นยำนัก

แต่การที่มาดูในรอบหลังนี้ แม้จะไม่ได้ชอบเพิ่มขึ้น แต่มันก็ทำให้นึกถึงยุค 2000 น่ะครับ ยุคที่หนังเข้าโรงดูจะหลากหลายกว่า ส่วนจะสนุกมากสนุกน้อยก็ว่ากันไป แต่มันมีให้ดูหลายแนวทั้งหนังและการ์ตูน ในขณะที่ยุคนี้ดูมันจะน้อยๆ และจำกัดๆ ยังไงก็ไม่รู้สิแฮะ – ว่าง่ายๆ ก็คือพอนึกถึงยุคนั้นแล้ว ก็บังเกิดความคิดประมาณว่า หนังสมัยนั้นอาจมีดีบ้างแป้กบ้าง แต่การที่มีคนขยันทำออกมาหลายแนวหลายเรื่องมันทำให้ยุคสมัยยามนั้นดูมีสีสัน

สำหรับตัวหนังจริงๆ ก็ถือว่าดูได้เรื่อยๆ ครับ ตัวพล็อตก็ออกแนวผจญภัย ซึ่งพวกลูกเล่นหรือการทิ้งปมอะไรอาจยังไม่ลงล็อค แต่จุดที่ไว้ใจได้คืองานสร้างน่ะครับ ภาพสวยพอตัว และที่ชอบที่สุดก็คงเป็นดนตรีดีๆ ของ James Newton Howard ฟังแล้วมันนึกถึงยุคนั้นเลยนะครับ ยุคสมัยแห่งความหลากหลาย ยุคที่สกอร์แต่ละเรื่องจะมีคาแรคเตอร์ของตัวเองที่เด่นชัด อย่างเรื่องนี้ก็ได้รสความเป็นหนังผจญภัยผสมแฟนตาซีแบบเต็มๆ ว่าตรงๆ คือที่รู้สึกโอเคกับหนังมากขึ้นก็เพราะดนตรีนี่แหละ

ในแง่รายได้ หนังก็ถือว่าติดตัวแดงพอสมควรครับ ได้ทั่วโลกไปราว $186 ล้าน จากทุนราว $120 ล้าน

เอาเป็นว่าหนังก็ถือว่าดูได้เพลินๆ ครับ เปิดดูกับเด็กๆ ในวันหยุดก็น่าจะโอเค

สองดาวครับ

(6/10)