เปลี่ยนแนวบ้างครับ รู้สึกตัวเองขยันเล่าหนังสยองจัง ขนาดหนังฮาก็ยังไม่พ้นแนวล้อเลียนหนังสยอง วันนี้ต้องเริ่มอะไรใหม่ๆ แล้วครับ อีกอย่างต้องเริ่มเอาหนังดังๆ มาพูดถึงให้เยอะหน่อย พูดแต่หนังที่ชาวบล็อคไม่รู้จักทั้งนั้นเลยตู

สำหรับเรื่องนี้ก็เข้าไปดูในโรงนะครับ ตั้งแต่ต้นปี 46 โน่น เก่าพอควร

ตอนดูก็ให้นึกในใจล่ะครับว่าบารมีของเจ๊ Sandra Bullock นี่ดังแบบเงียบๆ นะครับ ไม่เปรี้ยงปร้าง แต่ก็มีมาเรื่อยๆ ทำเงินไปแบบเรื่อยๆ วันดีคืนดีก็มีเข้าร้อยล้านเป็นพักๆ เก็บชื่อไปแบบนิ่มๆ ครับ แล้วดูๆ ไปก็ไม่ใช่ธรรมดานะ เพราะหนังส่วนมากเจ๊แกเล่นเอง อำนวยการสร้างเองด้วย เรื่องนี้ก็เหมือนกันครับ ก็ให้นับถืออยู่เหมือนกัน

สำหรับ TWN นี้ก็เป็นการจับเอาสูตรหนังรักโรแมนซ์แบบเดิมๆ มายำใหม่ เล่าเนื้อเรื่องแล้วท่านคงอ๋อเป็นฉากๆ ครับ เปิดมาก็แนะนำตัวละคร พระเอกนางเอกก็ดูเป็นคนละขั้วชนิดที่ไม่น่าจะมาบรรจบกันได้ครับ นางเอกก็คือลูซี่ เคลสัน (Bullock) ทนายสาวจอมห้าวที่กำลังสู้เต็มที่เพื่อปกป้องตึกรามบ้านช่องในย่านเก่าแก่ของเมือง ให้พ้นจากการยึดของจอร์จ เวด (Hugh Grant ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องเป็นบทหนุ่มอังกฤษแน่ๆ) เจ้าพ่อธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่

แล้วไงล่ะครับ ตอนแรกตีกัน ก็เท่ากับเริ่มรู้จักกัน จอร์จถูกใจเลยจ้างลูซี่มาเป็นทนายส่วนตัวช่วยตัดสินใจในเรื่องต่างๆ จากนั้นก็ปิ๊งปั๊งกันในเวลาต่อมา

หนังจัดว่าดูได้เพลินๆ แบบเรื่อยๆ ครับ ลงสูตรพิมพ์นิยมที่เห็นกันมานักต่อนักแล้ว ไม่ค่อยมีอะไรฉีกนัก เดาได้รู้ทาง ซึ่งจะว่าไปมันก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงแนวรักมันก็ต้องซ้ำทางเดินกันอยู่แล้ว เป็นเรื่องธรรมดา แต่อย่างน้อยก็ขอให้มันลื่น สนุกและที่สำคัญคือ ขอให้มันดูแล้วโรแมนติกครับ

แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกระหว่างดูก็คือ อารมณ์หวานๆ ในหนังมันยังไม่ถึงเครื่องถึงฝั่งซักเท่าไหร่ จริงๆ ผมว่า Marc Lawrence ผู้กำกับที่รับหน้าที่เขียนบทด้วยก็สามารถสร้างบทพูดได้น่าสนใจ ทั้งฮาและเพลินในระดับหนึ่ง แต่ในเรื่องความแหววหวานเอาใจตลาดและคนดูนั้นยังพร่องอยู่ครับ เหมือนบทโอเค แต่ด้านอารมณ์ยังดีได้อีก

จริงๆ ก็ไม่ทราบจะบ่นทำไมมากมายล่ะครับ หนังฝรั่งมันประมาณนี้แหละ เรื่องอารมณ์ความล้ำลึกมันไม่มากมายเท่าเอเซียหรอก นี่ไม่ใช่ทวีปนิยมนะครับ แต่เป็นอย่างนี้จริงๆ อ้ะ แล้วดูท่าว่าจะติดใจติดรสหนังรักๆ สไตล์เกาหลีญี่ปุ่นมาก เลยพาลมองหนังลึกเกินไปทุกที เรื่องไหนเบาการเร้าอารมณ์ก็เลยชอบเอามาว่าทุกที

แต่ถ้ามองเป็นหนังฝรั่ง ตามมาตรฐานมันก็เพลินๆ น่ะครับ ฮาดีสนุกดี ดูได้เรื่อยๆ เพียงแต่มันไม่ได้ซาบซึ้งตรึงใจเท่านั้นเอง

สำหรับบทหนุ่มอังกฤษจอมสำรวยสำเนียงน่าถีบนี่ต้อง Grant คนเดียวเท่านั้นครับ เฉพาะสำเนียงก็ฮาแล้ว อังกฤษแท้จริงๆ ส่วนพวกแววตา รอยยิ้มก็ไหลตามน้ำ ก็ถือเป็นข้อดีอย่างหนึ่งในการเลือกคนมาเล่นครับ ที่เลือกได้เหมาะ ไม่รู้สิผมว่าตอนเขียนบท แค่เขาคิดถึงคนอังกฤษจอมยะโส หน้าพีแกก็ลอยมาแล้วล่ะครับ

ส่วน Bullock ก็พอกัน กับบทสาวเปิ๊บๆ ก็ไม่ต้องห่วง แสดงได้ดีไม่มีตก แต่สิ่งหนึ่งที่ตระหนักได้ระหว่างดูคือเธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่ได้ดูใสๆ ปิ๊งๆอย่างสมัย While You Were Sleeping อันนี้ก็ว่ากันไปตามเวลาน่ะนะครับ แต่หากว่ากันตามบทก็ถือว่าเหมาะสมนะครับ เพราะบทมันเขียนมาว่าลูซี่ (ดันชื่อเดียวกันใน While You อีก) เป็นคนไม่แต่งหน้า ไม่ใส่ใจเรื่องรูปกายสนแต่งานเป็นหลัก

ขออภัยครับที่เรื่องมาก แต่จริงๆ นะ ตอนดูในโรงหน้าเธอเบ่อเร้อ มันเหี่ยวแบบชัดเจนจริงๆ ครับ แล้วยังทรงผมอีก คือผมว่ามันน่าจะดูดีกว่าเนี้ย หน้าเธอดูตอบนะ ไม่เหมาะจะมาไว้ลมลีบๆ แบบนี้น่ะครับ ดูไปพาลจะนึกถึงซาตาโกะ ผมลีบหน้าตอบ เอออออออออออออออออ นี่ถ้าคลานมาที่จอผมคงวิ่งก่อนล่ะครับ 555 แต่มันจริง หน้าเธอตอบไงครับ ไม่รู้ไปลดน้ำหนักมามั้ย ต้องมาตอนมัดผมนี่แหละถึงดูดีขึ้นหน่อย แต่นอกนั้นดูโทรมๆ (อันนี้ส่วนตัวครับ ไม่ต้องเอามาคิดมากนะ แค่บ่นครับ แค่บ่น )

นอกจากนี้ก็ยังมี Alicia Witt สาวสวยอีกรายที่หายไปเลยครับ หลังๆ เนี่ย เธอก็มารับบทเป็นจูน คาร์เวอร์ ทนายสาวที่จะมาทำงานแทนลูซี่ ซึ่งถือว่าทำให้หนังยิ่งสมดุลหายหนักเลยครับ เพราะเธอไฉไลมากๆ แล้วยังออกแนวน่ารักอีกอ้ะ เซ็กซี่เหลือร้าย แล้วเธอไม่ได้มาเป็นนางร้ายแบบหนังไทยด้วยนะครับ ไอ้มาแว้ดๆๆ ทำตัวให้คนดูเกลียดน่ะไม่มี แต่จะมาในแนวร้ายลึก แต่ไม่รู้เหมือนกันดูไปดูมา ผมว่าลูซี่จะร้ายลึกมากกว่าด้วยล่ะครับ แต่ก็เป็นสีสันที่สวยงามใช้ได้ทีเดียว

อีกส่วนที่หนังถือว่าทำได้ดีคือเพลงที่ใส่ลงมาพอเหมาะกับฉากต่างๆ ดนตรีก็โอเค

ถ้าถามผมนะ ผมว่าผู้กำกับ Lawrence ยังไม่เชิงว่าสอบผ่านหรอก เพราะหนังมันยังไม่เฉียบเต็มที่ เรื่องฮาน่ะพอไหว แต่โรแมนติกยังไม่ได้ใจ จะหาว่าผมเรื่องมากก็ยอมล่ะครับ แต่มันคิดอย่างนั้นจริงๆ

ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ชอบหนังเรื่องนี้นะครับ มันก็ดูได้เพลินๆ เพียงแต่ยังไม่เต็มที่ แต่หนังก็มีฉากดีๆ สื่อความหมายแบบที่ผมชอบเยอะครับ อย่างตอนที่ลูซี่ต้องสั่งอาหารจีนขึ้นมากินคนเดียว โทรไปสั่งน่ะครับ แล้วไอ้คนรับก็ยังอุตส่าห์ถามอีกว่า กินคนเดียวเหรอครับ ก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำความเหงาในใจเธอ ผมว่าดีนะ แล้วฉากที่ว่านี่ยังมีผลมากในบทสรุปของเรื่อง ทำให้จบแบบเรียกร้อยยิ้มได้ไม่เลวเลยล่ะครับ ไอ้ฉากพวกนี้แหละที่น่าจะมีเยอะๆ หรืออีกช่วงก็ตอนที่เธอเมาแอ๋บนเรือของจอร์จ ก็น่ารักดี แล้วมันทำให้เราเชื่อไง เชื่อว่าจอร์จเริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้มากขึ้น ก็ถ้ามีฉากแบบนี้มากๆ มันคงดีล่ะครับ

นี่ผมยังแอบคิดเลยนะ ถ้าหนังใส่ลูกเล่นเยอะหน่อย มันคงจะอร่อยได้ไม่ยากเย็น อย่างฉากที่สองคนนั่งคุยกันบนเฮลิคอปเตอร์น่ะครับ ถ้าได้ผู้กำกับเยี่ยมๆ หน่อย (อย่างน้อยก็สันทัดหนังโรแมนติกหน่อย อย่าง Nora Ephron ก็ได้) มันคงออกมาหวานหยุดน่ารักกว่าที่เป็นมากเลยล่ะครับ

ผมไม่คาดหวังกับหนังเท่าไหร่ ดูเลยไม่ผิดหวัง แต่จบแล้วก็จบกันครับ ไม่ได้ประทับใจอะไร

แต่ก็ดูเพลินๆ ได้ครับ สบายๆ

สองดาวฮะ

(6/10)