ผลงานอีกชิ้นของผู้เขียนบทโคตรเก่งอย่างพี่ Richard Curtis แห่ง Four Weddings and a Funeral ที่เอาอีกแล้วครับ จับเอาพล็อตที่…เอ่อ…หลายท่านอาจนิยามว่าน้ำเน่าน่ะนะครับ แต่บอกเลยว่าหนังทำออกมาได้น่ารักและน่าจดจำจริงๆ

เรื่องของหนุ่มอังกฤษนิสัยดีนาม วิลเลี่ยม (Hugh Grant – ที่ถนัดนักกับบทหนุ่มอังกฤษแสนดีตลอดกาล บทแบบนี้ต้องยกให้เขาจริงๆ ครับ) ที่ได้เจอกับ แอนนา สก็อต (Julia Roberts) ดาราสาวขวัญใจคนทั้งโลกที่แวะมาซื้อหนังสือในร้านของเขาพอดี

ตอนแรกก็หมือนจะแค่ผ่านมาเจอแล้วก็จากกันไปครับ แต่ไปๆ มาๆ พวกเขาก็ได้เจอกันอีก จนในที่สุดความรู้สึกดีๆ ระหว่างดาราสุดดังกับคนสามัญธรรมดาก็เริ่มก่อตัว… ว่าแต่ความรักครั้งนี้มันจะเป็นไปได้หรือนี่?

ว่ากันว่าบทหนังเรื่องนี้ผุดขึ้นมาในหัวของ Curtis ตอนกลางดึกครับ เขาคิดถึงพล็อตว่าด้วยคนธรรมดาที่ได้รักกับคนดังแบบสุดๆ แล้วไอเดียตั้งต้นเขาก็ค่อยๆ ขัดเกลาไอเดียนั้นจนลงตัวออกมาเป็นบทหนัง

จุดเด่นอย่างหนึ่งในหนังที่ Curtis เขียนบทนี่ต้องยกให้บทสนทนาดีๆ ของแบบนี้เราได้เจอมาตั้งแต่ Four Weddings แล้วครับ ต้องยอมรับเลยว่าบทสนทนาสไตล์ Curtis นั้น มันชวนให้คิด มันมีนัยทางจิตวิทยา มันสะท้อนตัวตนคนที่พูด และมันยังเพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับพัฒนาการความรักที่พระ-นางมีให้กันด้วย

คือในหนังสไตล์ Curtis แทบทุกเรื่องครับ (ลองไปดูได้เลย) จะพบว่าการที่พระ-นางจะชอบกันนั้น ไม่ได้แค่หล่อเลยชอบ สวยเลยชอบ ไม่ใช่การปิ๊งฉาบฉวย แต่ปิ๊งกันที่ความคิด ความรู้สึก อันนำมาสู่ความผูกพัน – พวกเขาชอบพอกันโดยผ่านการสื่อสารทั้งคำพูดและการแสดงออก อีกทั้งการมีประสบการณ์เรื่องต่างๆ ร่วมกัน ทั้งหมดจะค่อยๆ หล่อหลอมให้ความรักระหว่างพวกเขาเติบโต – สรุปง่ายๆ คือ บทดีๆ และองค์ประกอบต่างๆ ในหนังทำให้เราเชื่อครับว่าแอนนากับวิลเลี่ยมมีใจให้กันจริงๆ ผมเรียกการปิ๊งแบบนี้ว่า ปิ๊งแบบมีที่มาที่ไป – และนั่นก็ทำให้หัวใจคนดูอย่างผมพองโตและอิ่มสุขตามไปด้วย

แน่นอนครับว่านอกจากบทดีๆ แล้ว คนกำกับมือก็ต้องถึงด้วย ซึ่งผู้กำกับ Roger Michell ก็คุมหนังได้ดีครับ โทนถือว่ากำลังดีนะ คือมันไม่ได้หวานจ๋าแล้วก็ไม่ได้ฮากระหน่ำ ถือว่าเล่าเรื่องได้อย่างพอเหมาะ ซึ่งหนังก็อาจไม่ถูกจริตนักสำหรับคนที่ชอบอะไรที่มันรสจัดหรือปรุงหนักๆ น่ะนะครับ แต่บอกเลยว่าเพราะรสมือที่พอดีๆ แบบนี้นี่แหละที่ทำให้ Notting Hill มีรสชาติเฉพาะตัวต่างจากหนังรอมคอมเรื่องอื่นๆ

ดาราถือว่าแสดงกันได้ดีครับ ซึ่ง Grant และ Roberts คือตัวเลือกแรกที่ Michell และ Curtis เล็งไว้ ซึ่งทั้งคู่เคยออกมาบอกว่าตอนแรกพวกเขาก็ไม่แน่ใจครับว่า Roberts จะมาแสดงนำให้ไหม เลยมีการส่งบทไปให้เอเย่นต์ของเธอลองอ่านก่อน ครั้นพออ่านเสร็จเอเย่นต์ก็รีบส่งบทนั้นให้ Roberts พร้อมโน้ตตัวโตๆ เลยว่า “นี่คือบทหนังรอมคอมที่ดีที่สุดที่เคยได้อ่านมา” และพอ Roberts อ่านบทจบ เธอก็ตัดสินใจร่วมแสดงทันที

ถ้าจำกันได้ในหนังจะมีฉากที่แอนนาคุยกับเบอร์นี่ย์ (Hugh Bonneville) แล้วเบอร์นี่ยก็ถามเธอว่ารายได้จากงานเรื่องล่าสุดของเธอนั้นคือเท่าไร แอนนาก็ตอบไปว่า $15 ล้าน ซึ่งตัวเลขนั้นคือค่าตัวจริงๆ ที่เธอได้จากการแสดงเรื่องนี้นั่นเองล่ะครับ

ดาราสมทบก็ถือว่าน่าจดจำครับ โดยเฉพาะ Rhys Ifans ที่ขโมยซีนได้ทุกรอบที่ปรากฏตัว และของดีอีกอย่างต้องยกให้ Soundtrack ครับ เพลงดีๆ เสริมอารมณ์ให้หนังได้อย่างยอดเยี่ยม โดยเฉพาะเพลง She ของ Elvis Costello และ When You Say Nothing at All ของ Ronan Keating

และตอนออกฉายนี่หนังถือว่าอาจหาญมากครับ เพราะตอนนั้นทุกโปรแกรมหลีกทางให้ Star Wars: Episode I – The Phantom Menace แต่เรื่องนี้กลับกล้าฉายในสัปดาห์หลังจาก Star Wars ด้วยความเชื่อที่ว่าแม้คนจะอยากดู SW กันแค่ไหนก็ตาม แต่ผู้สร้างก็เชื่อว่าคนดูที่เป็นผู้หญิงส่วนหนึ่งต้องอยากดูเรื่องนี้แน่ – แล้วพวกเขาก็คิดถูกครับ เพราะสุดท้ายหนังก็ทำเงินเกินร้อยล้าน – เบ็ดเสร็จทั่วโลกก็ได้ไป $364 ล้าน จากทุน $42 ล้านครับ ประสบความสำเร็จอย่างสวยงามสมใจคนทำ

และว่ากันว่าหนังฉบับตัดต่อรอบแรกนั้นยาวประมาณ 3 ชั่วโมงครึ่งครับ ก็ต้องหั่นออกไปเยอะอยู่กว่าจะมาเป็นหนังฉบับที่เราได้ดูนี้

ผมยกให้นี่เป็นหนังโรแมนติกที่ควรค่าแก่การรับชมอย่างยิ่งครับ – พลาดไปล่ะเสียดายนะผมว่า

สองดาวสามส่วนสี่ดวงครับ

(7.5/10)