หลัง Kim Basinger ได้ออสการ์ไปจากผลงานเรื่อง L.A. Confidential เธอก็มาแสดงเรื่องนี้เป็นบทถัดมาครับ ในแง่หนึ่งก็คงเป็นการเดินตามเส้นทางสายดาราขายฝีมือ ซึ่งก็นับว่าเข้าท่า แต่เสียดายที่หนังไปไม่ถึงฝั่งสักเท่าไหร่
หลังดู Glass Onion จบ ผมก็ใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมงในการถามตัวเองว่าตกลงรู้สึกยังไงกับหนัง?
สำหรับผมแล้ว ความสนุกของ Knives Out ไม่ได้อยู่ตรงการเดาตัวฆาตกร (เพราะสารภาพตามตรงว่าพอจะเดาได้ตั้งแต่แรกๆ แล้ว) แต่มันสนุกเพราะหนังมีองค์ประกอบดีๆ มาผสมกันอย่างพอเหมาะ ไม่ว่าจะทีมดารามือดี การเล่าเรื่องที่มีชั้นเชิง มีรายละเอียดและมีอะไรให้ตามอยู่เรื่อยๆ และโทนของเรื่องที่ไม่หนักไม่เบาจนเกินไป ดูแล้วได้อารมณ์หนังสืบสวน แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้เรายิ้มได้เป็นระยะๆ
ไม่รู้ว่าจะได้ดูภาคต่อของฉบับนี้เมื่อไรน่ะนะครับ แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยภาคแรกนี่ก็ถือว่าทำออกมาได้เข้มข้น นำเสนอเรื่องราวได้ดี และคู่ควรแก่การดูซ้ำอยู่เหมือนกัน
ผมเป็นคนแปลกอยู่อย่างครับ นั่นคือ เวลาดูหนังการ์ตูนแนวผจญภัยทีไร อดไม่ได้ที่จะเกิดคำถามว่า “ทำไมไม่ทำเป็นเวอร์ชั่นคนแสดงจริงล่ะ?” เพราะยังไงความรู้สึกและการรับรู้ของคนดูย่อมต่างกัน ไม่ว่าวิทยาการด้านภาพกราฟฟิคจะไปไกลแค่ไหน ทำตัวละคร ภาพเคลื่อนไหวต่างๆ ได้เหมือนจริงเพียงไร แต่ยังไงภาพคนมีเลือดเนื้อแท้ๆ (แม้จะมีสลิงกับเอฟเฟคท์ช่วย) กับภาพคนคอมฯ เนรมิตก็ยังมีช่องว่างห่างกันอยู่พอสมควร
ความพยายามแก้มือครั้งที่สองของค่าย Warner Bros กับนิยายที่ชื่อ The Body Snatchers
หลายคนอาจมารู้จักพี่ Daniel Craig ตอนได้รับเลือกเป็นเจมส์ บอนด์นะครับ ส่วนผมนี่คุ้นหน้าแกมาตั้งแต่เล่นบทสมทบเป็นพระเอกในคราบพระรองใน Lara Croft: Tomb Raider แล้วก็ต่อด้วยเรื่องนี้ครับ
ถือเป็นไอเดียที่เข้าท่าครับสำหรับหนังเรื่องนี้ ที่จับเอาสูตรหนังคาวบอยมาเล่นแบบพลิกแพลงแบบที่ไม่ค่อยมีใครทำ
ในเบื้องต้น ผมมองว่าผมคงคาดหวังกับ Spectre มากเกินไปครับ ซึ่งความคาดหวังที่ว่าก็เกิดจากหลายเหตุผล ไม่ว่าจะเพราะได้ทีมงานเดิม, เพราะ 3 ภาคก่อนถือว่าดูได้มีมาตรฐาน (และ 2 ใน 3 ภาคถือว่าเข้าขั้นคลาสสิก) และเพราะการกลับมาขององค์กรสเปคเตอร์
Skyfall เป็นหนึ่งในหนังไม่กี่เรื่องที่ผมบอกตัวเองทันทีหลังดูจบว่า “ต้องดูอีกรอบ”
สังเกตดีๆ นะครับ ผมใช้คำว่า “ต้องดูอีกรอบ” ไม่ใช่ “อยากดูอีกรอบ”
หมื่นทิพ's Review 