
มีคำกล่าวว่า มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ก็คือหยดน้ำเล็กๆ มากมายมารวมตัวกัน
มีคำกล่าวว่า มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ก็คือหยดน้ำเล็กๆ มากมายมารวมตัวกัน
เดินทางมาถึงภาค 5 แล้วครับสำหรับ Underworld
ผมรู้สึกว่าหนังที่สร้างจากหนังสือของ Seth Grahame-Smith จริงๆ มีจุดน่าสนใจครับ มีความแหวกแนวผสมกับสไตล์ดั้งเดิมของวรรณกรรมคลาสสิก และหนังที่ทำออกมาจริงๆ ก็มีความน่าสนใจอยู่ เพียงแต่หากมาพิจารณาโดยรวมๆ แล้วก็จะพบว่าหนังเข้าทาง แต่อาจจะยังไม่เข้าท่าแบบเต็มที่
ดูหนังเรื่องนี้แล้วพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยครับ
หนังที่นักวิจารณ์ไม่ปลาบ แต่ผู้ชมส่วนใหญ่ปลื้มครับ ซึ่งผมก็อยู่ในพวกหลังคือชอบหนังกับเขาเหมือนกัน รู้สึกแฮ้ปปี้ยามได้ดู และรู้สึกอิ่มเอมไปกับเรื่องราวหวานปนซึ้งแบบนี้
ในยุคที่จินตนาการสดใหม่เริ่มเกิดขึ้นยาก ทางออกสำหรับอะไรก็ตามที่ต้องอาศัยจินตนาการ (เช่น ภาพยนตร์) ก็คือการต่อยอดจินตนาการเดิม เติมเต็มส่วนที่ไม่ถูกพูดถึงเอามาขยายความกัน
นานมาแล้วผมเคยดูหนังเรื่อง Harold and Maude แล้วก็เกิดอาการกระอักกระอ่วนใจพอประมาณ เมื่อพบว่าหนังเกี่ยวกับความรักระหว่างหญิงชราวัย 70 กว่ากับหนุ่มวัยละอ่อนอายุ 20 ต้นๆ
ช่วงนี้ลองหยิบซีรี่ส์ Downton Abbey มาดู พอดูๆ ไปก็นึกถึงหนังเรื่องนี้ขึ้นมาครับ เพราะแรกเริ่มเดิมที Downton Abbey จะเป็นภาคแยกของ Gosford Park แต่สุดท้ายทีมงานตัดสินใจเอาเฉพาะสไตล์ของเรื่อง (ที่ว่าด้วยเรื่องของชนชั้นสูงและคนรับใช้ ในคฤหาสน์หลังใหญ่) มาสานต่อ ส่วนด้านเนื้อหาจะเป็นเอกเทศไม่เกี่ยวกัน
ผมเป็นคนหนึ่งที่หลงรักเสน่ห์หนังเบาสมองสไตล์ลุง Woody Allen เข้าอย่างจังเบ่อเร่อ
“รหัส” และ “มนุษย์” มีความเหมือนกันมากๆ อยู่ 2 ประการใหญ่ๆ นั่นคือ “ซับซ้อน” และ “ต้องใช้เวลาทำความเข้าใจ”