บีแมน (Nicolas Cage) และ เฟลสัน (Ron Perlman) สองนักรบครูเสดที่ตัดสินใจออกจากการรบที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่าเพื่อกลับบ้านเกิด แต่พอเขาไปถึงก็พบว่าเมืองเต็มไปด้วยโรคระบาด ซึ่งชาวเมืองเชื่อกันว่าเป็นเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง (Claire Foy) ที่เป็นแม่มด
ยินดีต้อนรับสู่เมืองพอตเตอร์ส บลั๊ฟฟ์ เมืองเล็กๆ แสนสงบในนิว อิงค์แลนด์ ที่ซึ่งนายอำเภอแดน กิลลิส (James Farentino) พยายามดูแลให้เกิดความสงบสุขมากที่สุด แต่แล้วเขาก็ต้องหัวปั่นไม่เว้นแต่ละวัน เพราะเมืองนี้มักจะเกิดเหตุฆาตกรรมอย่างโหดเหี้ยมและไร้สาเหตุบ่อยครั้ง อีกทั้งคนที่ตายส่วนมากก็เป็นเพียงนักท่องเที่ยวที่ไม่น่าจะไปมีเรื่องกับใครได้
ก็เป็นหนังแนวอีกเรื่องครับ ชายคนหนึ่งถูกส่งไปยังโรงพยาบาลรักษาโรคทางจิตแห่งหนึ่งครับ ซึ่งโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ในป่าลึกห่างไกลผู้คน
เป็นหนังแวมไพร์ที่ไม่ธรรมดา มาพร้อมไอเดีย แง่คิด และจัดว่ามีความสดพอตัว
ผมว่าหนังสไตล์นี้ทำยากเหมือนกันนะครับ เพราะมันต้องลงล็อคทั้งความโรแมนติกผสมฮา มาบวกเข้ากับแอ็คชั่นแนวสายลับ ซึ่งเรื่องก่อนที่พยายามเล่นสูตรนี้อย่าง Knight And Day ก็ถือว่าพอทำได้แบบเสมอตัว ไม่เลวแต่ก็ยังไม่โดนเต็มร้อย ก็แอบลุ้นก่อนดูเหมือนกันครับว่าแล้วเรื่องนี้จะเข้าท่าแค่ไหน
แม้ภาคแรกแฟนการ์ตูนจะไม่ได้ชอบนัก แต่อย่างน้อยเด็กๆ ก็ดูสนุกแบบเอิ้กอ้ากไปได้ ทำให้ผู้สร้างเข็นหนังกัปตันอเมริกาออกมาอีกสักรอบ (ฉายทีวีเหมือนเดิม)
นี่คือกัปตันอเมริกาเวอร์ชั่นหนังทีวีน่ะครับ สร้างตั้งแต่ปี 1979 ซึ่งก่อนผมจะได้ดูก็รู้เรื่อยมาว่าเวอร์ชั่นนี้โดนสับเป็นบะช่อขนาดไหน แต่ก็นั่นแหละครับ ไม่ดูก็ไม่รู้ ต้องดูถึงจะเข้าใจว่ามันดีหรือไม่แค่ไหน
เชื่อว่าคนรุ่นผม (อายุราว 30 ขึ้น) น่าจะคุ้นชื่อ Robin Wliiams ดี สมัยนั้นถ้าหนังเรื่องไหนที่พี่คนนี้เล่น ให้สันนิษฐานไว้ก่อนเลยว่ามีดี สนุก และอาจมีความประทับใจพ่วงมาด้วย
I Am Number Four ทำให้นึกถึง Smallville แล้วผสมด้วย Twilight ซึ่งก็ไม่น่าแปลกล่ะครับ เพราะทีมเขียนบทก็คือ Alfred Gough และ Miles Millar คู่หูผู้สร้าง Smallville นั่นแหละ
เข้าใจผิดไปหลายกิโลเลยครับ ตอนแรกนึกว่าเรื่องนี้มันจะเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดอาละวาดกลางขั้วโลกที่เต็มไปด้วยพายุน้ำแข็ง (จินตนาการไปประมาณ The Thing น่ะครับ) แต่พอดูไปสักพักก็ถึงบางอ้าวครับ นี่มันหนังฆาตกรรมสืบสวนนี่หน่า
หมื่นทิพ's Review 