และแล้ว NCIS: New Orleans ก็อำลาจอไปในปีที่ 7 ครับ ยอมรับว่าใจหายเหมือนกันเพราะผมเพิ่งอำลา Hawaii Five-0 ไปหยกๆ นี่ต้องมาโบกมือลา NCIS: NOLA อีก และยังเป็นการอำลาไปพร้อมๆ กับช่อง Fox ไทยด้วย เหมือนอะไรที่คุ้นเคยพากันอำลาไปในเวลาไล่ๆ กัน
Color Out of Space อาจไม่ได้สมบูรณ์แบบเต็มร้อยน่ะนะครับ แต่สำหรับผม (ซึ่งชื่นชอบงานของ H. P. Lovecraft มากๆ) ขอบอกเลยครับว่าอะไรแบบนี้แหละที่ผมอยากเห็นบนจอมานานแล้ว
ตอนแรกแอบหวั่นใจอยู่เหมือนกันว่าปีนี้จะออกมาสนุกไหม เพราะ Zoe McLellan เจ้าของบทเมเรดิธ โบรดี้ เดินออกจากซีรี่ส์ไป เลยกลัวว่าบรรยากาศครอบครัวและอะไรหลายๆ อย่างที่สร้างไว้ตั้งแต่ปีแรกจะเจือจางลง
ปีแรกถือว่าเปิดตัวได้ประทับใจดีครับ สำหรับซีรี่ส์ชุดที่แยกออกมาจาก NCIS ที่ตอนนี้ซีรี่ส์ต้นฉบับก็ปาเข้าไป 14 ปีแล้วครับ ส่วนเรื่องนี้แม้จะมาทีหลัง แต่หลายอย่างก็ถือว่าทำออกมาสนุกได้มาตรฐานกำลังดีเลย
วาระเวลาที่ผมกำลังเขียนอยู่นี้ผมเพิ่งดูปี 10 จบไปครับ ดังนั้นการเขียนของผมก็จะออกแนวระลึกชาติสักหน่อยเวลาที่เขียนถึงปีเก่าๆ แต่ก็อยากบันทึกเอาไว้ครับ ว่านี่เป็นอีกหนึ่งซีรี่ส์ที่ดูจนจบ ตามดูต่อเนื่องยาวนานมานับสิบปี (แน่นอนว่ามีสปอยล์นะครับ บอกไว้ก่อนตรงนี้เลย)
เนื่องจากจำนวนหนังและซีรี่ส์ที่ดูแล้วยังไม่ได้รีวิวมันเยอะมากนะครับ แต่ใจก็อยากเล่าอยากร่ายให้หมดๆ ก็เลยต้องมีการกระชับพื้นที่เล่าแบบไม่ยาวมากหรือรวบเล่ากันบ้าง แบบนี้เป็นต้น
Nobody เรื่องนี้ นิยามได้สั้นๆ ว่า “อย่างมันส์!”
แดนนี่ มัลดูน (John Candy) ตำรวจหนุ่มใหญ่ที่อยู่กับแม่ที่ชื่อโรส (Maureen O’Hara) มานาน แน่นอนครับว่าเขาไม่มีแฟน เพราะวันๆ เอาแต่ห่วงแม่และแม่ของเขาเองก็เข้ากับใครไม่ได้ง่ายๆ ด้วย ชีวิตเขาเลยมีแต่แม่มาหลายสิบปีครับ
แอนดรูว์ (Lorenzo Lamas) นายตำรวจผู้ได้รับมอบหมายให้ปกป้อง จูลี่ (Claire Stansfield) นักโบราณคดีสาวที่เป็นพยานปากเอกในคดีโจรกรรมดาบของอเล็กซานเดอร์มหาราช
ดูเรื่องนี้ด้วยเหตุผลเดียวครับ นั่นคือมีพี่ Nicolas Cage ขึ้นชื่อหราอยู่ ก็เลยตามมาดูเพื่อให้กำลังใจตามประสาคนคุ้นเคย
หมื่นทิพ's Review 