ป้ายกำกับ: วิจารณ์หนัง

Scanners (1981) สแกนเนอร์

นี่เลยครับ ต้นตำรับหนังพลังจิตระเบิดหัวคนตู้มๆ เล่นเอาคนดูสยองกันไปพักหนึ่งเลยล่ะ เพราะมันตูมจริง เห็นจะๆ เลือดเลิดเนื้อเน้อะเลอะเทอะไปหมด ขณะที่ผมเล่านี่ถ้าใครฟังแล้วยังรับไม่ได้ก็อย่าดูเลยครับหนังเรื่องนี้ นี่ถือเป็นแบบทดสอบอย่างหนึ่งนะ ถ้าอ่านแล้วยังรับไม่ไหว อย่าดูหนังเลยครับ สงสารสภาพจิตตัวเอง

Next (2007) เน็กซ์ นัยน์ตามหาวิบัติโลก

เห็นหนังหัวคะมำไปเมื่อตอนออกฉายผมเลยออกจะเฉยๆ กับหนังเรื่องนี้นะครับ คนที่ดูมาแล้วก็บอกว่างั้นๆ จนความอยากดูหดหายไปหมด ยิ่งหลังๆ หนังพี่ Nicholas Cage แกแป้กหลายอัน ถ้าไม่นับ National Treasure กับ World Trade Center นะครับ รายได้ไม่ถึงดวงดาวซักเรื่อง จนผมอดคิดไม่ได้ว่าพลังดาราแกจะหมดแล้วหรือเปล่า

Arachnid (2001) ไอ้แมงมุมยักษ์

ฮ่าๆๆ มาอีกแล้วครับ หนังสัตว์ประหลาดแนวสยองเกรดบีที่ผมขยันดูนักดูหนา มันเป็นความสนุกส่วนตัวครับ ดูเอามันส์ และเอาความตื่นเต้นแบบอ่อนๆ ได้ไม่เลวทีเดียว

ใหญ่เต็มฟัด (1998) Who Am I?

ผมจำชื่อหนังเรื่องนี้ได้เนื่องมาจากตอนนั้นหนังมีการร่วมโปรโมชั่นกับเคเอฟซีหรือแม็คโดนัลด์อันนี้ก็จำได้ไม่แม่น รู้แต่ว่าตอนนั้นไปสั่งแฮมเบอร์เกอร์ชุดเต็มฟัดนี่ทีไรอดฮาไม่ได้ทุกที

The Runestone (1990) ศิลาอาถรรพ์ ซ่อนวิญญาณ

ผมเห็นหน้าปกหนังสยองเรื่องนี้มานานครับ แต่ไมได้ดูซักที จำได้แม่นทีเดียวกันรูปพระจันทร์ที่มีกรงเล็บปีศาจไปประทับอยู่ แล้วก็หน้าพี่ Alexander Godunov ด้วย

The One (2001) เดอะวัน… เดี่ยวมหาประลัย

แนวคิดเรื่องมิติคู่ขนานนั้นผมก็คุ้นเคยมานานแล้วล่ะนะครับ ซีรี่ส์ที่ทำให้ผมคุ้นเคยแนวคิดนี้ก็คือ Sliders ที่เหล่าตัวเอกต้องเดินทางข้ามมิติคู่ขนาน หาทางกลับมิติดั้งเดิมที่ตัวเองอยู่ ก็เลยต้องไปเผชิญกับโลกในมิติอื่นๆ ซึ่งมีทั้งที่ปกติและแปลกกว่าโลกมนุษย์เดิมที่พวกเขาเคยอยู่

Max Payne (2008) แม็กซ์ เพย์น ฅนมหากาฬถอนรากทรชน

ผมเป็นคนหนึ่งนะครับที่สนุกสนานเมามันส์ไปกับการคลิ้กขวาในเกม Max Payne ทั้งสองภาค เกมบ้าอะไรก็ไม่ทราบ ยิงได้มันส์ ยิงได้เท่ห์ เล่นไปได้อารมณ์เหมือนลงไปเป็นแม็กซ์ เพย์นซะเอง (บางรอบชอบสโลว์แล้วหมุน เล่นเอาสายเมาส์บิดแล้วบิดอีก อิอิ สะใจดีครับ)

Payback (1999) เพย์แบ็ค มหากาฬล้างมหากาฬ

ตามปกติหนังที่มีข่าวลือว่าผู้กำกับกับนักแสดงไม่กินเส้นกันมักจะออกมาไม่ใคร่จะลงตัวอย่างที่เขาว่า เพราะจังหวะหนังจะขาดความกลมกล่อมไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ยิ่งหนังอันไหนที่นักแสดงเกิดมีอิทธิพลจนสามารถถีบผู้กำกับออกจากเก้าอี้แล้วเอาหนังมาตัดต่อเอง กรณีหลังนี่ยิ่งไปกันใหญ่เลยครับ เละเทะไปหลายเรื่องแล้ว… แต่กับ Payback คงเป็นข้อยกเว้นหนึ่ง