อีกเวอร์ชั่นหนึ่งของ The Phantom of the Opera ที่หนนี้ทำเป็นหนังสยองแบบเต็มรูปแบบครับ เอาแค่ผู้มารับบทปีศาจแห่งโอเปร่าก็มั่นใจในดีกรีความสยองได้แล้ว เพราะเขาคือ Robert Englund เจ้าของบทนิ้วเขมือบเฟรดดี้ ครูเกอร์นั่นเอง
ความรู้สึกที่ผมมีต่อ The Meg นั้นแบ่งออกได้เป็น 2 ครึ่งครับ นั่นก็คือครึ่งแรกกับครึ่งหลัง ซึ่งความรู้สึกที่มีต่อแต่ละครึ่งนั้นจัดว่าต่างกันพอสมควร
ใครเคยดูหนังแล้วในหัวของเรามันตะโกนก้องเกือบตลอดว่า “โว้วววววววววววว เฮ้ยยยยยยยยยยย AGhhhhhhhh” บ้างไหมครับ? คือตะโกนด้วยความทึ่งในตัวหนังน่ะครับ (ไม่ว่าจะทึ่งบวกหรือทึ่งลบก็เถอะ 555)
เท่าที่รับรู้มา ดูเหมือนหนังเรื่องนี้จะโดนสับเป็นบะช่อพอสมควรเลยครับ (555) ในขณะที่ผมนั้นดูแล้วก็รู้สึกว่าดูได้เพลินๆ ไม่ได้ผิดหวังอะไรนัก ส่วนหนึ่งก็อาจเพราะไม่ค่อยหวังอยู่แล้ว บวกกับสไตล์ของหนังที่ออกมาใกล้ๆ กับที่กะไว้ตั้งแต่ตอนดูตัวอย่าง
ยอมรับว่าเพิ่งทราบตอนดูนี่แหละครับว่า Mercy สร้างจากเรื่องสั้นของป๋า Stephen King และดัดแปลงเป็นบทหนังโดย Matt Greenberg ที่เคยดัดแปลงงานของป๋า King มาเป็นหนังดีๆ อย่าง 1408 มาแล้ว
การกลับมาหนที่ 7 ของฆาตกรผีแค้นฝังหุ่นนามว่าชัคกี้ครับ ก็บอกตรงๆ ครับว่ารอดูอยู่เหมือนกัน เพราะภาคที่แล้ว (Curse of Chucky) หนังสามารถฟื้นฟูศรัทธาให้ผมขึ้นมาได้ในระดับหนึ่ง แต่ก็มีเผื่อในไว้ตามระเบียบครับ
เรื่องของฉลามที่มี 3 หัว แล้วก็ไล่งับคนครับ ^_^
ผมเชื่อว่าทุกท่านคงรู้จักชื่อของ R.L. Stine มากขึ้นหลังจากการมาของหนังเรื่อง Goosebumps นะครับ พี่ท่านเป็นนักเขียนและนักสร้างสรรค์เรื่องราวแนวสยองขวัญผสมแฟนตาซี (แบบเด็กอ่านได้ ไม่ถึงกับน่ากลัวเกิน)
หากเอลเลน ริปลี่ย์ คือคู่ปรับตลอดกาลของเอเลี่ยนแล้วล่ะก็ นายเบิร์ต กัมเมอร์ (Michael Gross) นี่ก็ถือว่าเป็นคู่แค้นอมตะของเหล่าทูตนรกล้านปีล่ะครับ
ออกตัวอีกครั้งครับว่าไม่ได้อ่านการ์ตูน ดังนั้นมุมมองความคิดของผมอาจฟังเอ๋อๆ สำหรับคอมังงะน่ะนะครับ ^_^ ดังนั้นหากผมแสดงความเอ๋อออกไปก็ขออภัยล่วงหน้าครับผม
หมื่นทิพ's Review 