ภาคแรกประสบความสำเร็จอย่างสวยงาม จนต้องมีภาค 2 ตามออกมาครับ

ภาคนี้จริงๆ ก็คล้ายภาคแรก เพียงแต่เส้นเรื่องจะมีรายละเอียดเพิ่มขึ้น เริ่มจากคีซ่า (Nadies) กับคีรี (Eiros) ลูกของคีโก (นิเชา) ที่ออกไปเล่นซนจนติดอยู่บนรถของพวกล่าสัตว์ผิดกฎหมาย คีโกเลยต้องแกะรอยตามหาลูกกลับคืนมา

เส้นเรื่องต่อมาก็ว่าด้วย ดร.แอน เทย์เลอร์ (Lena Farugia) ทนายสาวจากนิวยอร์คกับ ดร. สตีเฟน มาร์แชลล์ (Hans Strydom) นักสัตววิทยาที่ต้องมาผจญภัยกันกลางทะเลทรายคาลาฮารี โดยที่ทั้งสองก็ไม่ใคร่จะถูกกัน ก็ตามสูตรน่ะนะครับ – แต่ก็เชื่อว่าหลายท่านคงพอเดาได้แล้วล่ะ ว่าพอเปิดมาไม่ถูกกันแบบนี้ สุดท้ายจะลงเอยกันอย่างไร

อีกเส้นเรื่องด้วยด้วยทหารคิวบานามว่ามาเทโอ (Erick Bowen) ที่ได้มาเจอกับทหารแองโกล่านามว่าทีมี่ (Treasure Tshabalala) ซึ่งพอดีพวกเขาอยู่คนละฝ่ายกันครับ เลยมีการตีกับเขม่นกันตามเรื่อง – แล้วจากนั้นเส้นเรื่องทั้งหลายก็จะมาบรรจบกันครับ ส่วนบทสรุปจะเป็นเช่นไรคำตอบก็อยู่ในหนังครับ แต่ก็พอจะบอกได้ว่า หนังครื้นเครงเอาฮาแบบนี้ ถ้าจบเศร้าจบโศกก็เสียยี่ห้อกันพอดี 555

ภาคนี้หนังดูเน้นเอาฮาเอาบันเทิงเป็นหลักครับ ผมเลยออกจะชอบภาคแรกมากกว่าเพราะมันมีสาระและประเด็นชวนคิดเยอะกว่าหน่อย แต่กระนั้นผมก็ยังชอบภาคนี้นะ เพราะมันสนุกครับ ดีไม่ดีจะลื่นไหลลงตัวกว่าภาคแรกด้วย – นี่คือถ้าว่ากันในแง่ความบันเทิงน่ะนะครับ – อีกอย่างคือการที่ตัวละครในหนังมีเพิ่มขึ้น จากภาคแรกมีตัวหลักๆ แค่ 3 คน แต่ภาคนี้นี่นับไปนับมาก็ได้ 9 คนเลยนะครับ นอกจากที่บอกไปแล้วก็ยังมีนักล่าสัตว์อีก 2 หนอ จริงๆ เรื่องน่าจะเล่ายากและอาจจะเลอะมากขึ้น แต่กลายเป็นว่าหนังเฉลี่ยเกลี่ยบทได้ค่อนข้างทั่วถึงครับ

และที่สำคัญที่สุดเลยก็คือการเล่าเรื่องดูไม่เลอะเทอะ และการขมวดเรื่องให้แต่ละคนได้มาร่วมผจญภัยกันในตอนท้าย แม้จะดูจงใจนิดๆ แต่ก็ไม่น่าเกลียดอะไร และอีกอย่างที่ผมชอบในตอนท้ายก็คือ คีโกได้แสดงความฉลาดและความเก่งตามสไตล์คนป่าพื้นเมืองด้วย เรียกว่าเรื่องนี้คีโกก็ยังคงความเป็นพระเอกจอมซื่อผู้น่ารักได้อยู่ดี

อีกอย่างที่ผมชอบ แม้จะมีฉากที่ว่าแบบแป๊บๆ คือสายสัมพันธ์เล็กๆ ระหว่างเทโอกับทีมี่ 2 ทหารที่เขม่นกันนั่นแหละครับ หนังแสดงให้เราเห็นว่าพวกเขาไม่ถูกกันตลอดเรื่อง แต่พอถึงตอนที่ต้องแยกจากกัน ก็กลายเป็นว่าพวกเขามีสายใยสายสัมพันธ์เกิดขึ้นหลังจากร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน ว่าง่ายๆ คือจริงๆ แล้วพวกเขาก็ไม่ได้อยากเป็นศัตรูกันหรอกครับ พวกเขาก็คนธรรมดานี่แหละ และพอจะจากกันมันก็อดไม่ได้ที่จะหวิวๆ เพราะจริงๆ ต่างคนต่างก็เป็นคนที่ดี ไม่ได้มีเจตนามุ่งร้ายอะไรต่อกัน แต่มันเป็นไปเพราะสงครามนี่แหละ… การลาจากกันระหว่างพวกมันแม้มันจะเป็นฉากสั้นๆ แต่ก็สัมผัสได้ครับว่าผู้กำกับว่าตั้งใจสื่ออะไรออกมา – ก็น่ารักดีครับ

ดนตรีภาคนี้ผมว่ากำลังดีครับ ให้อารมณ์ครื้นเครงสนุกสนานแบบพอเหมาะ แต่ก็ไม่ได้เร้าใจจนเกินเบอร์ อารมณ์เพลงมันเหมาะกับบรรยากาศของแอฟริกาน่ะครับ ให้อารมณ์ทะเลทรายที่มีลมพัดและแดดแรงๆ มีต้นไม้น้อยๆ พื้นที่โล่งๆ ได้อารมณ์ประมาณนั้น อันนี้ต้องขอชมคอมโพเซอร์ Charles Fox เลยครับที่สร้างสรรค์งานดนตรีออกมาได้เข้าท่ามากๆ แบบนี้

พูดถึง Fox แล้วก็อยากจะบอกเพิ่มอีกหน่อยครับ ว่าจริงๆ ท่านเป็นคอมโพเซอร์ที่คร่ำหวอดในโลกบันเทิงมาตั้งแต่ยุค 60 แล้ว เพียงแต่งานส่วนใหญ่ของเขาจะลงจอทีวีครับ ส่วนที่ได้เข้าโรงและพอจะมีชื่อก็มีหนังอย่าง Nine to Five, National Lampoon’s European Vacation, Short Circuit 2 และ Repossessed ครับ – คงเพราะแบบนี้ล่ะมั้งผมเลยค่อนข้างรู้สึกคุ้นเคยกับท่วงทำนองของเขา เพราะได้ยินมาตั้งแต่เด็กๆ เลย

อยากให้ท่านลองได้ฟังผลงานดนตรีจากหนังเรื่องนี้ดูครับ ลองไปฟังดูทาง Youtube โดยเฉพาะแทร็ค Ann And The Windmill นี่ ผมว่าเป็นทำนองที่ไพเราะและชวนให้ผ่อนคลายไม่น้อย อีกอย่างคือมันเป็นท่วงทำนองที่ชวนให้นึกถึงยุค 80 ตอนปลายและยุค 90 ตอนต้นจริงๆ ครับ ลองไปฟังกันดูนะครับ

หากจะให้สรุปความคิดเห็นที่ผมมีต่อหนังภาคนี้นะครับ ก็คงได้เป็นว่า หนังยังคงดูสนุกคู่ควรแก่การเข้าชุดกับภาคแรกครับ ในแง่สาระผมอาจจะให้ภาคแรกเหนือกว่า แต่ในแง่ความบันเทิงแล้ว ผมว่าภาคนี้จะแซงหน้าภาคแรกอยู่หน่อยนึง แต่โดยรวมก็คือยังชอบภาคแรกมากกว่าอยู่ครับ

และเกร็ดหนึ่งที่อยากนำมาเล่าก็คือ Boet Troskie ผู้อำนวยการสร้างหนังเรื่องนี้เคยออกมาบอกว่า The Gods Must Be Crazy II เรื่องนี้ เขาถือว่าเป็นภาคต่อที่แท้ทรูเพียง 1 เดียวของหนังชุดนี้ ในขณะที่หนังเรื่องอื่นๆ ที่ทำออกมาต่อจากนี้ ที่เขาและผู้กำกับ Jamie Uys ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องนั้น เขาถือว่าหนังเหล่านั้นเป็นของปลอมครับ – ก็เป็นความเห็นจากผู้สร้างน่ะนะครับ ขอนำมาบันทึกไว้ให้ทราบกัน

เอาเป็นว่าภาคนี้สนุกครับ ถ้าผมดูภาคแรกเมื่อไร ก็ต้องเอาภาค 2 มาดูต่อเพื่อความครบถ้วน

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)