มีคนร้ายวางระเบิดไว้บนรถด่วนชินคันเซ็น ขบวนฮายาบุสะหมายเลข 60 โดยมันขู่ว่าหากรถวิ่งด้วยความเร็วต่ำกว่า 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเมื่อไร ระเบิดจะถูกจุดชนวนทันที และมันยังยื่นข้อเรียกร้องเป็นเงินหนึ่งแสนล้านเยนเป็นค่าไถ่สำหรับชีวิตทุกคนบนรถด่วนขบวนนี้ – เรื่องที่เหลือไปดูกันต่อในหนังนะครับ

สรุปเบื้องต้นตรงนี้ก่อนว่า หนังเรื่องนี้คงไม่ใช่ทุกท่านที่จะชอบ ส่วนผมนั้นอยู่ในข่ายชอบครับ ^_^

ถ้าถามผมว่าหนังมันส์ไหม? ส่วนตัวผมมองว่าหนังก็มาพร้อมความระทึกในระดับหนึ่งครับ แต่มันก็ยังไม่ถึงขั้นมันส์มาก ลุ้นมาก หรือเร่งเร้าอะไรมาก คือครึ่งแรกที่ดูนี่มันก็รู้สึกนะว่า “เอ… หนังก็พอได้นะ แต่มันน่าจะตรงนั้นอีกนิด ตรงนี้อีกหน่อย น่าจะกระหน่ำความลุ้นมากกว่านี้” คือมันยังไม่สุดน่ะครับ อะไรประมาณนั้น

แต่ทีนี้พอดูไปครึ่งเรื่อง พอถึงจุดหนึ่งหนังเริ่มเผยเงื่อนงำของคนร้าย รวมถึงค่อยๆ บอกถึงแรงจูงใจว่าทำไปทำไม ผมก็ถึงบางอ้อทันที…

ผมว่าสิ่งที่หนังอยากจะเน้นจริงๆ ไม่ใช่ความมันส์ ไม่ใช่ความระทึกตื่นเต้นครับ แต่เป็นเหตุผลของคนร้าย ที่มาต้นเรื่องที่ทำให้คนร้ายทำแบบนี้ รวมถึงผลพวงเกี่ยวกับหลายสิ่งหลายอย่างจากเหตุการณ์นี้ที่สะท้อนถึงสังคมญี่ปุ่น ทั้งในด้านบวกและด้านลบ

ที่ผมรู้สึกแบบนั้นก็เพราะ พอถึงจังหวะที่ว่า จังหวะที่เรารู้อะไรเป็นอะไร จังหวะนั้นเหมือนเราเห็นโฟกัสบนจอหนังเลยครับ มันรู้สึกเลยว่า “อ๋อ คุณอยากจะเล่าถึงประเด็นนี้ใช่ไหมล่ะ?” เพราะการเล่าเรื่องมันดูมีทิศทาง มันดูลึกขึ้น มันดูมีการบีบเค้นในเชิงของอารมณ์มากขึ้น และอยากจะบอกว่าครึ่งหลังนี่แหละครับ ที่ผมว่าหนังมันทำให้เราอิน ก่อนจะตามด้วยการทำให้เราลุ้น ทำให้เรารู้สึกเป็นห่วงตัวละครที่กำลังเผชิญกับเหตุมหาวินาศครั้งนี้ – อย่างภรรยาผมนี่คือบอกเลยว่าไม่ขอลุกไปไหน ขอนั่งดูจนกว่าจะจบ คือเกร็งเบอร์นั้นเลย

ดังนั้นในความคิดของผมแล้ว ในแง่ความมันส์หนังอาจไม่ได้มันส์ถึงขนาด ไม่ได้ลุ้นหรือระทึกแบบสุดลิ่ม แต่หนังมีประเด็นที่อยากจะสื่อ และมีดีน่าดู เพียงแต่ของดีนั้นอาจไม่ใช่ความมันส์ลุ้นระทึก แต่คือการชี้ชวนให้เราลองมองและไตร่ตรองในหลายๆ ประเด็น เช่นเรื่องอย่าง “มองคนด้วยกัน โดยเห็นว่าเขาก็เป็นคนเหมือนกัน” พูดง่ายๆ คืออย่าว่าร้าย อย่าเรื่อง อย่าใส่ไคล้ อย่าบูลลี่ บางทีอาจไม่ถึงขั้นต้องทำดีต่อกันก็ได้ แต่อย่างน้อยคือไม่ทำร้ายต่อกันทั้งการกระทำและคำพูดเนี่ย แค่นี้ก็นับว่าโอเคในระดับหนึ่งแล้ว และแค่นี้ก็ช่วยลดระดับความวุ่นวายในสังคมลงไปได้ไม่น้อยแล้ว

แล้วหนังก็สะท้อนสังคมคนในญี่ปุ่น ที่มีทั้งคนดีและไม่ดี ในสังคมก็มีทั้งพลังในทางบวกและพลังในทางลบ ซึ่งก็มีแบบนี้ในทุกสังคมนั่นแหละครับ แต่หนังก็ตั้งคำถามชวนให้คิดว่า แล้วเราจะทำอย่างไรล่ะ ให้สังคมมันไปทางที่ดีมากกว่าไม่ดี ไปในทางบวกมากกว่าไปในทางลบ ซึ่งมันถือเป็นเรื่องของทุกคนในประเทศนั้นๆ มันคือสิ่งที่คนต้องรับผิดชอบร่วมกัน และถ้าทุกคนช่วยกันพยายามกันอย่างจริงจัง ผลลัพธ์ที่เราเห็นในสังคมก็จะเป็นแบบหนึ่ง

แต่ขณะเดียวกันถ้าต่างคนต่างไม่พยายามทำอะไรกันเลย ปล่อยให้สังคมล่องลอยไปตามยถากรรม ผลลัพธ์ของสังคมนั้นๆ ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง – ส่วนสังคมบ้านเราเป็นแบบไหน ก็ลองพิจารณาและประเมินกันได้ตามสะดวก

ดาราถือว่าเล่นกันได้ดีครับ แต่ละคนมีความชัดเจนในเรื่องบท หรืออย่างคนร้ายนี่ก็สื่ออารมณ์ได้ดีเช่นกัน

และหนังญี่ปุ่นนี่ยังไงก็ยังคงเป็นหนังญี่ปุ่นน่ะครับ มันยังคงมีประเด็นเรื่องความหวัง เรื่องความเชื่อในพลังด้านบวกสอดแทรกลงมา ซึ่งผมว่ามันก็มาแบบพอดีๆ นะ ไม่ได้ดูยัดเยียดจนเกินไป

สรุปแล้วผมอยากให้ทุกท่านลดความคาดหวังในประเด็นด้านความมันส์ของหนังลงครับ แล้วครึ่งแรกก็อาจต้องอดทนสักหน่อยสำหรับบางท่าน แต่ครึ่งหลังนี่แหละถึงจะเป็นของจริงที่หนังอยากบอกเล่าให้เรารู้ ซึ่งสำหรับผมแล้ว หนังถือว่าทำออกมาได้น่าพอใจครับ ถ้ามีโอกาสผมก็คงเอามาดูอีก – ไม่ใช่เอามาดูเพื่อตอบโจทย์ด้านความมันส์ แต่ดูเพื่อกระตุ้นเตือนตัวเราให้ตระหนักว่าชีวิตคนเรามีทั้งดีทั้งแย่ มีทั้งโคตรดีและโคตรแย่ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับเราว่าจะเลือกทางเดินเส้นไหนในก้าวต่อไป

และบางครั้งต่อให้โลกทั้งใบมากระทำต่อตัวเรามากมายแค่ไหน มันก็อาจไม่มีผลเต็มขั้นเท่ากับการตัดสินใจเลือกการกระทำของเราเอง

ชีวิตอาจไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเราทั้งหมด แต่ยังไงมันก็จะยังมีส่วนหนึ่งที่ขึ้นอยู่กับเราครับ – ใช้ส่วนนั้นให้ดีแล้วกัน

สองดาวครึ่ง

(7/10)

== อาจถือว่าสปอยล์ครับ ไม่อยากทราบอย่าอ่าน ==

สารภาพว่าแอบเดาคนร้ายได้ตั้งแต่ช่วงแรกๆ ครับ เพราะผู้กำกับแอบบอกใบ้ไว้ ไอ้เราก็ไวกับอะไรแบบนี้ด้วย พอซีนนั้นมีการ “แว้บ” ขึ้นมา เลยดูออกเลย แค่ยังไม่รู้แรงจูงใจเท่านั้นแหละ – ฉากที่ว่าคือตอนที่กล้องกำลังจับภาพตัวละครนั้นอยู่ แล้วจู่ๆ แสงก็มืดลงแบบฉับพลัน จนเห็นหน้าของคนๆ นั้นราวกับผีน่ะครับ ตอนนั้นแหละ รู้เลย

========= หมดสปอยล์ครับ ==========