แอนนา พาริซี (Katrina Law) ศิลปินสาวที่รักในการวาดภาพแบบสุดๆ แต่เนื่องจากงานศิลปะยังไม่สามารถเลี้ยงชีพเธอได้เธอเลยตัดสินใจรับจ็อบเสริมเป็นนักช็อปส่วนตัวครับ หน้าที่ของเธอก็คือช่วยผู้ว่าจ้างในการเลือกสรรหาของขวัญให้ถูกใจผู้รับที่สุด และลูกค้ารายแรกของเธอก็คือ มาร์ค เรห์นควิสต์ (Aaron O’Connell) นักโฆษณาหนุ่ม แล้วหลังจากนั้นท่านก็คงพอเดาได้น่ะนะครับ ว่าพอพวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกัน ได้รู้จักกันและกันมากขึ้น ความรักก็เริ่มก่อตัวขึ้นตามระเบียบ

ออกตัวเลยครับว่าผมเป็นแฟนหนังของ Katrina Law ครับ ส่วนตัวผมมองว่าเธอมีเสน่ห์ น่ารัก และแสดงได้ดีในทุกบทบาท จะรอมคอมก็ได้ หรือจะสายแอ็คชั่นแบบในซีรี่ส์ Hawaii Five-O หรือ NCIS ก็ได้ และเรื่องนี้เธอก็ฉายเสน่ห์ได้อย่างน่าจดจำครับ ความน่ารักสดใสผสมความโก๊ะของเธอถือเป็นจุดเด่นหนึ่งของหนังเลยล่ะ ในขณะที่ Aaron O’Connell ก็ทำได้ดีครับ เคมีเข้ากับเธออย่างน่าพอใจ แล้วไหนจะบทสมทบที่อาจไม่ถึงขั้นขโมยซีน แต่ก็ช่วยเสริมอารมณ์ดีๆ ให้หนังได้ ไม่ว่าจะ Melanie Nelson เป็นมารี พี่ของแอนนา และดารารุ่นเก่าอย่าง Donna Mills ในบท จอยซ์ แม่ของมาร์ค

ผมชอบพล็อตครับ มันดูมีอะไร โดยเฉพาะอาชีพนักช็อปส่วนตัวของแอนนา ซึ่งหนังก็ทำให้เราเชื่อน่ะครับว่าแอนนามีความสามารถในการเลือกซื้อของขวัญจริงๆ เธอมักจะคิดถึงจิตใจของผู้รับ คำนึงเรื่องความรู้สึกมากกว่าจะคิดถึงมูลค่าทางวัตถุหรือราคาของของขวัญ ประมาณว่าของแพงใช่ว่าจะทรงคุณค่าสำหรับผู้รับเสมอไป บางครั้งเพียงของง่ายๆ ที่สามารถสื่อว่าผู้ให้ใส่ใจและแคร์ผู้รับแค่ไหน นั่นต่างหากถึงจะทรงค่าอย่างแท้จริง ซึ่งคาแรคเตอร์ของแอนนานี่ผมว่าเหมาะกับ Law มากๆ ครับ

หนังดูเพลินอย่างยิ่งสำหรับผม เพราะมันไม่ใช่หนังรอมคอมที่ว่าแต่เรื่องรักๆ ของพระนาง แต่หนังเล่าถึงวิธีทำงานและวิธีคิดของนางเอกที่ในตอนแรกพระเอกก็ไม่ได้เชื่อเธอนัก แต่พอเวลาผ่านไป พอเขาได้เห็นว่าผู้รับรู้สึกดีแค่ไหนกับของขวัญที่นางเอกเลือก เขาถึงเริ่มยอมรับเธอมากขึ้น ซึ่งตัวพระเอกเองก็จัดว่ามีมิติครับ นั่นคือตอนแรกเขาจะเป็นคนค่อนข้างสตริก ค่อนข้างแข็ง ไม่ค่อยเซ็นซิทีฟ จึงไม่แปลกที่ช่วงแรกๆ มุมมองของเขาจะต่างกับนางเอกแบบชัดเจน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อเขาได้ลองเปิดใจและปรับมุมคิด เขาก็เริ่มมองอะไรได้กว้างขึ้น หลากหลายขึ้น จนส่งผลดีไปถึงการทำงานของเขาด้วย

ผมชอบที่หนังใสใจรายละเอียดครับ ง่ายๆ เลยคือฉากในห้องของนางเอกกับพระเอกที่สื่อถึงตัวตนพวกเขาได้อย่างดี อย่างห้องนางเอกนี่จะดูไร้กรอบ ดูมีสีสัน ดูเปิดโล่ง แสงไฟก็เปลี่ยนไปตามกิจกรรมที่เธอทำ ตอนวาดรูปก็แบบหนึ่ง ตอนค้นข้อมูลทำงานก็แบบหนึ่ง ส่วนห้องของพระเอกนี่มาในโทนขาวดำ แสงในห้องสม่ำเสมอทั่วทั้งห้อง การจัดวางข้าวของดูมีระเบียบ โทนสีเสื้อในราวแขวนถ้าไม่ขาวก็ดำไปเลย หริอกระทั่งโต๊ะทำงานในออฟฟิศก็จะถูกจัดอย่างมีระเบียบ ไม่มีของอะไรมาวางให้รก เนี่ยครับ ยอมรับเลยว่าระหว่างดูผมรู้สึกสนุกกับรายละเอียดต่างๆ ในหนังมาก

จริงๆ ผมว่าหนังหลายเรื่องก็มีอะไรแบบนี้นะ แต่ด้วยการนำเสนอหรือการเล่าเรื่องมันอาจไม่ทำให้เราสังเกตถึงอะไรเหล่านี้ แต่กับเรื่องนี้มันพอเหมาะน่ะครับ การเล่าเรื่องถือว่าลื่น พล็อตถือว่าพอดี การสื่อประเด็นก็ค่อนข้างกระจ่าง องค์ประกอบต่างๆ มันเลยดูสอดรับกันและทำให้เราเห็นมันได้ชัดขึ้น

ผมไม่ปฏิเสธครับว่าหนังอาจไมได้สมบูรณ์แบบอะไร หรือบางช่วงบางตอนก็อาจจะดูตั้งใจไปบ้าง (อย่างซีนที่พวกเขามีปัญหากันตามสูตรของหนังแนวนี้ที่ต้องมีตอนที่พระเอกนางเอกทะเลาะกัน ชนวนเหตุของเรื่องมันดูพยายามให้เกิดเรื่องไปหน่อย) หรือในแง่ลูกเล่นหรือสีสันของเรื่องก็ยังเพิ่มเติมได้อีก แต่ผมชอบในความกลมกล่อมลงตัวของมัน อันนี้นอกจากชมเหล่าดาราแล้วก็ต้องชมทีมเขียนบทด้วยล่ะครับ ซึ่งบทดั้งเดิมเป็นของ Lynn Grant Beck ซึ่งเขียนบทเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก แล้วก็ได้ Jennifer Notas Shapiro กับ Peter Sullivan มาช่วยกันเกลาอีกที โดย Sullivan นี่ก็มานั่งแท่นกำกับด้วย ซึ่งผมมองว่าเขาเป็นผู้กำกับที่ทำหนังในระดับกลางๆ ครับ คือคุมหนังได้โอเค แต่ลูกเล่นหรืออะไรอาจยังไม่เด่นนัก อันว่าตัวหนังจะออกมาดีหรือไม่ ส่วนสำคัญอยู่ที่บทมันเวิร์กหรือเปล่า ถ้าบทเวิร์กงานของเขาก็จะดูดีขึ้นมาในระดับหนึ่ง แต่หากบทยังไม่ลงล็อคงานก็จะออกมาเรื่อยๆ และสำหรับเรื่องนี้ ผมถือว่าเป็นหนังในงานกำกับที่เข้าท่าเป็นอันดับต้นๆ ของเขาครับ

อีกหนึ่งของดีต้องยกให้ Soundtrack ครับ เพลงคริสต์มาสเพราะๆ เวอร์ชั่นเสนาะหูถูกใส่ลงไปอย่างพอเหมาะและเสริมอารมณ์ให้กับหนังได้อย่างดี

สรุปว่าผมชอบครับ เป็นหนังรอมคอมคริสต์มาสที่ทำได้น่าจดจำ ดูแล้ว Feel Good มันได้อารมณ์ Cheerful ได้อารมณ์ Joy ดูแล้วแฮปปี้ มีความสุข แม้บางอย่างอาจดูประดิษฐ์อยู่บ้างก็ตาม แต่ก็พอจะมองข้ามได้ และผมคิดว่าคงเอามาดูซ้ำอีกแน่ๆ ในคริสต์มาสหน้า

ถูกใจแบบนี้ ก็สองดาวครึ่งกันไปครับ

(7/10)