เฮเธอร์ (Bobbi Salvör Menuez) คือเด็กสาวที่ไม่เหมือนใครครับ และเธอก็เกิดความรู้สึกดีๆ กับจอนนี่ (Amandla Stenberg) เด็กสาวท้องถื่นอีกคน แต่สิ่งที่จอนนี่ยังไม่รู้ก็คือ จริงๆ แล้วเฮเธอร์เป็นมนุษย์หมาป่าครับ

หนังจัดว่าเป็นส่วนผสมระหว่าง Ginger Snaps กับ Boys Don’t Cry ครับ ผมชอบโทนเรื่องที่เล่นกับแสงสีและเงา โดยเฉพาะแสงสีแดงยามเฮเธอร์ไปตามสถานที่ต่างๆ และแสงเย็นๆ สีฟ้ายามที่เธออยู่หน้าจอทีวี ในแง่การแสดงแต่ละคนก็จัดว่าโอเคครับ อาจยังไม่ถึงกับจับใจคนดูได้ขนาดนั้น แต่ก็ถือว่าไม่เลว

ตัวหนังเล่นกับประเด็นเชิงดราม่าอยู่หลายเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องการพยายามควบคุมตัวเองของเฮเธอร์ รวมถึงการเรียนรู้ว่าธรรมชาติของตนนั้นเป็นเช่นไรซึ่งผมถือว่าเป็นประเด็นที่เข้าท่าครับ เพราะไม่ว่าคุณจะเป็นใคร อายุเท่าไร หรือเป็นมนุษย์หมาป่าหรือไม่ก็ตาม แต่การฝึกที่จะควบคุมตนเองจัดเป็นเรื่องที่ควรทำ รวมถึงการเรียนรู้ธรรมชาติของตนว่าเราเป็นเช่นไร เราอารมณ์ร้อน-เย็น เราเชื่อคนง่าย-ยาก เราเปิดใจมาก-น้อย ฯลฯ อะไรเหล่านี้ก็มีส่วนช่วยให้เราสามารถควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น และสามารถช่วยลดปัญหาที่จะเกิดขึ้นในชีวิตด้วย

เพราะหลายปัญหาที่หลายคนต้องเผชิญนั้นก็มีสาเหตุมาจากตัวเราเองทำตัวเราเองนี่แหละครับ ดังนั้นถ้าเราจัดการตัวเองได้ ควบคุมได้ ก็เท่ากับว่าเราสามารถควบคุมชีวิตไปได้แล้วส่วนหนึ่ง

หนังไม่เหมาะสำหรับคนที่ไม่ชอบหนังดราม่าครับ เพราะการเดินเรื่องออกจะเรื่อยๆ และไม่ได้มีความระทึกขวัญอะไรมากนัก หลักๆ คือการบอกเล่าเรื่องของเฮเธอร์และความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจอนนี่ แต่ถ้าให้ว่ากันตรงๆ ก็คือหนังจัดว่าเรื่อยๆ ครับ ยังไม่ถึงขั้นชวนติดตาม แต่ก็ยังดีที่มีงานภาพน่าสนใจ อีกทั้งดาราจริงๆ ก็เล่นดีครับ โดยเฉพาะ Menuez นี่ถือว่าเข้าท่าทีเดียว – ผมว่าเธอนี่มาทางเดียวกับ Andrea Riseborough เลยครับ หน้าตาก็คล้าย

ก็คงต้องแล้วแต่ล่ะนะครับ เอาเป็นว่าใครชอบหนังดราม่าผสมเขย่าขวัญหน่อยๆ ก็ลองลิ้มกันได้ ขอเพียงอย่าคาดหวังจนเกินไปนัก และต้องย้ำเลยว่านี่ไม่ใช่หนังสยองขวัญครับ เพราะหลายท่านเห็นว่ามีตัวละครเป็นมนุษย์หมาป่าแล้วอาจจะคาดหวังความสยอง ก็ต้องบอกเลยว่าไม่ใช่แนวนั้นครับ มันคือหนังดราม่าเสียมากกว่า

ส่วนผมนั้นชอบการเล่นแสงสีและเงาในเรื่อง กับชอบประเด็นที่หนังชี้ชวนให้เราทบทวนตนเอง แต่ในแง่การเดินเรื่องยังไม่น่าติดตามสักเท่าไร

ดาวครึ่งกว่าๆ ครับ

(5.5/10)