ครับ มาสั้นๆ เพื่อคั่นเวลาแล้วกันนะฮะ กับงานหนังสยองไล่ฆ่าวัยรุ่นอีกเรื่อง

โจดี้ มาร์คเคน (Brittany Murphy) หญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างใหญ่หลวง เพราะทั้งเมืองกำลังตื่นตระหนกกับฆาตกรโรคจิตที่ไล่ล่าฆ่าสาวบริสุทธิ์ครับ และเธอก็อาจเป็นเหยื่อรายต่อไป …

โอ้โห เดาไม่ได้เลยล่ะสิเนี่ย 555 ก็หนังไล่ฆ่าไงล่ะครับ ไม่มากกว่านี้ ไม่น้อยกว่านี้ เนื้อหาจัดว่าอ่อนครับ คือถ้าท่านอ่านเรื่องย่อที่ผมเล่านั่นแหละ เดาตอนจบได้ก็ไม่ต้องเสียเวลาดูแต่ประการใด เพราะมันไม่พลิกความคาดหมายอย่างแน่นอน

แต่ก็แปลกดีล่ะครับ ว่าคนเรายังอุตส่าห์ดูหนังแนวนี้เรื่อยๆ เหมือนกับไม่มีอะไรดูแล้วก็เอาซะหน่อย หยิบมาดูแก้เบื่อ แม้รู้ว่ามันคงจะไม่สนุกแต่ก็ยังจะดู สาเหตุคงเพราะหนังมันมีองค์ประกอบสองอย่างที่คอหนังแนวนี้ปฏิเสธไม่ได้

นั่นคือ Sex และ Violence นั่นเองครับ

มันเหมือนเป็นเครื่องหมายการค้านะ หนังเกรดบีจะต้องมีองค์ประกอบสองอย่างนี้เป็นตัวหลักครับ คือต้องมีความรุนแรง จะแอ๊คชั่นมันส์หรือไม่ ไม่ถือเป็นประเด็นครับ ประเด็นอยู่ที่รุนแรงแค่ไหน เลือดสาดมั้ยมากกว่า

กับอีกเรื่องก็คือฉากวับๆ แวมๆ ที่ต้องมีบ้างพอชุ่มชื้น

ผมว่าส่วนมากถ้าคนลองเช่าหนังไปดูก็คงต้องคาดหวังสองอย่างนี้ก่อนจะคาดหวังความสนุกล่ะครับ เอาแค่ให้พอตื่นเต้น ให้พอชุ่มชื้นก็โอเค เรื่องไม่สนุกค่อยมาด่าทีหลังแล้วกัน

ด้วยเหตุนี้หนังเลยขายได้นะครับ มีแฟนๆ ตลาดแบบนี้รองรับอยู่แล้วนี่หน่า (อย่างน้อยผมก็ตัวนึงล่ะครับ นั่งหัวโด่ดูอยู่เนี่ย)

แต่อีกทางหนึ่ง ผมก็เริ่มจะเชื่อแล้วนะว่าความรุนแรงในหนังมันมีผลกับชีวิตจริง มันไม่แรงถึงขนาดจะทำให้เราอยากฆ่าใครหรอกครับ แต่มันทำให้เราชินกับภาพการฆ่าได้ และอาจจะทำให้เรารู้สึกเฉยๆ กับการฆ่าได้เหมือนกัน คือถ้าท่านรู้สึกประมาณนั้นก็เป็นไปได้ว่าท่านกำลังค่อยๆ ซึมซับความรุนแรงจากหนังลงไปแล้วล่ะครับ เพราะมันอาจจะทำให้จิตใต้สำนึกท่านเข้าใจไปเองว่า การฆ่าเป็นเรื่องธรรมดาอย่างงั้นๆ เท่านั้นเอง

สำหรับหนังก็ไม่มีอะไรครับ ไม่ดูก็ได้ ดาราก็พอมีชื่อ ฝีมือพอได้ แต่หนังมันบทอ่อนน่ะครับ ผมว่าเอา Scream มาดูจะดีกว่าล่ะมั้ง

ส่วนไอ้คำว่า สยิว ที่มีอยู่ในชื่อไทย ขอบอกก่อนว่า มันไม่มีอะไรสยิวเท่าไหร่หรอกครับ ท่านสุภาพบุรุษทั้งหลาย

ดาวกว่าๆ ครับ

(4/10)