
มีหนังอยู่แนวหนึ่งที่ผมชอบเป็นพิเศษครับ นั่นคือหนังประเภทที่บอกเล่าเรื่องราวชีวิตช่วงหนึ่งของใครสักคน
มีหนังอยู่แนวหนึ่งที่ผมชอบเป็นพิเศษครับ นั่นคือหนังประเภทที่บอกเล่าเรื่องราวชีวิตช่วงหนึ่งของใครสักคน
Pitch Perfect กำลังจะปิดตำนานด้วยภาค 3 ที่จะฉายปลายปีนี้น่ะนะครับ บอกตรงๆ เลยว่าผมก็ใจตุ้มๆ ต่อมๆ นะ ว่าหนังจะปิดตำนานได้ดีไหม ซึ้งไหม ว่าง่ายๆ คือแอบเอาใจช่วยอยู่ครับ เพราะลึกๆ ผมก็อยากดูแล้วได้อารมณ์ “อิ่ม” แบบตอนดู Pitch Perfect ภาคแรกอีกสักครั้ง
ระหว่างดูหนังเรื่องนี้ผมก็นึกถึงเรื่องๆ หนึ่งขึ้นมาได้ อันนี้เจอกับตัวเองครับ ตอนนั้นเขียนอยู่ Bloggang เขียนถึง Watchmen เสียยาวยืด ส่วนหนึ่งก็เพราะดูแล้วชอบมากมายเลยร่ายแบบยาวสุดๆ ก่อนจะตบมุกตอนท้ายด้วยคำว่า “ฮาเลลูยา”
การจะเอาวรรณกรรมอมตะอย่างเจ้าชายน้อยมาทำเป็นหนังนั้น ถือเป็นโจทย์ที่ท้าทายมากครับ จริงๆ คือเคยมีคนทำออกมาแล้ว แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังไม่ถือว่าเข้าเป้านัก
เรามาดูหนังอินเดียกันต่อนะครับ อีกเรื่องที่ผมชอบก็คือ Zindagi Na Milegi Dobara หรือชื่อไทยว่า “ลุยสุดมันส์ แดนฝันสเปน” ที่ผมขอนิยามว่าเป็น The Hangover เวอร์ชั่น “มีสติ” ครับ ^_^
หลายปีที่ผ่านมา ผมเจอหนังอินเดียขโมยหัวใจไปหลายเรื่องเลยครับ และ The Lunchbox ก็เป็นหนึ่งในนั้น ^_^
“การอ่านนั้นเปี่ยมคุณค่า… แต่บางครั้งการอ่านก็สร้างข้อจำกัดให้กับชีวิต แบบที่เราเอง อาจคาดไม่ถึง”
“ทำไมต้องกังวลว่าเราจะทำได้ดีหรือไม่? การไม่ได้ทำต่างหากล่ะครับ ที่น่ากังวลกว่า”
ไม่น่าเชื่อนะครับ อายุอานามหนังเรื่องนี้จะปาเข้าไปเป็น 20 ปีแล้ว… แหม นึกถึงตัวเลขจำนวนปีทีไร ก็อดมองตัวเองในกระจกไม่ได้… แก่แล้วหนอเรา ซึ่งสมัยที่ผมดูนั้น หนังได้รับคำชมเพียบครับ จนต้องไปตามวีดีโอมาเก็บกันเลยล่ะ
ตามกฎธรรมดาของธรรมชาติ โดดสูงแค่ไหน ยังไงก็ต้องตกลงมา