ออกตัวเลยครับว่าผมชอบ The Ring ภาคแรกภาคต้นฉบับของญี่ปุ่น มันถือเป็นหนังสยองแนวหลอน ผสมการสืบสวนเพื่อแก้คำสาปที่ทำได้ลงตัวมากเรื่องหนึ่ง ชนิดที่จะเรียกว่าเป็นอีกหนึ่งหมุดไมล์สำคัญของหนังสยองก็ว่าได้
แรกๆ ผมว่าผีจูออนน่ากลัวนะ แต่พอดูภาคหลังๆ แล้วมันออกแนวรำคาญ คือพวกพี่จะระรานชาวบ้านอีกนานแค่ไหนครับ ทั้งที่จริงๆ เจ๊คายาโกะก็ดูจะเหมาะกับชีวิตสโลว์ไลฟ์ (ไปไหนมาไหนคลานตลอด) ทำไมไม่หันไปหาความสงบให้ชีวิตบ้างล่ะนี่
การกลับมาอีกครั้งของผีแป้งเด็กตัวลูกและ ผีเลื้อยตัวแม่ ที่พร้อมจะหลอกหลอนและฆ่าใครก็ตามที่มาข้องเกี่ยวกับบ้านอาถรรพ์ที่พวกเขาตาย โดยพร้อมบริการตามฆ่าทั้งในและนอกสถานที่ 5555
ผมมองว่าหนังเรื่องนี้ไม่เชิงเป็น Feel Good ครับ และขณะเดียวกันก็ไม่ถึงกับ Feel Real แต่มันออกแนว Feel Warm คือดูแล้วอาจไม่ถึงกับทำให้เรารู้สึกว่าโลกสวยขึ้นมาแบบทันตาเห็น แต่ดูแล้วมันอบอุ่น กินใจ ติดดิน เรียบง่าย และงดงามแบบกำลังเหมาะ
Pitch Perfect กำลังจะปิดตำนานด้วยภาค 3 ที่จะฉายปลายปีนี้น่ะนะครับ บอกตรงๆ เลยว่าผมก็ใจตุ้มๆ ต่อมๆ นะ ว่าหนังจะปิดตำนานได้ดีไหม ซึ้งไหม ว่าง่ายๆ คือแอบเอาใจช่วยอยู่ครับ เพราะลึกๆ ผมก็อยากดูแล้วได้อารมณ์ “อิ่ม” แบบตอนดู Pitch Perfect ภาคแรกอีกสักครั้ง
นั่งคิดนิยามหนังเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง จะบอกว่ามัน Feel Good ก็ไม่ใช่ แต่ครั้นจะเรียกว่า Feel Real มันก็ไม่เชิง เพราะหนังจัดว่าอยู่ตรงกลางระหว่าง 2 แบบที่ว่านั้นครับ
หนังเรื่องนี้คือหนึ่งในความผิดพลาดแห่งปีของผมเลยครับ… เปล่าครับ ไม่ใช่ดูแล้วรู้สึกพลาดนะ แต่พลาดเพราะดันไม่ได้ดูต่างหาก (ยังคงรู้สึกเศร้ามาจนถึงทุกวันนี้ 555)
